Νέο ξεκίνημα. Η αναμέτρηση και η αναθεώρηση για τις απώλειες. Η επιλογή της νέας αρχής με μια νέα προοπτική. Τι πρέπει να αφήσεις πίσω σου λοιπόν, ανοίγοντας τα φώτα της νέας χρονιάς;
Les miserables
Η αθλιότητα και η μιζέρια είναι ένα. Προκαλούν γκρίνια, η οποία εκτός του ότι είναι αφόρητη στους άλλους, είναι και για το ίδιο το άτομο ψυχοφθόρα. Κι αυτό γιατί στηρίζεται στην αρνητική προκατάληψη και την υποβάθμιση των πραγμάτων. Καιρός λοιπόν να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με λίγο παραπάνω χιούμορ και θετικές προσδοκίες. Αντοχές υπάρχουν, ας μην κυριαρχεί τόσο drama. Αυτό άλλωστε συχνά, φέρνει και άγχος και θυμό.
Τους τοξικούς ανθρώπους
Είναι πολύ επιβλαβές για την υγεία να ζει κανείς για μεγάλο χρονικό διάστημα σε ένα τοξικό περιβάλλον, με ανθρώπους που ούτε η συνεννόηση είναι εφικτή αλλά και επικρατεί συνεχώς σύγχυση. Βάσει ερευνών είναι πιο επιβλαβές από το να ζήσει κανείς μία τραυματική εμπειρία, ακριβώς επειδή η συναισθηματική επιβάρυνση αυξάνεται με τον χρόνο. Και είναι πιο τραυματικό σίγουρα, το να προσπαθεί κανείς να αλλάξει ένα πρόσωπο, από το να προσπαθεί να αλλάξει μια κατάσταση. Ίσως είναι πλέον καιρός για μια μετακόμιση ή έναν χωρισμό ή μια παραίτηση αν πρόκειται για τον εργασιακό χώρο. Μια πραγματική ανανέωση για τη νέα χρονιά.
Την εχθρότητα
Το να έχει κάποιος εχθρούς, το να φθονεί τους άλλους, να κρατά κακία, δείχνει εμπάθεια και προκαλεί θυμό, οργή, λύπη και επιθετικότητα στον ίδιο. Η καθημερινότητα είναι πιο εύκολη αν επιλέγουμε τη φιλότητα και όχι το νείκος, το οποίο έχει καταστρεπτική δύναμη«επί τοις πάσι», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες. Κάποιοι άνθρωποι και κάποια παρελθοντικά γεγονότα δεν αλλάζουν. Γι’ αυτό μένει να τους χαμογελάμε, κάθε πρωί που μας καλημερίζουν.
Όλα ή τίποτα
Η αντιμετώπιση της ζωής με δίπολα, καταλήγει πολλές φορές σε ακρότητες. Η απογοήτευση δε την οποία κανείς αντιμετωπίζει, αν τα σχέδια δεν επιτευχθούν προς το «όλον», είναι μεγάλη και φέρνει την παραίτηση. Η μεσότητα, κατεξοχήν Αριστοτελική έννοια, συνεκτιμά και το λάθος και κρίνει πιο προσεκτικά τις παραμέτρους επιτυχίας και αποτυχίας, ενώ δίνει και μεγαλύτερο κίνητρο για να πετύχει κανείς το σωστό και να ξαναπροσπαθήσει. Το τίποτα άλλωστε, δεν σημαίνει απαραίτητα το τέλος, τη φθορά. Μπορεί πολύ περισσότερο, να είναι αφορμή για να αναδειχθεί μια άλλη πορεία.
Η απόδοση ευθυνών μόνο στο ίδιο το άτομο
Το να αποδίδει κανείς την ευθύνη μόνο στον εαυτό του, είναι το ίδιο μονολιθικό, με το να τις αποδίδει συνεχώς στους άλλους. Η αυτο-επίκριση φέρνει τη ματαίωση, την απογοήτευση και δεν αφήνει περιθώριο για αντικειμενική κρίση. Όλα κρίνονται υπό τον γνώμονα της νίκης και της ήττας. Και φυσικά η ήττα στρέφεται προς τον εαυτό. Αυτή η αυτο-καταστροφή πλήττει και το σώμα. Και επειδή καμιά φορά είναι ανυπόφορη, μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις και για το ίδιο το άτομο ή σε βία προς τους άλλους. Το ζήτημα είναι να εντοπίζει κανείς τις περιπτώσεις που κατηγορεί τον ίδιο, να παύσει και να βρει τους λόγους που μια κατάσταση δεν είναι η αναμενόμενη, να θέσει κριτήρια και να ζητήσει βοήθεια. Έτσι, μπορεί και να αναπτυχθεί η ανθεκτικότητα.
Δοκιμασμένες τακτικές
Εδώ χρειάζεται να επιστρατευθεί η δημιουργικότητα, το δυναμικό του καθενός για να αντιμετωπιστεί μια κατάσταση, ένα πρόβλημα. Πολλές φορές, οι κανόνες, μια προηγούμενη διαχείριση με επιτυχή λύση, δεν δίνουν απάντηση στη μοναδικότητα ενός ζητήματος. Χρειάζεται μια ενδελεχής εξέταση των πραγμάτων, των δυνατοτήτων με τις οποίες μπορούμε να υποστηρίξουμε μια στρατηγική. Πάντως, το να πιέζουμε τις καταστάσεις με παρελθοντικές πετυχημένες τακτικές μόνο την επιτυχία δεν θα φέρει. Χρειάζεται να απαντήσουμε με τον δικό μας τρόπο στα προβλήματα και ενδεχομένως να τολμήσουμε το καινούριο. Αυτό έστω θα δείξει ένα νέο δυναμισμό και ένα χαρακτηριστικό που μπορεί να αποδειχθεί παραγωγικό μελλοντικά.
