Πάντα μπερδευόμουν στις Απόκριες. Από τα πρώτα μπαλνταφάν του Δημοτικού μέχρι και τις τελευταίες εμπειρίες τύπου μασκέ πάρτι του Λυκείου, πίστευα πως αυτή η άχαρη περίοδος πρέπει κάπως να καταργηθεί από το ημερολόγιο. Όχι άλλοι πειρατές, γιατροί, παπάδες, Ζορό και νοσοκόμες. Άβολες στολές, που πρέπει να σκεφθείς, να ντυθείς και να ανεχτείς για ώρες, χαρτοπόλεμος που σκορπίζεται από κάλτσες και μπατζάκια μέχρι την επόμενη μέρα, και μουσικές βγαλμένες από τα άδυτα μιας άλλης εποχής ξεπερασμένης. Όλα αυτά κι άλλα πολλά (η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται αιώνια) με είχαν αναγκάσει να πιστεύω ότι τα καλύτερα αποκριάτικα πάρτι γίνονται όταν δεν έχουμε Απόκριες.
Από την άλλη, η αγαπημένη ημι-αργία όλων, εγκαθιδρυμένη από τους νόμους των… κρεατοφαγάδων, της τσίκνας και του αφοπλιστικού σύννεφου που σκεπάζει και τους πιο ψηλούς ορόφους των πολυκατοικιών, η Τσικνοπέμπτη, κατείχε πάντα και για εμένα μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, στο μυαλό αλλά και στην κοιλιά μου! Ο πατέρας μου, expert του ψησίματος, μου δίδαξε καλά την τέχνη από νωρίς και να που έφτασε η ώρα να χρησιμεύσει κάπου αυτή η πολύτιμη γνώση. «Θα ψήσουμε σπίτι του Βασίλη!», η απόφαση είχε ήδη παρθεί πριν ακόμη συμφωνήσω. Ένα τσικνοπεμπτιάτικο πάρτι-σταθμός, ενάντια στις προηγούμενες χρονιές επρόκειτο να λάβει χώρα και μαντέψτε, ήμουν ο οικοδεσπότης. Άκυρο. Τελείως όμως. Εγώ μπορεί να ξέρω να πετάξω στην ψησταριά ακόμη και το πιο challenging κρέας και να το βγάλω λουκούμι, αλλά όχι και να διοργανώσω πάρτι ΑΠΟΚΡΙΕΣ. Αμαρτία. Αλλά έτσι είναι αυτά, ό,τι δε σου αρέσει, στο τέλος το λούζεσαι. Και είναι για καλό μερικές φορές τελικά.
Μπήκα στο χορό και πρέπει να χορέψω. Ελπίζω όχι κάτι σε ντεκελαπόνγκο ρυθμούς (ας με λυπηθεί κάποιος). Lidl Πλατείας Αττικής νέο κατάστημα, στάση πρώτη και τελευταία. Πάλι καλά. Σωθήκαμε. Δεν είμαστε για να τρέχουμε. Εδώ, θα τα βρούμε όλα και στις καλύτερες τιμές. Μπριζόλες, κοτόπουλο, μπιφτέκια και παϊδάκια. Ναι. Μισό λεπτό όμως να θέσουμε μερικούς κανόνες. Στολές, τζομπιτζομπά, κομφετί και τα λοιπά απαγορεύονται. Ή τουλάχιστον με μέτρο. Και θα γραφτεί ρητά στην εξώπορτα με κάτι έξυπνο που να προειδοποίει. Πίσω στο θέμα μας. Στο καλάθι μπαίνουν πρώτα τα βασικά: κλασικά κρέατα, τζατζίκι και τυροκαυτερή έχουν την τιμητική τους, δε λέω, αλλά η φάση θέλει και το κάτι άλλο της. Γιατί, ναι μεν προσκυνάμε τσίκνα, αλλά στα είκοσι σου πρέπει να μπορείς να προσθέσεις μια κάποια εναλλακτική μαγεία στην πατροπαράδοτη μπριζόλα. Θα το ζήσουμε με επιπλέον ψητά λαχανικά φρέσκα και μυρωδάτα, γουακαμόλε αυτοσχέδιο για δροσιά, πατάτες baby σοταρισμένες με βούτυρο και θυμάρι, ενήλικες μπόμπες για ορεκτικό, σαν τα παλιά, καλά, τίμια παιδικά πάρτι που δεν θέλει να ξεχνάει ποτέ κανείς. Είπαμε, καλή η παράδοση αλλά τώρα μαθαίνουμε το τσίκνισμα αλλιώς! Μπυρίτσες και κρασιά, φυσικά και δεν μπορούν να λείπουν, spritzάκια που θα φτιάξει ο Βαγγέλης – ξέρει απ’ αυτά – και cocktails. Πολλά cocktails. Ναι, το Old Fashioned πάει τέλεια με μια μπριζόλα. All-set!
Χαμός θα γίνει. Πρώτο πάρτι σπίτι σου στο πρώτο έτος είναι στόχος ζωής να πάει καλά. Κι ας μην το διάλεξες εξολοκλήρου εσύ σαν επιλογή. Σακούλες γεμάτες, ψυγείο φίσκα και χωρίς να μας έχει φύγει μια περιουσία. Το σωστό το deal, το τίμιο παίχτηκε στα Lidl! Την επόμενη μέρα από νωρίς αρχίζουν να καψαλίζονται τα κάρβουνα στη γύρω περιοχή. Αλλά και τα δικά μας πρώτα. Οι φίλοι καταφθάνουν, ναι μεν άντυτοι, με casual ρούχα, αλλά από τις τσέπες πετάγονται σιγά σιγά κάτι ψεύτικα μαύρα γυαλιά, κάτι αυτάκια γάτας και κάτι σκορδάκια που σκάνε εδώ κι εκεί. Εγώ τους στραβοκοιτάω, κι αυτοί παριστάνουν τους ανήξερους. Παρόλα αυτά, η μουσική που επέλεξα να ακούγεται στο ηχείο από τις λίστες μου, παραμένει σύγχρονη, τα κρέατα σιγοψήνονται όμορφα και τα dipάκια είναι έτοιμα για έξτρα βούτες. Τα πρώτα φεύγουν και σε πολύ λίγο η ψησταριά έχει αδειάσει. Τα cocktails έχουν πάει σε άλλο επίπεδο, το πάρτι κοινώς «τα σπάει». Ένα καρναβάλι δικό μας, άτυπο, χωρίς στημένο κέφι και επιβεβλημένες, καλτ μουσικές, αφρούς και κομφετί. Άντε και σερπαντίνες με μέτρο, με το μόνο υποχρεωτικό, ένα ζευγάρι μαύρα, μεγάλα, χάρτινα, αυτοσχέδια τετράγωνα γυαλιά. Ωδή στο αυθόρμητο. Success!
Σε κάποια φάση, ένα απρόσμενο jam session από τα παιδιά, με τύμπανα, πνευστά και κιθάρες παντρεύει τέλεια αποκριάτικες παραδόσεις με σύγχρονους ήχους και ένα εντελώς αυτοσχέδιο, στατικό parade – λόγω μικρού διαμερίσματος – λαμβάνει χώρα έτσι απρόσμενα στο σαλόνι μου, με κάποιους πιο τολμηρούς να έχουν ανέβει στην ταράτσα – μερικά βήματα από τον τελευταίο όροφο που βρίσκεται το σπίτι μου – για να πάρουν τις απαραίτητες αναζωογονητικές ανάσες δροσιάς! Μια ξέφρενη κατάσταση που μυρίζει ευτυχία. Χωρίς να μυρίζει μπαρούτι. Και επιτυχία μαζί. Σε ένα πάρτι που επιτέλους «έσπασε» τη ψυχαναγκαστική χαρά των Αποκριών με τεράστια χαμόγελα και διάρκεια στον χρόνο, βγαλμένο από το πουθενά. Ένα πάρτι που ήρθε για να καθιερωθεί. Το πρώτο, αντί-μασκέ πάρτι της ζωής μου! Σε προκαλώ να το δοκιμάσεις. Και θα με θυμηθείς! Viva la carnival!
