Γράφει ο Αντώνης Λάππας
Βράδυ. Αποφάσισα να βάψω σήμερα τη νύχτα. Δεν ξέρω τι χρώμα θα την κάνω, αλλά δε θα είναι πια μαύρη. Ήταν αρκετό καιρό. Μα πόσο καθοριστικά και τρομακτικά άγρια συνέβαλες εσύ σε αυτό! Εσύ, σαν δεξιοτέχνης ζωγράφος ψυχών, μού πρόσφερες το καλύτερο πινέλο, που θα μπορούσα να έχω για να καταφέρω το αδιανόητο. Μα βιώνουμε έτσι και αλλιώς το αδιανόητο μαζί, ε μωρό μου;
Η Κυριακή απέκτησε νόημα πλέον και η Δευτέρα δε φαντάζει πια μουντή. Είναι η αρχή της εβδομάδας, η πρώτη αγωνία που θα σε δω, η πρώτη αγωνία που θα συναντηθεί ξανά το βλέμμα μας. Και οι ψυχές μας. Ο καφές πιο ζεστός από ποτέ στα χέρια μου, όπως το φιλί σου… η πυράδα του αρώματός σου καίει τη σάρκα μου. Άσε με να σε αγαπώ. Αυτό μόνο. Αγαπώ τον ιδρώτα σου, τη λάμψη, που φεγγοβολάει σαν κατεργάρης κεραυνός, μέσα στα μάτια σου. Αγαπώ να φιλώ τα κλειστά σου μάτια… αγαπώ το σώμα μου, όταν είναι με το δικό σου. Το ρίγος που προκαλείται, όταν απλά μου χαμογελάς μέσα σε αυτό το χάος, που σκότωσε τον έρωτα.
Βράδυ. Το υποσυνείδητό μας χάθηκε μέσα στη νύχτα και το φεγγάρι ουρλιάζει. Για εμάς. Ερχόμαστε και φεύγουμε μέσα στη νύχτα, πεθαίνουμε και ανασταινόμαστε. Γνωριζόμαστε από την αρχή κι ερωτευόμαστε ξανά. Μέσα στο ολοσκόταδο. Βράδυ. Όπως μας λούζει το φεγγαρόφωτος, θέλω να σε κόψω σε μικρά αστέρια. Θα κάνεις τον ουρανό τόσο όμορφο, όπου όλος ο κόσμος θα ερωτευτεί τη νύχτα. Και εγώ ξανά εσένα. Βράδυ…
