Δ Ε Ν Α Ν Τ Ε Χ Ω! Τόσο απλά.
Survivor, Battle of the Couples (τι έγινε Βασιλάκο; Πήγε τόσο καλά που σας κόψανε;), MasterChef, House of Fame, Φάρμα, συν όλα όσα είναι ήδη προγραμματισμένα να επιστρέψουν στο άμεσο μέλλον (βλ. GNTM, Αγρότης μόνος ψάχνει, Big Brother, Bachelor), έχουν κατακλύσει την τηλεόραση, μη δίνοντας πολλές επιλογές για το τι να παρακολουθήσεις.
Όποιο κανάλι και να ανοίξεις – βραδινές ώρες κυρίως – θα πέσεις πάνω σε κάποιο ριάλιτι γεμάτο ξεκατίνιασμα. Τον δικό του ξεχωριστό χαμούλη ωστόσο, κάνει ξεκάθαρα το Survivor, γιατί έχει κι έναν Ντάφυ να δίνει παράσταση σε κάθε επεισόδιο.
Γιατί γίνεται αυτός ο πανικός; Γιατί καθόμαστε κάθε Κυριακή και Δευτέρα – Τετάρτη προσηλωμένοι στις τηλεοράσεις μας; Σίγουρα όχι επειδή τα αγωνίσματα είναι πιο δύσκολα από ποτέ, ούτε και οι συνθήκες διαβίωσης των παικτών. Πολύ απλά επειδή διψάμε για ίντριγκες, ξεκατινιάσματα, τσακωμούς, γκρίνιες και κλάματα.
Από εκεί που όλες αυτές οι παραγωγές πήγαιναν αρχικά να μας διασκεδάσουν με την ανταγωνιστικότητα μεταξύ των παικτών, καταλήγουν να γίνονται άλλο ένα ριάλιτι από τα πολλά. Μαντέψτε! Γιατί αυτό πουλάει.
Εκείνο μάλιστα που θα κάνει τα υψηλότερα νούμερα τηλεθέασης, γίνεται αυτομάτως πρότυπο για τα υπόλοιπα και γεμίζουμε έτσι τα βράδια μας με προσχεδιασμένους χαρακτήρες, που κάνουν ό,τι πιστεύεται ότι θα συζητηθεί περισσότερο την επόμενη μέρα στις πρωινές εκπομπές.
Βλέπουμε σε διάστημα ενός χρόνου 10 διαφορετικά, μα ταυτόχρονα τόσο ίδια ριάλιτι, με το ίδιο ακριβώς μοτίβο. Κι αν με ρωτάς, δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στο MasterChef, λόγω των χαρακτήρων, και γιατί όσο να ‘ναι, το ξεκατίνιασμα και το πισώπλατο κράξιμο είναι λίγο λιγότερα (λέμε τώρα). Ίσως γι’ αυτή την επιλογή να φταίει κι η φοβερή τριπλέτα των κριτών, που από μόνη της ανεβάζει το επίπεδο!
Μας έχουν παίξει πολύ καλή μπαλίτσα τα κανάλια πάντως. Αυτό να λέγεται. Γνωρίζοντας ότι μέσα στο σπίτι όλο αυτό τον 1 (και βάλε) χρόνο, δεν μπορούμε να βλέπουμε συνέχεια Netflix, μας πλασάρουν άπειρη cultίλα και trashίλα, στην οποία και φυσικά σε μια τέτοια περίοδο που διανύουμε, θα πούμε ναι, γιατί έχουμε ανάγκη να ξεσκάσουμε από την πραγματικότητα. Αλλά όλα με ένα μέτρο.
Πόσο Τριαντάφυλλο και Τζώρτζογλου να αντέξει ακόμη η ψυχούλα μας; Πόσο; Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να την παλέψουμε σπίτι, ακόμη και μετά από ένα χρόνο σχεδόν αδιάκοπης καραντίνας.
Την ώρα που σε όλο αυτό το διάστημα του κορωνοϊού παίζουν σειρές «διαμαντάκια», όπως οι «Άγριες Μέλισσες», το «Έτερος Εγώ», «Τα Καλύτερά Μας Χρόνια», αλλά και η τωρινή, πιο πρόσφατη, με τίτλο «Σιωπηλός Δρόμος», είναι κρίμα να βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια. Κατανοώ ότι στόχος πλέον του κάθε καναλιού είναι να κάνει τα υψηλότερα νούμερα no matter what και με κάθε κόστος – ακόμη κι αν καταλήξει να γίνει ρεντίκωλο -, αλλά υπάρχουν κι άλλες εναλλακτικές για υψηλά νούμερα τηλεθέασης.
Σε αυτές σίγουρα δεν εντάσσονται νέα ριάλιτι, ή παρόμοιες παραγωγές, κοζάροντας κι έναν Βασιλάκο μέσα (ε Alpha μου;). Αλλά ας μην επεκταθώ περισσότερο, γιατί ο λόγος που σου έγραψα σήμερα δεν ήταν ούτε για να κατονομάσω, ούτε για να αποθεώσω το Master Chef, ούτε να κλάψω στα γέλια με την παταγώδη αποτυχία του Battle of The Couples και του House of Fame που παλεύει μάταια να γίνει Fame Story.
Ο λόγος ήταν αυτός που πρωτοδιάβασες, αυτός που με κάνει να σιχαίνομαι αυτό το χαζοκούτι, που με κάποιο μαγικό τρόπο καταφέρνει αρκετές ώρες της εβδομάδας να με κρατά καθηλωμένο απέναντί του. Βασικά, δεν είναι μαγικός. Φταίει απλώς που δε μου δίνει άλλη επιλογή. Φτάνει πια!
Υ.Γ. Προς όλους τους haters που θα πρωτοσχολιάσουν «ε, άλλαξε κανάλι ρε αδερφέ» ή «τράβα ρε μ@λ@κ@ να δεις κάνα ντοκιμαντέρ», αγάπη μόνο. Τίποτε άλλο.
