Έχω την εντύπωση πως η ώρα που ξαπλώνουμε και περιμένουμε καρτερικά την …επίσκεψη του Μορφέα, είναι και η μοναδική στιγμή της ημέρας που έχουμε χρόνο να σκεφτούμε και να συζητήσουμε με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Στη συνέχεια, ακολουθεί μια λίστα με τις συνηθέστερες σκέψεις κι ανησυχίες που κάνουν την εμφάνισή τους κάθε φορά που χωνόμαστε κάτω από σεντόνια και παπλώματα (όταν χειμωνιάσει βέβαια). Συμφωνείς;
«Πώς θα ξυπνήσω νωρίς αύριο;»
Το αιώνιο πρόβλημα κάθε 20χρονου και 20χρονης εκεί έξω. Κάθε μέρα με την ίδια ελπίδα ξυπνάμε, λειτουργούμε και …κοιμόμαστε. Πως από αύριο θα είμαστε στο πόδι την ώρα που πραγματικά θέλουμε και είχαμε σχεδιάσει… #ΝΟΤ
«Μήπως να έκανα μερικούς κοιλιακούς τώρα;»
Μετά το πρώτο δεκάλεπτο στο κρεβάτι, αρχίζει να τριβελίζει η εξής ανησυχία: Πώς θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ αυτόν τον χαμένο χρόνο στα παπλώματα; Μήπως κάνοντας κοιλιακούς; Δε βαριέσαι…
«Ξεκινάω διατροφή. Αυτό ήταν!»
Οκ, κοιλιακούς μπορεί να μην κάνουμε, αυτό δε σημαίνει όμως πως αφήνουμε κατά μέρους τις ανησυχίες για το σώμα και την υγεία μας. Για αυτό από το επόμενο κιόλας 24ωρο, σχεδιάζουμε μια πλήρη διατροφή γεμάτη από φρούτα, λαχανικά και ξηρούς καρπούς!
«Να του/της στείλω μήνυμα;»
Η καψούρα «χτυπά» όλες τις ώρες της ημέρας, ωστόσο τα βράδια τα πάντα μοιάζουν πιο έντονα. Άλλωστε, μετά τις 22.00 όλοι αισθανόμαστε μια πρόσθετη ανάγκη για παρεούλα κι αγκαλίτσες. Ειδικά τώρα που χειμωνιάζει…
«Θα αρχίσω οικονομία»
Αν υπάρχει έστω μία φάση της ημέρας όπου η οικονομία γίνεται απλή κι εύκολη, αυτή είναι το βράδυ. Προφανώς θα πει κανείς, με τα μαγαζιά κλειστά κι εμάς ξάπλα στο κρεβάτι, τα περιθώρια για αγορές και σπατάλες στενεύουν επικίνδυνα. Να ‘ναι καλά και τα capital controls με την απαγόρευση χρήσης των χρεωστικών!
«Να πάω τουαλέτα μήπως;»
Υπάρχει άνθρωπος που δε βασανίζεται από αυτήν τη σκέψη τουλάχιστον 10 φορές προτού τον πάρει ο ύπνος; Δεν ξέρω αν είναι νευρικό ή όχι, σίγουρα όμως, συμβαίνει!
«Λες να μου έστειλαν τίποτα στο facebook;»
Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που ανακαλύφθηκαν τα smartphones. Τουλάχιστον στην εποχή των υπολογιστών, τους κλείναμε και η ενασχόλησή μας με αυτούς σταματούσε εκεί. Και ποιος δε βαριόταν να σηκωθεί, να περιμένει τα Windows να ανοίξουν, να ακούσει το κράξιμο της μάνας του κι όλα αυτά για να δει αν ήρθε η πολυπόθητη ειδοποίηση ή όχι;!
«Όχι οτι μου λείπει το σεξ, αλλά άρχισα να σκέφτομαι τον/τη 80χρονο/η γείτονα/ισσα!»
Ελάτε, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Νεαρή ηλικία, βράδυ, ξάπλα και …καύλες πάνε μαζί. Πάντα και παντού!
«Τι είναι μπεζ κι απομακρύνεται; Το πτυχίο…»
Αυτό το βάρος στο στήθος. Αυτό το ψυχοπλάκωμα. Αυτός ο πόνος στην καρδιά. Αυτό το άθλιο συναίσθημα που μας κατακλύζει κάθε φορά που συνειδητοποιούμε ότι χρωστάμε τα κέρατά μας για το αναθεματισμένο το πτυχίο!
«Νυστάζω εγώ τώρα;»
Κοίτα να δεις πράγματα, πήγε 03.00 η ώρα κι ούτε στο βασικό ερώτημα δε δώσαμε απάντηση…
