Αφού λοιπόν η σχολική χρονιά έφτασε και επισήμως στο τέλος της, προφανώς και όλοι οι μαθητές (και οι δάσκαλοι) βρίσκονται σε φάση “FUCK YEAH” . Καλοκαίρι, διακοπούλες, θάλασσα, τι παραπάνω να θέλει κανείς; Σκεφτείτε τώρα σε τι ευφορία θα βρίσκονται εκείνοι που ξέμπλεξαν μια και καλή με το σχολείο που πήγαιναν. Είτε δημοτικό, είτε γυμνάσιο, είτε λύκειο. Εκεί νιώθεις μια παραπάνω απελευθέρωση και το γλεντάς λίίίγο πιο έντονα από το τέλος κάθε άλλης χρονιάς. Για αυτό και πιστεύω πως η αποφοίτηση είχε, έχει και θα έχει πάντα μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Θυμάμαι που γινόταν πραγματικά ο κακός χαμός εκείνη την ημέρα. Σαν τελευταία μέρα κι αυτή, έπρεπε να την γιορτάσουμε με έναν ξεχωριστό τρόπο:
#1 Μπουγέλο
Όλοι το ζήσαμε, όλοι το κάναμε και όλοι το θυμόμαστε. Ήταν το σήμα κατατεθέν της λήξης της σχολικής χρονιάς και της έναρξης του καλοκαιριού. Μην τυχόν και έκανε κάποιος την αρχή, θα το πλήρωνε και με το παραπάνω. Κυριολεκτικά ΤΟ ΚΑΜΟΣ! Τι και αν φώναζε η κυρία Μαρία ότι θα γλιστρήσουμε και θα χτυπήσουμε, εκεί εμείς, με το ύφος του «Τώρα τελείωσε η σχολική χρονιά Μαράκι, δεν μπορείς να μου πεις τίποτα».
#2 Χοροί
Παραδοσιακοί βεβαίως βεβαίως. Τι είστε; Τίποτα τριτοδεύτεροι να μην έχετε συμμετάσχει στους παραδοσιακούς χορούς του σχολείου; Εκτός αυτού, ήταν η φάση που τρέχαμε σαν τα τρελά να βρούμε το τζιν παντελονάκι ή την φουστίτσα, με το άσπρο το μπλουζάκι (που ποτέ δεν υπήρχε στην ντουλάπα μας), όπως άρμοζε στην περίσταση.
#3 Θεατρική παράσταση
Δεν ήσουν σωστό μαλακισμένο Δεν έχεις περάσει τίμια σχολικά χρόνια, αν δεν έχεις λάβει μέρος σε κάθε σχολική παράσταση, μόνο και μόνο για να χάνεις μάθημα με τις πρόβες. Παραδέξου ότι τσακωνόσουν με το παραμικρό, όταν κάποιος καθηγητής ή καθηγήτρια δε σου έδινε άδεια να πας για πρόβα. «Το σχολείο οφείλει να καλλιεργήσει και αυτόν τον τομέα», φώναζες!
#4 Αναμνηστικά
Κλασσικά εικονογραφημένα. Ένα αναμνηστικό δωράκι (συνήθως κωλόχαρτο χαρτί ή πάπυρος όπως μας έλεγαν) για να θυμόμαστε τα υπέροχα χρόνια που περάσαμε δίπλα από την γεροντοκόρη κ. Μαρία, τον 70άρη διευθυντή κ. Νίκο (που δεν άκουγε και καλά), και την κυρία Γιάννα που τύχαινε να περνάει κλιμακτήριο τα χρόνια που την είχαμε. Ευχαριστούμε γι’ αυτές τις υπέροχες αναμνήσεις.
#5 Αθλοπαιδίες
Σε κάθε τίμια αποφοίτηση υπήρχε ένας χώρος κατάλληλα στημένος για τις λεγόμενες αθλοπαιδίες. Αυτός είτε ήταν κάποιος εσωτερικός χώρος όπου έστηναν διάφορα εξαρτήματα, είτε το προαύλιο, όπου γίνονταν οι αγώνες μεταξύ των τμημάτων. Ακόμα θυμάμαι τον χαμό στις κερκίδες.
#6 Πάρτι στο προαύλιο
Τυροπιτάκια, πατατάκια και διάφορα καλούδια από τον σύλλογο γονέων παρακαλώ, μουσική της εποχής, αποχαιρετισμοί του πλατωνικού μας έρωτας για καλοκαίρι κλπ. Στις πιο μεγάλες ηλικίες βέβαια, το μόνο που μας ένοιαζε, γι’ αυτό και πηγαίναμε άλλωστε, ήταν το φαΐ #ξεκάθαρα. Άλλη όρεξη δεν είχαμε από το να δούμε τον καθηγητή/τρια που μισούσαμε.
+1 Κάψιμο βιβλίων
Αυτό μπορεί να μην ανήκει στις επίσημες «τελετουργίες» της αποφοίτησης, πάραυτα είναι ένας άγραφος κανόνας που τηρούσαμε όλοι. Κάθε μαθητής/τρια που σεβόταν τον εαυτό του/της, όφειλε να σκίσει, κάψει, ψαλιδίσει τα βιβλία, ώστε να μην υπάρχει τίποτα που αν θυμίζει την χρονιά αυτή, πέρα από τις μαλακίες μες την τάξη.
ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΠΑΙΔΙΑ
