Το χειρότερο «αντίο» δεν είναι εκείνο ενός χωρισμού, αλλά εκείνο που λες στον κούκλο που πέρασε από μπροστά σου στο δρόμο ενώ πήγαινες σχολή. Αν στην εξίσωση μπει και ονειρικό eye contact, μιλάμε για αληθινό heartbreak! 😖
Το πρόβλημα είναι ότι κατά πάσα πιθανότητα δε θα ξανασυναντηθείτε ποτέ και εσύ ή που θα τον σκέφτεσαι για το υπόλοιπο της εβδομάδας ή που θα τον ξεχάσεις την επόμενη μέρα κιόλας, γιατί θα έχεις δει κάποιον άλλον στο μετρό που να αξίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στα τέρμα delulu σενάρια σου. Προσωπικά, χρειάζομαι τουλάχιστον ένα διβδόμαδο για να συνέλθω. Και στη διάρκεια αυτού με βρίζω που δεν είχα το θάρρος να μιλήσω ή έστω να ζητήσω ένα Instagram και να το βάλω στα πόδια.
Απ’ την άλλη, αναρωτιέσαι «Μα πώς να τον πλησιάσω, και το κυριότερο… τι να του πω;». Δε μιλάμε αρκετά για αυτό το πρόβλημα, αλλά πώς πιάνεις κουβεντούλα σε έναν άκυρο στο δρόμο; Πώς τον παίρνεις στο κατόπι χωρίς να φανείς creepy; Επίσης, σημαντική λεπτομέρεια: Κι αν έχει κοπέλα; Αν φας άκυρο;
Μια διαφορετική και ελάχιστα καλύτερη περίπτωση, είναι να έχεις crush με έναν τύπο που δε γνωρίζεις, δε σε γνωρίζει, αλλά ξέρεις πού δουλεύει. Βρίσκομαι ακριβώς σε αυτή τη φάση. Stalker mode on λοιπόν και προφανώς περνάω κάθε μέρα σχεδόν από τη δουλειά του με την ελπίδα να κοιταχτούμε έστω.
Actual footage of us girlies όταν συναντάμε τον έρωτα της ζωής μας τυχαία στο δρόμο!
Το ξέρω ότι μας δίνω στεγνά αυτή τη στιγμή, αλλά στα ελάχιστα εκείνα δευτερόλεπτα που βλέπουμε τον κούκλο άγνωστο, έχουμε προλάβει να σκεφτούμε μέχρι και τι ονόματα θα δώσουμε στα παιδιά μας. Φίλη που πήγε πρόσφατα να δει βιβλία στο Public… μόνο βιβλία δε θυμάται να κοιτάει. And that sums it all up.
Βαθιά μέσα μας, αυτό που μας αποτρέπει από να πάρουμε το θάρρος και να μιλήσουμε, είναι η άποψη ότι εμείς τα κορίτσια δεν είμαστε σχεδιασμένα ώστε να κάνουμε το πρώτο βήμα. Όπως έχει πει και η Kendall: I don’t chase, I attract. Ναι, άμα είσαι η Kendall προφανώς και ελκύεις τα πάντα σαν μαύρη τρύπα!
Πόσο πιο απλά θα ήταν τα πράγματα αν υιοθετούσαμε στ’ αλήθεια το yoloness σαν στάση ζωής. Παίρνεις το ρίσκο, συμφωνώ, αλλά πάντα κοιτάς την ενδεχόμενη αρνητική έκβαση των πραγμάτων. Σκέψου για μία φορά ότι αν μιλούσες σε εκείνον τον τύπο που είδες στο δρόμο τις προάλλες, ή στο πάρτι, ή οπουδήποτε αλλού, ίσως να ήσασταν μαζί τώρα.
Εγώ πάντως αυτό που έχω να πω είναι πως πρέπει να τολμάμε και να φτάνουμε στα άκρα, γιατί καλύτερα να «χάσεις» κάτι, παρά να μείνεις με την απορία. Την επόμενη φορά που θα σου συμβεί αυτό νομίζω θα πρέπει να μαζέψεις όλο το θάρρος και την αυτοπεποίθησή σου για να πας να ζητήσεις το νούμερο ή το Instagram. Ε στο κάτω κάτω και άκυρο να φας, τι θα αλλάξει στη ζωή σου; Ακριβώς, τίποτα απολύτως. 😉
