Άρχισε το καλοκαίρι; Μετά από τις εξετάσεις, τη δουλειά, έρχεται κάποια στιγμή, ευτυχώς η άδεια. Πολλοί είναι τόσο ανυπόμονοι για την περίοδο των διακοπών, που σχεδόν δεν συνειδητοποιούν ότι κάνουν διακοπές, με αποτέλεσμα να μην ξέρουν πώς να διαχειριστούν τον χρόνο τους. Βιώνουν τότε συχνά, ένα αίσθημα πλήξης, ένα κενό. Πώς μπορεί να ευχαριστηθεί τότε κανείς;
Πρώτον συνειδητοποιώντας την κατάσταση. Όπως και να είχε μια προηγούμενη δύσκολη περίοδος ή κατάσταση, τώρα έρχεται μια νέα ανανεωτική φάση. Αν μείνει κάποιος παγωμένος στην προηγούμενη ανάμνηση, δεν θα έχει τίποτα καλό να αναμένει. Καιρός λοιπόν να δοθεί χώρος στην ανακούφιση, χρόνος στον εαυτό μας. Και βέβαια το ότι ο χρόνος είναι ελεύθερος, δεν σημαίνει ότι χρειάζεται να είναι και αναξιοποίητος.
Είναι καιρός να δοθεί χώρος στο να εκφραστεί η επιθυμία που είχε κανείς πρωτύτερα. Τον χειμώνα για παράδειγμα ή όταν ήταν πολύ απασχολημένος. Εφόσον υπάρχει χρόνος, δίνεται η ευκαιρία να μάθει και να ζήσει κανείς νέα πράγματα, όπως λόγου χάρη μια γλώσσα, μια νέα δεξιότητα, ένα όργανο που είτε λόγω χρόνου ή συγκυριών, δεν κατάφερε να μάθει στο μεσοδιάστημα. Πολλές φορές, γκρινιάζουμε για αυτά που δεν έχουμε. Όταν όμως ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα, μένουμε άναυδοι κυριολεκτικά. Είναι το άγχος που έχει κανείς όταν δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την ελευθερία του.
Είμαστε πολυάσχολοι. Μαθαίνουμε λοιπόν να είμαστε εργατικοί, σε ετοιμότητα και συνεπείς, καταργώντας όμως μια άλλη διάσταση του χρόνου. Από την ασχολία δεν περνάμε δηλαδή στη σχόλη, την καλοπέραση. Η γιορτή μοιάζει καμιά φορά παράταιρη και ξένη έννοια. Ο άνθρωπος της πόλης έμαθε να εξισώνει τον χρόνο με την επίδοση, με το χρήμα. Η καπιταλιστική πόλη αναγνωρίζει μόνο μια φάση, την παραγωγική διαδικασία, ώστε μαθαίνουμε όλα να μπαίνουν στο αυτόματο.
Παράλληλα, χάνεται η επαφή με τη φύση σήμερα. Τα υλοποιούμε και τα τελειοποιούμε όλα με τις μηχανές. Τα κινητά και οι υπολογιστές έχουν ιδιότητες εξαιρετικές, στις οποίες πολλοί ακουμπούν την ανωνυμία, τη μοναξιά και τα συμπτώματά τους. Οι μηχανές όμως είναι άψυχες και μας φέρουν όλο και πιο κοντά στο μη συναίσθημα, στο α~λογο της απομόνωσης από το κοινωνικό. Τα ταξίδια είναι λοιπόν μια αφορμή επανένωσης με τη φύση, μια ευκαιρία εκτίμησης του πραγματικού μας πλούτου, πέρα από το τεχνητό, που μας φέρει σε επαφή με άλλους επίσης θνητούς που την έχουν ανάγκη. Διότι, καμιά μηχανή δεν πρέπει να μας κυριεύει με την αυταπάτη μιας αλήθειας ή δύναμης που υπόσχεται. Η μηχανή είναι τεχνητό ανθρώπινο κατασκεύασμα και κανείς δεν πρέπει να υποτάσσεται σε αυτή.
Είμαστε άνθρωποι καθημερινοί, άνθρωποι αστοί. Έχουμε ωστόσο και την ανθρώπινη υπόσταση. Γι’ αυτό αν θέλουμε να κατέχουμε ακόμα την ιδιότητα του homo, του ανθρώπου, από τις έννοιες homo urbanus (άνθρωπος αστός) και homo quotidianus (καθημερινός άνθρωπος), οφείλουμε να απελευθερώνουμε την ενέργειά μας σε δραστηριότητες που επιθυμούμε, που λένε κάτι για εμάς ως υποκείμενα. Κι αυτό δεν θα είναι μια κοινωνική απόκλιση ή παρέκκλιση, αλλά ένδειξη ισορροπίας της κοινωνικότητας και της ατομικότητας μας και μια άμυνα ενάντια στην αλλοτρίωση στην οποία υποβαλλόμεθα.
Η πλήξη στις διακοπές, το αίσθημα κενού δεν είναι λοιπόν κάτι απλό ή επιφανειακό. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και μια έντονη ενδοψυχική πάλη μεταξύ της ατομικότητας, της ελευθερίας και της κοινωνίας.
