Αυτές οι νύχτες του Αυγούστου έχουν άλλη μυρωδιά, άλλη γοητεία. Ξαπλωμένη στην ταράτσα με συντροφιά τα αστέρια και εσένα, δε θέλω τίποτα άλλο.
Γι’ αυτό έλα, μην αργείς… Απόψε στην ταράτσα θα είναι τα αστέρια, το φεγγάρι και εμείς οι δυο που είμαστε ένα.
Έλα, πάρε μπύρες από το κοντινό περίπτερο και κλείσε το κινητό σου. Δε χωράει κανείς ανάμεσα σε αυτό που θα ζήσουμε. Άσε τα προβλήματα και τις έγνοιες πίσω σου, γιατί θα πλησιάσουμε τον ουρανό. Μην ντυθείς καλά, θέλω να είσαι ο εαυτός σου. Βάλε κάτι απλό και φόρεσε το χαμόγελο σου.
Ακολούθησε με, ανέβα τις σκάλες και μίλησε μου για την οικογένεια σου, τις συναντήσεις σας τις Κυριακές, τα αστεία που κάνετε στο τραπέζι, για το πώς γνωρίστηκαν οι δικοί σου και πόσο θα ήθελες και εσύ στην ηλικία τους να είσαι τόσο ευτυχισμένος.
Tο φεγγάρι αντικατοπτρίζει τον εαυτό σου. Μην σκεφτείς ούτε στιγμή να το ξεγελάσεις.
Άσε με να ξαπλώσω στην αγκαλιά σου και μίλα μου για τη ζωή. Μη μου κρύψεις τίποτα. Μίλα μου για την αγάπη σου για τα μαθηματικά. Για τη μαγεία που κρύβουν και τον τρόπο που σε γοητεύουν.
Μετά μίλα μου για τα όνειρα σου. Όχι γι’ αυτά που λες σε όλους. Γι’αυτά που δεν έχεις εξομολογηθεί ακόμα και στον ίδιο σου τον εαυτό. Για τα ταξίδια που θα ήθελες να κάνεις. Μετά πες μου για τους φόβους σου. Κι εγώ θα σε κοιτάξω κατάματα και θα σου εξομολογηθώ πως ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι να χάσω αυτούς που αγαπάω και μαζί μ’ αυτούς και εσένα…
Τα αστέρια είναι ο καθρέφτης των ονείρων μας. Κάθε στιγμή που τα κοιτάζω, αναζοπυρώνεται η ελπίδα μέσα μου ότι θα πραγματοποιηθούν. Η καρδιά μου είναι γεμάτη αστέρια. Τα μαλλιά μου ανακατεμένα από το γλυκό αεράκι και εσύ να με πειράζεις. Κι εγώ …να γελάω με την ψυχή μου!
Έλα να περάσουμε μια αξέχαστη βραδιά, που θα νιώθουμε σαν πεταλούδες. Θα φτερουγίζουμε για λίγες ώρες και θα νομίζουμε ότι είναι για πάντα. Βάλε στο τέρμα τη μουσική. Βάλε το αγαπημένο μου τραγούδι, των Pink Floyd. So you think you can tell heaven from hell? Εγώ μπορώ και ξέρω ότι ο παράδεισος είναι ακριβώς σ’ αυτήν την ταράτσα.
Έλα να μεθύσουμε τις καρδιές μας μέχρι το ξημέρωμα.
Κοίτα τον κόσμο πόσο μικρός φαίνεται. Πόσο ανούσια φαίνονται αυτά τα καθημερινά προβλήματα από εδώ πάνω. Θα χαθούμε στο σκοτάδι αυτού του ατέρμονου ουρανού και δε θα νιώθεις τίποτα άλλο. Θα είμαστε μοναδικοί, το καταλαβαίνεις; Εμείς και ο κόσμος από κάτω. Και θα γίνουμε για ένα βράδυ και εμείς φιλόσοφοι.
Έλα, με μάρτυρα την καλοκαιρινή πανσέληνο να πιούμε και να πούμε ό,τι νιώσαμε.
Ναι δε λέω, είναι όμορφο να ξυπνάς με κάποιον. Αλλά είναι ακόμα πιο όμορφο να ξενυχτάς συζητώντας με κάποιον.
Νιώθεις τη μοναξιά της νύχτας; Mε γαληνεύει η ηρεμία της. Πόσα ξημερώματα ξοδέψαμε στον ύπνο;
