Οφείλω να ομολογήσω πως τις προάλλες ήταν αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο ενδιαφέρουσες διαδρομές που έχω κάνει για τη σχολή.
Καθόμουν, που λέτε, στον ηλεκτρικό, κλασσικά στην αγαπημένη μου γαλαρία (από την οποία μπορείς να σχολιάζεις και να παρατηρείς τους πάντες και τα πάντα) ήσυχα κι ωραία.
Ξαφνικά μες την ηρεμία, ακούγεται η φωνή ενός κυρίου που καθόταν στα δεξιά μου «Κακώς κατήργησαν τις βέργες. Είδαμε πώς βγαίνουν τα παιδιά σήμερα!» και πριν καλά-καλά προλάβω να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις ειπωθεί, πετάγεται ένας νεαρός από τα αριστερά μου – που όπως φάνηκε και στην πορεία, δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του – να υπερασπιστεί τη γενιά μας. «Είναι σοβαρά πράγματα αυτά που λέτε; Μα είναι δυνατόν ώριμος κι έμπειρος άνθρωπος να έχετε τέτοιες κλειστόμυαλες αντιλήψεις;». Κι ο τσακωμός όλο και μεγάλωνε και τα πνεύματα και των δυο πλευρών οξύνονταν όλο και περισσότερο, ώσπου ο καθένας έφτασε να εκφράζει τα απωθημένα του έχοντας ξεφύγει τελείως από το αρχικό θέμα του διαπληκτισμού.
Να μη σας τα πολυλογώ, όλη αυτή η κουβέντα με έβαλε σε σκέψεις. Καλώς ή κακώς ρίχνω ευθύνες και στις δύο πλευρές. Όμως ταυτόχρονα τους χρωστάω και πολλά ευχαριστώ.
Το πλέον συχνό παράπονο που εκφράζουμε εμείς οι νέοι, είναι η κατάντια της χώρας μας, για την οποία θεωρούμε υπεύθυνη τη μεγαλύτερη γενιά. Και φυσικά, ποιος άλλος θα ήταν υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή, η οποία επικρατεί στη μικρή Ελλαδίτσα, παρά οι γονείς και οι παππούδες μας;
Αν όμως θέλουμε να διατηρήσουμε αυτό το σκεπτικό, θεωρώ σκόπιμο να ξεκινήσουμε να ρίχνουμε και ευθύνες στους εαυτούς μας για τα μνημόνια και τα capital controls. Ενεργοί πολίτες δεν είμαστε; Εμείς δεν καθορίζουμε το μέλλον της χώρας, όπως άλλωστε έκαναν κι οι μεγαλύτεροι τόσα χρόνια πριν;
[scis id=”59″]
Αυτό που θέλω να πω, εφόσον προφανώς δεν μας θεωρώ υπεύθυνους για ό,τι συμβαίνει σήμερα, είναι ότι πράγματα όπως η πολιτική και οικονομία των χωρών καθορίζονται από πολύ μεγαλύτερους παράγοντες απ’ ότι οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας και γι’ αυτό ακριβώς θεωρώ λίγο άσκοπο να τους κατηγορούμε με το συγκεκριμένο επιχείρημα.
Αντίστοιχα λοιπόν, μερικά από τα χαρακτηριστικά παραπτώματα που προσάπτουν στη δική μου γενιά είναι η αδράνεια και η τεμπελιά. Έχουμε, ισχυρίζονται, επαναπαυθεί στις ανέσεις της τεχνολογίας, είμαστε κακομαθημένοι και τα βρίσκουμε όλα έτοιμα (με λίγα λόγια αποτελούμε τους λεγόμενους βολεψάκηδες). Μη σχολιάσω το πόσο αγενείς είμαστε στις επαφές μας με τους μεγαλύτερους. Και σας ρωτάω. Πόσο κακό είναι πλέον να κάνουμε την τεχνολογία μέρος της καθημερινότητας από την στιγμή που γνωρίζουμε ότι καλώς ή κακώς αποτελεί – και θα συνεχίσει να αποτελεί – αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας; Και πόσες πολύπλευρες γνώσεις (σχολικά μαθήματα, ξένες γλώσσες, υπολογιστές) διαθέτουν οι αποκαλούμενοι «ανίκανοι» νέοι σήμερα; Σε πόσες δουλειές δοκιμάζονται και πετυχαίνουν, ακόμα κι αν αυτές οι δουλειές είναι άσχετες από το αντικείμενο σπουδών τους; Και πόσο μεγάλο κουράγιο χρειάζεται να διαθέτουν όταν ξεκινάνε να ονειρεύονται το μέλλον τους και να χτίζουν την καριέρα τους από το μηδέν σε μια σχεδόν καταδικασμένη οικονομικά χώρα;
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι και οι δύο γενιές μπορούμε πολύ εύκολα να προσάψουμε κατηγορίες η μια στην άλλη, άμα το θελήσουμε. Το δύσκολο – και αυτό που πραγματικά αποτελεί τη χρυσή τομή – είναι να καταφέρουμε να συνειδητοποιήσουμε την πρόοδο και την εξέλιξη που τα χρόνια έχουν φέρει, να αποδεχτούμε τη διαφορετικότητα μεταξύ των δύο ηλικιών και να προσπαθήσουμε η μια γενιά να μάθει από την άλλη.
Είναι επόμενο, με τα χρόνια, οι συνήθειες και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων να αλλάζουν. Κάποιες πράξεις που άλλοτε θεωρούνταν συνηθισμένες σήμερα είναι ξεπερασμένες και κατακρίνονται, καθώς και το αντίστροφο. Η προσαρμογή της σκέψης μας στις αντιλήψεις της κάθε εποχής είναι αυτή που θα συμβάλλει στην ομαλή διεξαγωγή κοινωνικών σχέσεων και στη διατήρηση αυτών.
Κι οι δύο γενιές έχουν να προσφέρουν πολλά η μια στην άλλη και είναι κρίμα να καταδικάζεται η κάθε προσπάθεια, πριν καν ξεκινήσει, από ανούσιες και αδιέξοδες διαφωνίες.
