Το 2020 σύντομα θα είναι παρελθόν και το 2021 θα πάρει την θέση του. Χρονιά με τεράστιες δυσκολίες αντικειμενικά, που μέχρι στιγμής δοκίμασε και σε πολλές περιπτώσεις γονάτισε μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού, είτε σωματικά είτε ψυχικά. Όλοι μιλούν πλέον για μία από τις χειρότερες χρονιές που έχουν βιώσει οι σύγχρονες γενιές. Θα υπάρξουν στιγμές που θα κοιτάξεις προς τον ουρανό και σε μία στιγμή αδυναμίας, θα ζητήσεις βοήθεια και θα αναρωτηθείς πόσο χειρότερα μπορούν να πάνε τα πράγματα.
Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα την πήραμε πριν μερικές ώρες. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα, ο Ντιεγκίτο, δεν άντεξε και η μεγάλη του καρδιά τον πρόδωσε σε ηλικία 60 ετών. Σύσσωμος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης, τις τελευταίες ώρες εκφράζει τη θλίψη του και τον θαυμασμό του για τον πιθανότατα μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή που πάτησε στη Γη. Έφτασε η ώρα όμως, που ο Θεός αποφάσισε να πάρει το χέρι του ξανά κοντά του.
Όχι, ο Ντιέγκο δεν είναι ο σπουδαιότερος σε διάρκεια ποδοσφαιριστής που έχουμε δει στα γήπεδα. Το πέρασμα του από πολλές ομάδες ήταν προβληματικό. Αυτό όμως δεν αλλάζει το γεγονός πως ήταν το μεγαλύτερο όνομα που έχει κλωτσήσει τη στρογγυλή θεά, έβαλε παπούτσια ποδοσφαιρικά και ντρίμπλαρε με μαεστρία κάθε αντίπαλο. Είναι ο μεγαλύτερος όλων των εποχών όχι αποκλειστικά για τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα, αλλά διότι κατάφερε να βάλει το άθλημα μέσα σε όλα τα σπίτια και να κάνει κόσμο που δεν είχε παρακολουθήσει ούτε λεπτό ποδόσφαιρο, να ξέρει το όνομα του και το τι κάνει. Αυτό ναι, σε κάνει θρύλο και τον μεγαλύτερο όλων των εποχών.
Γεννημένος στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα από τους Αρχεντίνος Τζούνιορς. Το νερό είχε μπει στο αυλάκι για να ξεκινήσει ένα από τα πιο συναρπαστικά αθλητικά ταξίδια που έχουμε δει μέχρι και σήμερα. Τα συναρπαστικά ταξίδια δεν είναι βαρετά, τα έχουν όλα μέσα. Έχουν καλές στιγμές, κακές στιγμές, συγκινήσεις, αποτυχίες, παρεξηγήσεις αλλά στο τέλος μένει όλη η διαδρομή και η ομορφιά της που θαυμάστηκε από εκατομμύρια. Σαν εκείνο το γκολ στον προημιτελικό με την Αγγλία που ντρίμπλαρε όλη την αντίπαλη ομάδα.
Ο Μαραντόνα δεν ήταν ένας απλός ποδοσφαιριστής που πληρωνόταν για να κάνει διαφημιστικά και γκελάκια. Ήταν ένα λαϊκό σύμβολο. Ήταν ο άνθρωπος που έδινε στα παιδιά από τις φτωχογειτονιές της Νάπολι και του Μπουένος Άιρες, έναν ακόμη λόγο να χαμογελούν και να νιώθουν πως κάπου, κάποτε θα μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρα τους. Πολλοί που δε βρίσκονται κοντά στον αθλητικό χώρο και τα δρώμενά του, δεν μπορούν να καταλάβουν τον παροξυσμό που μπορεί να σου δημιουργήσει ένα αθλητής με τα επιτεύγματα του όπως ο Τζόρνταν, ο Κόμπι κι ο Μαραντόνα. Οι τύποι αυτοί όμως, που σε μερικά δύσκολα βράδια σου σε βοήθησαν να ξεχαστείς λίγο από τα προβλήματα της καθημερινότητας, έχουν πάντα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.
Ο Ντιεγκίτο ήταν μια κατηγορία μόνος του. Ξεκάθαρη η αγάπη κι ο ρομαντισμός του για το άθλημα. Δεν ήταν ο κλασσικός ποδοσφαιριστής. Έπαιζε το παιχνίδι με τον τρόπο του. Δεν κοίταγε τα φράγκα κι έπαιζε σε ομάδες που πραγματικά γούσταρε. Το σουλούπι του δεν ήταν ποτέ εκείνο του επαγγελματία αθλητή, αλλά αυτό δεν τον εμπόδιζε να εκθέτει τους αντιπάλους του. Ήταν εκείνος που σήκωνε τρόπαια, έβγαζε φωτογραφίες σαν σταρ αλλά παράλληλα δεν τον σταμάτησε από το να παίζει μπάλα μέσα στις λάσπες ώστε να μαζέψει χρήματα για έναν μικρό φίλο της Νάπολη που αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας. Ήταν Θεός και τόσο ανθρώπινος μαζί. Κάτι μαγικό, εκτός πραγματικότητας και ρεαλισμού…
Σε μία ιστορία όμως μας με σούπερ ήρωες, πάντα θα υπάρχει κι ο σούπερ κακός. Εκείνος που θα προσπαθήσει να επιβληθεί στο καλό και να κερδίσει. Το καλό όμως εξαιτίας του κακού, θα υπερβεί τα όρια του και θα γίνει μύθος. Στην περίπτωση του Ντιέγκο, ο μεγάλος του «villain» ήταν ο ίδιος του ο εαυτός. Δεν το έβαλε κάτω όμως, πάλεψε πολύ με τους δαίμονές του και για μεγάλο διάστημα. Άλλοτε τα κατάφερνε κι άλλοτε δεν τα έβγαζε πέρα.
Ποτέ όμως, δεν τον γοήτευσε το εύκολο. Πετύχαινε με τρόπους αντισυμβατικούς και δύσκολους. Τα έβαζε με όλους και με όλα και στο τέλος κέρδιζε. Ακριβώς όπως κάνει κι ένας σούπερ ήρωας. Είναι το συστατικό που τον έκανε μύθο. Αυτό που τον έφερε σαν αφίσα στους τοίχους παιδιών κι εφήβων όλου του κόσμου και τους ενέπνευσε να θέλουν ξεπεράσουν τα όριά τους. Όπως ακριβώς έκανε κι εκείνος, ξεκινώντας από τις φτωχογειτονιές της Λανούς, με όπλο του μια μπάλα, μεράκι και τόνους φαντασίας.
Δεν προσπαθώ να ωραιοποιήσω καταστάσεις. Παραδέχομαι πως δεν ήμουν ο μεγαλύτερος φαν σου. Όταν έχεις μεγαλώσει σ’ ένα σπίτι μ’ έναν παππού που λάτρευε τον Πελέ σαν εικόνισμα, είναι λογικό ως ένα σημείο. Η απώλεια σου με θλίβει όμως. Μαζί σου φεύγει ένα αυθεντικό, νοσταλγικό και ρομαντικό κομμάτι του αθλήματος που λατρεύουμε.
AD10S!
