Σήμερα είναι η μέρα των τετράποδων φίλων μας, που όμως δεν έχουν την τύχη να ζουν στη ζεστασιά ενός σπιτιού. Που περιφέρονται στους δρόμους και κανείς δεν ξέρει αν θα καταφέρουν να βγάλουν τη μέρα ή αν η μοίρα τούς επιφυλάσσει κάποιο απρόοπτο. Βασικά, όχι η μοίρα, αλλά κυρίως ο άνθρωπος.
Θα βρουν «καθαρό» φαγητό χωρίς δηλητήρια ή ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί το γεμάτο βρωμιά μυαλό ορισμένων ατόμων; Θα μπορέσουν να περάσουν με ασφάλεια το δρόμο; Θα καταφέρουν να περπατήσουν στα πεζοδρόμια και τις αυλές χωρίς να ακούσουν ούτε ένα «ξου ξου» ή να γίνουν μούσκεμα από κουβάδες;
Νομίζω πως όποιος ασχολείται λίγο παραπάνω με αυτές τις ψυχές του δρόμου, ξέρει τι τραβάνε καθημερινά. Και είναι πολλά. Δεν το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή, αλλά λίγο να εμπλακείς στη ζωή τους, θα τα δεις ξεκάθαρα και θα σε πιάσει η ψυχή σου.
Πώς γίνεται, εν έτει 2023, ζωντανά πλάσματα αυτού του κόσμου, που αισθάνονται πόνο, στρες και στεναχώρια, να περπατούν ακόμα στις γειτονιές μεγαλουπόλεων (και όχι μόνο) σε άθλια κατάσταση;
Να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα μακριά η αρρώστια που τα ταλαιπωρεί, τα τραύματα από κάποια διαμάχη μεταξύ σκύλων/γάτων ή από την ένδειξη «αγάπης» του ανθρώπινου είδους, η κοιλίτσα μιας εγκύου γατούλας που σε λίγο καιρό θα γεννήσει και ζήτημα να επιβιώσει ένα από τα μωρά της… και να μην ανοίγει ρουθούνι;
Σε μια τέτοια κατάσταση ήταν κι ο δικός μου, δεσποζόμενος πλέον, αλλά πρώην αδέσποτος γατούλης, όταν αποφάσισα να του χαρίσω σπιτάκι. Δεν ήταν από αυτά τα πανέμορφα μικρά γατάκια που χωρούν στη χούφτα σου, τα βγάζεις 100 φωτογραφίες και το Insta σου κλατάρει από τις άπειρες καρδούλες. Ήταν από αυτά που γεννήθηκαν στη γειτονιά και κατά τύχη κατάφερε να επιβιώσει. Οχτώ μηνών ωστόσο, εμφανίστηκε με σπασμένο ποδαράκι, στη συνέχεια έκανε πληγή και υποχρεωτικά έγινε ακρωτηριασμός. Ο γατούλης πλέον δεν μπορούσε να ζήσει στο δρόμο, αλλά κι εγώ δεν μπορούσα να το αφήσω σε κάποιο καταφύγιο. Ενός έτους λοιπόν, μπήκε για πρώτη φορά στο σπίτι μας και έφερε τα πάνω κάτω. Ξέρω ότι τον βοηθήσαμε πολύ όταν το πήραμε μαζί μας, αλλά νομίζω ότι αυτός έχει κάνει πολύ περισσότερα για εμάς.
Κάποιοι τα βλέπουν απλώς σαν ζώα, αλλά όταν το έχεις καθημερινά δίπλα σου, καταλαβαίνεις ότι είναι κάτι παραπάνω.
Δε με πιστεύουν όταν το λέω, αλλά εγώ με αυτόν τον μικρό τσαρλατάνο, που παρότι δεν έχει ένα ποδαράκι μπορεί να κάνει του κόσμου τις φιγούρες και να ζητάει παιχνίδι 24/7, επικοινωνώ κανονικότατα. Θα με κοιτάξει κατάματα όταν θα θέλει φαγητό και θα μου δώσει ένα προστακτικό νιαούρισμα άμα έχω αργήσει να τον εξυπηρετήσω (πιστή δουλάρα κι εγώ). Θα έρθει νωρίς το πρωί στο κρεβάτι μου και θα ξαπλώσει δίπλα μου μέχρι να ακούσει το ξυπνητήρι και να καταλάβει ότι ήρθε η ώρα να σηκωθώ. Ή πιο σωστά, ότι ήρθε η ώρα για χαδάκια (που ο ίδιος ζητάει, έχω να το λέω αυτό!) και στη συνέχεια για φαγάκι. Οκ, δεν είναι πάντα έτσι μες στην ευγένεια. Είναι φορές που αποφασίζει να αναλάβει εκείνος το ρόλο του ξυπνητηριού και να με σηκώσει από το κρεβάτι την ώρα που εκείνος θέλει – και είναι πολύ νωρίς συνήθως…
Αλλά και πάλι, το ξύπνημα έχει γίνει πολύ διαφορετικό με αυτή τη φάτσα να με καλημερίζει. Και σας το λέει άνθρωπος που δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ πρωινός τύπος. Από τα παιδικάτα μου υπήρξε βάσανο ο αποχωρισμός του παπλώματός μου! Δεν ήξερα ότι το να κατσιάζω επί ώρες μια γάτα και να ακούω τα γουργουρητά της θα ήταν η λύση στο πρόβλημά μου.
Όπως επίσης δεν ήξερα ότι όσο είμαι εκτός σπιτιού, θα λαχταράω τόσο πολύ να ξαναγυρίσω και πως μόνο στη σκέψη ότι αυτό με περιμένει εκεί, να χαμογελάει η ψυχή μου ολόκληρη. Έχει κι αυτός μερίδιο ευθύνης βέβαια. Πώς να μην παθαίνει σοκ αγάπης η καρδούλα μου όταν ανοίγω την πόρτα κι αυτό αρχίζει τις τρελίτσες από τη χαρά του; Ξέρω ότι τα σκυλάκια έχουν τη φήμη για τέτοιες συμπεριφορές, αλλά σας το λέω, χαίρονται κι οι γάτες όταν μας βλέπουν. Μας αγαπούν μωρέ, με το δικό τους εγωιστικό τρόπο.
Είναι βάλσαμο για την ψυχή σου να φροντίζεις ένα ζωάκι και ειδικότερα να το βλέπεις να ξεδιπλώνεται, να αναθαρρεύει και να γίνεται το χαρούμενο πλάσμα που ήθελες να δεις εξ αρχής. Βάζεις άκρη εγωισμούς κι εαυτούς και αρχίζεις να κοιτάς πέρα από τη μύτη σου. Συνειδητοποιείς ότι υπάρχουν κι άλλοι πέρα από εσένα, με μεγαλύτερα προβλήματα από τα δικά σου κι αντί να γκρινιάζεις για το ένα που σου λείπει από τα πολλά που έχεις, είναι η στιγμή να εκτιμήσεις κάποια πράγματα. Και να βοηθήσεις να τα αποκτήσουν και οι γύρω σου (άνθρωποι και ζώα). Είναι λίγο κλισέ, αλλά η λέξη ιδιοτέλεια σβήνει σιγά σιγά από την καθημερινότητά σου κι αυτό δε συμφέρει μόνο τους άλλους αλλά κι εσένα.
Σε αυτόν τον πρώην αδέσποτο γατούλη λοιπόν, οφείλεται όλη η διαφορετική ματιά που απέκτησα για τα αδέσποτα αλλά και τη ζωή γενικότερα. Σε γεμίζει ευαισθησίες ένα ζώο, πόσο μάλλον εκείνο που πέρασε κάποιες δυσκολίες προτού μπει στην καθημερινότητά σου. Μιλώντας για τα ζωάκια του δρόμου συγκεκριμένα, αρχίζεις και τα βλέπεις σαν ξεχωριστές προσωπικότητες, που άμα τις αφήσεις να ξεδιπλωθούν τότε θα καταλάβεις πραγματικά τι εστί ζώο. Κάποιοι δεν έχουν καταφέρει να το κάνουν και κάπως έτσι ακούμε συνέχεια για κακοποιήσεις και φόλες. Κάπως έτσι «καμαρώνουμε» για τα πρωτεία μας στην Ευρώπη…
Υιοθετήστε ένα αδεσποτάκι, μόνο καλό και τίποτα άλλο θα σας φέρει στη ζωή σας. Κι αν δεν μπορείτε να πάρετε ένα σπίτι σας, τουλάχιστον φροντίστε όσο μπορείτε αυτά έξω. Βάλτε τους λίγο φαγητό, νεράκι κι ένα μικρό σπιτάκι για τις κρύες μέρες. Και ψαχτείτε με τις στειρώσεις. Ρωτήστε το Δήμο σας ή ψάξτε για γιατρούς που προσφέρουν ειδικές τιμές για τα αδέσποτα και βοηθήστε όσο μπορείτε να λυθεί το τόσο μεγάλο πρόβλημα της χώρας.
Ακούω συχνά να λένε ότι με το να στειρώνουμε ζώα παρεμβαίνουμε στη φύση. Είναι λίγο αστείο, έτσι;
Έχουμε παρέμβει γενικότερα στη φύση με κάθε πιθανό τρόπο που μπορούμε και ξαφνικά μας έπιασε ο πόνος να μην το κάνουμε. Πόσο μάλλον που αυτή τη φορά, θα είναι για καλό. Στη φύση των γατιών δεν είναι να πεθαίνουν από αυτοκίνητα, ούτε από φόλες. Στη φύση τους επίσης δεν είναι να βρίσκονται νεογέννητα κλεισμένα σε σακούλες, δίπλα σε κάδους σκουπιδιών. Ούτε να μην μπορούν να περπατήσουν σε αυλές και πιλοτές, γιατί ονομάζονται ιδιωτικές και σύμφωνα με τους κατοίκους τις βρωμίζουν. Σόρι, αλλά έχουν κάθε δικαίωμα να περπατούν σε αυτόν τον πλανήτη και, ξανά σόρι, που δεν καταλαβαίνουν από δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους!
Από τη στιγμή που αποφασίσαμε να φέρουμε όλο τον κόσμο στα μέτρα μας, να εξυπηρετεί το δικό μας είδος κυρίως, είναι υποχρέωσή μας να σκεφτούμε κι αυτά τα πλάσματα. Τα υπέροχα ζωάκια μας!
