Γράφει ο Αντώνης Λάππας
Μ’ αρέσει να κλείνω τα μάτια μου. Όταν τα κλείνω, όλα αλλάζουν. Εκεί είμαι εγώ κυρίαρχος και κανείς άλλος. Μπορώ να ταξιδεύω στο παρελθόν κι ενίοτε, στο μέλλον. Σε μυρωδιές που ξυπνάνε γλυκιές αναμνήσεις, σε μέρη μαγικά που είναι λες κι έχουν βγει από ταινία, αλλά και σε μέρη γνωστά για μένα, που ωστόσο έχουν μια ιδιαίτερη μαγεία.
Όταν τα κλείνω, όλα αλλάζουν. Αυτό όμως μάλλον το ξαναείπα, σωστά; Μεσολαβεί ένα γλυκό διάστημα αποφυγής της πραγματικότητας, του ωμού ρεαλισμού, των σκοτεινών σκέψεων, της ειρωνικής αβεβαιότητας. Εκεί τα όνειρα δεν είναι παρά μια καθημερινή αλήθεια και άνθρωποι που κάποτε βαθιά αγάπησες και πλέον έχουν χαθεί, αποτελούν ζωντανές και υπαρκτές φιγούρες δίπλα σου. Ωραίο, σωστά;
Μετά όμως, τα μάτια ανοίγουν. Τα όνειρα είναι ακόμα όνειρα, οι τότε δικοί σου άνθρωποι νιώθουν πιο ξένοι από ποτέ, ενώ ο βαρύς ρεαλισμός σε χτυπά κάτω από τη μέση. Γρήγορα να ξανακλείσω τα μάτια μου. Αλήθεια, έτσι χρειάζεται να γίνεται;
Μήπως πρέπει να τα ανοίξω για τα καλά και να «πολεμήσω» για καθετί δικό μου, για κάθε επιθυμία μου; Ναι, αυτό θα είναι. Σίγουρα! Ίσως και να μη μου αρέσει τελικά να κλείνω τα μάτια μου ή μάλλον μπορεί να αποτελεί μια πολύ καλή δικαιολογία για να οραματισθώ αυτά που θέλω, αυτά που θα κάνω! Όλα αυτά που θα γίνουν πραγματικότητα, εφόσον κάνω ένα σημαντικό βήμα! Να ανοίξω τα μάτια μου! Για όνειρα που αποτελούν το εκκολαπτόμενο μέλλον, για ανθρώπους που θα γνωρίσω και θα ξαναγνωρίσω, για τη συγχώρεση, τη δημιουργία, την αποτυχία και την επιτυχία, για δεύτερες ευκαιρίες, για τη μοναδική αλμύρα που προσφέρει η ίδια η ζωή! Όταν τη ζεις πραγματικά με την καρδιά σου ανοιχτή, έτοιμη να πονέσει, να μάθει, να αγαπήσει.
Τελικά, μ’ αρέσει να έχω ανοιχτά τα μάτια μου, με τον διαρκή φόβο μήπως κλείσουν…
