Παλλήνη city. Μία περιοχή, χιλιάδες αναμνήσεις. Παραδέξου το, όταν ακούς το όνομά της σκέφτεσαι με τη σειρά τα εξής τρία πράγματα: «χωριό», «μακριά», «σατανιστές». Όχι ότι δεν ισχύουν, αλλά we are much more than this!
Όποιος έχει μεγαλώσει στη θρυλική Παλλήνη ξέρει ότι αξίζει ένα άρθρο αφιερωμένο στη ζωή σε αυτή. Προφανώς δε θα μπορούσα να το κάνω μόνη μου και γι’ αυτό ζήτησα τη βοήθεια των… συγχωριανών μου.
Την Παλλήνη όσο την αγαπάς, άλλο τόσο τη μισείς! Κυρίως γιατί βαρέθηκες να ακούς το ίδιο πράγμα κάθε φορά που λες σε κάποιον πού μένεις. «ΠΑΛΛΗΝΗ; Τόσο μακριά;». Ναι, και ξέρεις τι; Δε θα την άλλαζες με τίποτα στον κόσμο, παρ’ όλο που την έχεις κράξει εκατομμύρια φορές. Είσαι Παλληνιώτης και αυτό σου δίνει το δικαίωμα να πεις ό,τι θες. Όπως επίσης να αυτοβαφτιστείς survivor και αυτό να γίνει ένα από τα βασικά personality traits σου!
Ως γέννημα θρέμμα της εξωτικής Παλλήνης, γνωρίζεις όλους τους συντοπίτες σου. ΟΛΟΥΣ, έστω και φατσικά. Δεν είμαστε και πολλοί άλλωστε. Μπορεί όταν τους βλέπεις στη γειτονιά σου να μην τους χαιρετάς, αλλά αν τους πετύχεις σε άλλη περιοχή, τους εντοπίζεις από μακριά και χαιρετιέστε ωσάν παλιόφιλοι. Αχ, όλες αυτές οι καλές και κακές αναμνήσεις μου δημιουργήθηκαν στα υπέροχα στενοσόκακα (κλαίω) της Παλλήνης, όλα ποτισμένα με ένα ευχάριστο άρωμα βοθρίλας.
Ας πάμε λίγο πίσω όμως, εκεί που ξεκίνησαν όλα.
1ο vs 3ο Γυμνάσιο: Μεγαλύτερο beef και από ΟΣΦΠ/ΠΑΟ
Αρχικά, θέλω να εκφράσω μια απορία μου. Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν τα 7 δημοτικά; Τα μισά δεν είναι καν στην Παλλήνη. Προχωράμε.
Πηγαίνοντας προς το γυμνάσιο η φιλοσοφία ήταν μία: Του 1ου ήμασταν παιδιά πιο προνομιούχα (από τύχη) γιατί είχαμε ένα σχολείο ανθρώπινο. Είχαμε και ολόκληρο πινγκ πονγκ να σπάμε νεύρα με το τικι-τικι στα διαλείμματα! Του 2ου ήταν μακριά απ’ όλους και απ’ όλα, στην Κάντζα, οριακά εκτός δήμου, γι’ αυτό δε θα ασχοληθώ ιδιαίτερα.
Του 3ου ήταν οι πιο σκληραγωγημένοι – τουλάχιστον απ’ ό,τι θυμάμαι από τα δικά μου σχολικά χρόνια – αφού κυριολεκτικά όσοι πήγαν στο παλιό 3ο, μεγάλωσαν σε κοντέινερ. Ναι, οι αίθουσες τους ήταν λαμαρίνες που όταν έβρεχε έρχονταν σε επαφή με τη μητέρα φύση! Τώρα είναι σε πολύ καλύτερη μοίρα αφού άλλαξαν κτήριο, αλλά πάντα είχαν τον αέρα τον αλήτικο, τον αέρα του “We can grow under any conditions”. Και μεταξύ μας, είχαν απόλυτο δίκιο!
Ωστόσο, όταν έρχονταν για επίσκεψη στο δικό μας σχολείο, σαν εξωσχολικοί, ξεκινούσε η κόντρα για το ποιοι είναι καλύτεροι και ποιοι είναι πιο μάγκες. Ποιος είχε καλύτερους συμμαθητές/καθηγητές ή καλύτερες τυρόπιτες. Για υποδομές κουβέντα όμως, γιατί όλοι ήξεραν ποιος θα χάσει! Κάτι που δεν είχε και μεγάλη σημασία, αφού στο Λύκειο γινόμασταν ξανά συμμαθητές, για όσους δεν έφευγαν για ΕΠΑΛ.
Συγκεκριμένα η επανένωση γινόταν στο 1ο Λύκειο! Εκεί έκαναν και την πρώτη τους εμφάνιση οι κάγκουρες. Στο λύκειο αν ήσουν αγόρι και δεν είχες GLX ή Yamaha, δεν ήσουν σωστός Παλληνιώτης, ενώ το ποδήλατο ήταν μία καλή λύση εάν δε σε άφηναν οι δικοί σου. Οι υπόλοιποι γίναμε τακτικοί θαμώνες των λεωφορείων και του μετρό, είτε για να «διασκεδάσουμε» στο McArthur/Mall, είτε για να νιώσουμε ότι πήγαμε κάπου μακριά… μέχρι τον Γέρακα ή την Αγία Παρασκευή.
Άλλοι μεγαλώνουν με Χιονάτη και Πινόκιο, εμείς με Κατσούλη, Δημητροκάλη και Μαργέτη
Σε όλα τα νορμάλ σχολεία των άλλων περιοχών συζητούσαν για ιστορίες του τόπου τους, για έθιμα, προσωπικότητες, έλεγαν τραγουδάκια, χαρούμενα παραμυθάκια. Όχι εμείς. Εμείς αντί για ευχάριστες ιστοριούλες, μεγαλώσαμε με true crime και 10η εντολή, αφού με κάθε αφορμή μαθαίναμε για τους σατανιστές aka most famous Παλληνιώτες! Τους λες και σελέμπριτι.
Ακούγαμε για θυσίες και φόνους δια στόματος συγγενών και καθηγητών τους, με ακραία ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, σαν να μας διηγούνται τη Χιονάτη ή τον Πινόκιο. Καταλαβαίνεις ότι όλα πάνε λάθος όταν έχεις πάθει ανοσία σε αυτές τις ιστορίες, όπως επίσης όταν ένας από τους τόπους των θυσιών θα γίνει πάρκο αναψυχής. Καμπάς for the win! Σήμερα, τώρα που εσύ διαβάζεις αυτό το άρθρο, εμείς είμαστε γείτονες με αυτούς τους τρεις και τους βλέπουμε σχεδόν καθημερινά στο δρόμο. Πώς να το πω παλληνιώτικα; Δε μασάμε πουθενά!
Ακόμα και στο μετρό να πας, η διαδρομή είναι απολαυστικόταχαχαχα. Τα σατανιστικά μέρη που σου έλεγα πιο πάνω… Μάντεψε! Περνάμε σε ένα από αυτά, κάθε φορά που θέλουμε να πάμε κάπου. Ένα μικρό δασάκι στο πλάι της Λ. Μαραθώνος παίζει κορώνα γράμματα τη ζωή σου, ειδικά όταν κάποτε υπήρχε ένα ύποπτο μισογκρεμισμένο καλυβάκι στην αρχή του λόφου Λεβίδη! Από εκεί έχεις χαρούμενες ιστορίες θυσιών, βιασμών και όλα αυτά τα ωραία να τα σκέφτεσαι όσο εσύ πας για μάθημα ή δουλειά.
Το μετρό είναι μία πονεμένη ιστορία
Μιας που ανέφερα αυτό το πολυσυζητημένο μετρό/προαστιακό μας, του αξίζει μία παράγραφος για το πόσο άχρηστο-χρήσιμο μας είναι. Ως σταθμός που βρίσκεται μετά τη Δουκίσσης Πλακεντίας, έχουμε την τιμή να παίρνουμε μετρό ανά μισή ώρα και ΑΝ! Σκέψου ότι αν αργήσεις ένα λεπτό, γι’ αυτό το λεπτό εσύ θα καθυστερήσεις να πας στη δουλειά σου 1 ολόκληρη ώρα, καθώς το επόμενο δρομολόγιο είναι σε 45′. Κι αυτό αν σου κάνει τη χάρη να έρθει στην ώρα του – ή να έρθει γενικά. Πολλοί μας θεωρούν τυχερούς που ενώ είμαστε προάστιο, τουλάχιστον έχουμε καλή συγκοινωνία. Ποιος να τους εξηγήσει τι.
Ωστόσο δε λέω, μιλάμε για μοναδική εμπειρία σε καθημερινή βάση. Τι εννοώ;
Καταφέρνεις να μπεις στο μετρό και εννοείται θα πρέπει να κάτσεις:
α. όρθιος, γιατί είναι γεμάτο από το αεροδρόμιο,
β. να παλέψεις με την κλειστοφοβία σου, γιατί κάθεσαι 10 λεπτά ακίνητος μέσα στο βαγόνι μέχρι να συνδεθεί με τις υπόγειες ράγες λίγο πριν τη Δουκίσσης και
γ. να έχεις τρομερή υπομονή, γιατί σε όλα χρειάζεσαι τουλάχιστον μισή ώρα να φτάσεις!
Όλα αυτά κλείνουν με τη γλυκιά νότα ότι το τελευταίο δρομολόγιο από και προς Παλλήνη είναι κάπου στις 11 παρά, ενώ ο τελευταίος προαστιακός σε γυρνάει μόλις στις 9:30. Επίτηδες θα το έκαναν, για να μην περνάμε πολύ αργά από το σατανομέρος που σου ‘λεγα.
Στην Παλληνάρα δε χρειάζεσαι GPS
Λακιώτης, κυρία Ελένη, Περίπτερο, πάνω και κάτω πλατεία, αστυνομία. Τέλος. Ποια gps και βλακείες;! Ό,τι ήθελες, χρησιμοποιούσες αυτά τα πέντε και ήξερες ακριβώς σημείο. Αν σου πω πήγαινε στην πλατεία της αστυνομίας, στο μαγαζί δίπλα από το σινεμά, ξέρεις ήδη πού αναφέρομαι!
Ένας og Παλληνιώτης θα καταλάβει τα εξής σημεία, ακόμα κι αν δεν υπάρχουν πια: Λιάσκος, Dia, Η πίτα του Παππού, Γεφυράκι και αστυνομία. Κάθε στενάκι είχε και μία ιστορία, έναν γνωστό, μία παιδική σου ανάμνηση ή ένα βοθρατζίδικο. Ναι, η γλυκιά μυρωδιά βοθρίλας που σου έλεγα στην αρχή.
Ένα χωριό που δεν είναι χωριό
Όπως και να έχει, είμαστε ένα χωριό. Χωριό που δεν είναι όμως και χωριό. Στο Χαρβάτι (παλιά ονομασία Παλλήνης, αθάνατη όταν θέλουμε να δείξουμε τη βλαχιά μας) έχουμε πρόβατα, αλλά έχουμε και μετρό. Είμαστε κοντά στο κέντρο, ενώ ταυτόχρονα δεν είμαστε. Ακούς τον ήχο της πόλης και των αυτοκινήτων, ακούς και τον κόκορα από την αυλή του απέναντι.
Ένα μοντέρνο χωριουδάκι με τα όλα του. Πώς ήταν εκείνο της Ζουμπουλίας που όλοι γνωρίζονταν και είχαν ψευδώνυμα; Έτσι κι εδώ. Θα πας στο σπίτι του Λάκη του περιπτερά, του Κώστα του ταβερνιάρη, του Γιάννη του αλλήθωρου, της Πύταινας της Μεγάλης και της Ζίτσας της Αλλήθωρης (disclaimer: τυχαία ονόματα)!
Όταν είναι να διασκεδάσουμε, αφήνουμε τη φαντασία μας ελεύθερη
Θυμάσαι το επεισόδιο από τον Μπομπ Σφουγγαράκη που είχαν ένα άδειο κουτί και φαντάζονταν ότι πολεμάνε ή ότι κυνηγάνε εξωγήινους; Ναι βρε, από την Παλλήνη πέρασε ο σεναριογράφος και το εμπνεύστηκε. Εδώ η διασκέδαση είναι κάτι σαν αυτοσχεδιασμός. Όλα θέλουν φαντασία!
Υπάρχουν 3-4 καφέ (ένα από τα οποία αλλάζει όνομα κάθε χρόνο, για να αισθάνεσαι ότι αλλάζεις στέκι βρε χαζούλη), ένα θερινό σινεμά, τρεις πλατείες και… αυτά, θες κι άλλα; Θες να πιεις ένα ποτάκι; Θα πας στην πλατεία. Θες να φας κάτι; Θα πας στην πλατεία. Θες να αράξεις βρε αδερφέ; ΘΑ ΠΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ!
Αν βαριέσαι να βγεις για χιλιοστή φορά σ’ ένα από τα τρία μαγαζιά που βρίσκονται από την αρχή των πάντων σε αυτή την περιοχή και τα έχεις φάει με το κουταλάκι, απλά παίρνεις το αμάξι και πας σε άλλη περιοχή. Έχει επίσης ένα όμορφο μικρό γήπεδο, ακριβώς δίπλα από το νεκροταφείο, ακριβώς απέναντι από το βουνό του σατανά! Μα τι καλύτερο από το να γυμνάζεσαι εκεί, ε;!
Οι γιορτές στην Παλλήνη έχουν άλλη αίγλη
Μία φορά το χρόνο έχουμε και πανηγύρι. Βέβαια, τι μας πέρασες; Κάθε 1η Φεβρουαρίου γιορτάζει ο πολιούχος της πόλης (aka Άγιος Τρύφωνας) και βγαίνουν μετρημένοι τρεις πάγκοι με λουκουμάδες και ποπ κορν ή με παιχνίδια και βρακιά. Αυτό το πανηγύρι είναι κάτι σαν το Πάσχα που πας στην εκκλησία απλά για να δεις μαζεμένες τις φάτσες που βλέπεις καθημερινά.
Από την άλλη, κάθε Χριστούγεννα/Πάσχα/Δεκαπενταύγουστο κλπ δε νιώθεις πολύ τις γιορτές. Ο Δήμος φροντίζει να στολίσει λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα, ενώ ταυτόχρονα βάζει τραγουδάκια σε κάτι ηχεία του 18ου αιώνα. Έχεις ακούσει ποτέ τον Μικρό Τυμπανιστή με οξεία βρογχίτιδα, την ώρα που πας σούπερ μάρκετ;
Το Πάσχα φεύγουν όλοι στα χωριά τους, so no big deal εδώ, ενώ το καλοκαιράκι, αντί να μυρίζει αλμύρα και αντηλιακά, μυρίζει μία μόνιμη σκουπιδίλα, γιατί όλα υπολειτουργούν.
Πάντα όμως θα λες «σαν την Παλλήνη πουθενά»
Όπως και να ‘χει, την Παλλήνη την αγαπάμε με τα θετικά της και με τα αρνητικά της. Μεγαλώνεις με όλα τα προνόμια ενός χωριού, παρόλο που είσαι μία ανάσα από το κέντρο της Αθήνας. Έχει την εξοχή της όπου μπορείς να περπατήσεις ή να βγεις για ποδήλατο, απολαμβάνοντας τα δέντρα και τον φρέσκο αέρα, χωρίς να σε φάει η τσιμεντίλα! Από δασάκια και χωραφάκια μέχρι καταρράκτες (που είναι λίγο πιο μακριά) η Παλλήνη σε φέρνει σε επαφή με τη φύση, κάτι που ίσως δεν το εκτιμάμε τόσο πολύ πλέον. (Υ.Γ Ό,τι απέμεινε από τις περσινές φωτιές).
