Ημέρα Τρίτη, 9.30 το βράδυ. Έξω φυσάει. Τα γυμνά δέντρα μοιάζουν αδύναμα. Ο δυνατός αέρας ρημάζει στο πέρας του ό,τι βρίσκει. Η φύση είναι λες και εκδικείται τον άνθρωπο. Μες στο σπίτι κυριαρχεί σιωπή, ασυνήθιστο για τη δική μου οικογένεια. Οι γονείς μου και οι αδερφές μου ξεκουράζονται. Ο αδερφός μου με παρακαλά να σηκωθώ από τον υπολογιστή. «Όχι» του λέω. «Είναι η σειρά μου.»
Με τα ακουστικά στα αυτιά και τέρμα τη μουσική, κάθομαι εδώ και μια ώρα μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Υπό κανονικές συνθήκες, θα ακουμπούσα στο πληκτρολόγιο και οι κενές σελίδες θα γέμιζαν απευθείας. Βλέπετε λατρεύω να γράφω. Λατρεύω να καταγράφω στο χαρτί το κάθε τι. Αναμνήσεις, προβλήματα, στόχοι, μυστικά που γεμίζουν τον νου μου, αποτυπώνονται στο χαρτί ξεκαθαρίζοντας έτσι την μπερδεμένη μου σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως τώρα, αυτήν την στιγμή, μου είναι δύσκολο να γράψω· όχι μόνο στο συγκεκριμένο blog αλλά γενικά. Περνάω μια φάση της ζωής μου, στην οποία μικροπράγματα μεν αλλά σημαντικά δε, με εμποδίζουν να την ευχαριστηθώ. Είμαι έφηβη και όπως είναι φυσικό τα σκαμπανεβάσματα της ψυχολογίας μου σε συνδυασμό με τη δεινή οικονομική και κοινωνική κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα μας και όλα τα άλλα κοινωνικά προβλήματα που στοιχειώνουν τον κόσμο ολόκληρο, με αποτρέπουν από το να ασχοληθώ με πράγματα που με ευχαριστούν.
Και τώρα θα μου πείτε πως το παραπάνω είναι δικαιολογία. Απλά βαριέσαι να στρωθείς και να κάνεις αυτά που σε ευχαριστούν (στη συγκεκριμένη περίπτωση να γράψω).
Κι όμως δεν είναι καθόλου έτσι. Είναι γεγονός πως η ψυχολογία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Όταν η κατάσταση που επικρατεί αποπνέει μιζέρια και θλίψη, όταν αδυνατείς να την αποδεχθείς, όταν οι ανθρώπινες διαπροσωπικές σχέσεις ρημάζουν, όταν δεν είσαι σίγουρος/η για το μέλλον του κόσμου, πόσο μάλλον για το δικό σου, όταν νιώθεις πως δεν σε καταλαβαίνει κανείς, τότε είναι που δεν μπορείς να απολαύσεις τις μικρές χαρές της ζωής. Τότε είναι που κατακλύζεσαι από ένα κύμα απαισιοδοξίας χάνοντας το νόημα της ζωής. Τότε είναι που χάνεις τις ελπίδες σου και σταματάς να ασχολείσαι με τα πράγματα που σε κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο.
Ωστόσο στο χέρι μας είναι να αποτρέψουμε αυτόν τον αρνητισμό που κατακλύζει την κοινωνία και όλους τριγύρω μας. Το πιστεύω ακράδαντα. Στον κόσμο του σήμερα, που όλοι μιλάνε μα ο καθένας ακούει μονάχα τη δική του φωνή, όπως σωστά επισημαίνει ο Ρίτσος, μπορούμε δειλά-δειλά με αργά και σταθερά βήματα, με πίστη και υπομονή να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση.
Η ζωή είναι αγώνας. Κι όπως κάθε αγώνας, απαιτεί θυσίες. Έτσι, μικρές κι απλές πράξεις ανιδιοτέλειας, αυταπάρνησης, πράξεις ένδειξης αγάπης είναι ικανές να φωτίσουν όχι μόνο τον δικό μας εσωτερικό μας κόσμο, αλλά και ολόκληρο τον πλανήτη. Είναι ικανές να αναζωπυρώσουν την ελπίδα για το αύριο στις ψυχές των ανθρώπων. Άλλωστε λίγη αγάπη, ένα χαμόγελο, δικαιοσύνη και ισότητα αρκούν για ένα καλύτερο μέλλον.
Μπορεί τώρα να με θεωρήσετε ονειροπόλα και αρκετά απερίσκεπτη. Ακούγονται όλα τόσο απλά και ρόδινα. Έτσι; Γνωρίζω όμως πως κάτι τέτοιο είναι δύσκολο έως κι αδύνατο να επιτευχθεί. Αλλά δεν πειράζει. Αφήστε με να ονειρευτώ κι εγώ. Είμαι έφηβη και το ‘χω ανάγκη.
Η σελίδα γέμισε. Ήρθε η ώρα να σας αποχαιρετήσω. Απλά πρώτα θέλω να σας ζητήσω μια χάρη. Αφήστε ό,τι κι αν κάνετε τώρα και χαρίστε μια αγκαλιά στο πρώτο άτομο που θα βρείτε μπροστά σας ή στη μητέρα σας που είναι τόσο περήφανη για εσάς ή στον πατέρα σας που νοιάζεται για εσάς ή στα αδέρφια σας που σας εκνευρίζουν αλλά τα αγαπάτε όσο τίποτα άλλο στον κόσμο ή στους παππούδες και στις γιαγιάδες σας που διψάνε για μια αγκαλιά σας ή στους φίλους σας που σας στηρίζουν no matter what ή στο αγόρι ή κορίτσι σας που αγαπάτε πολύ. Έπειτα χαμογελάστε και κάντε πράγματα που σας κάνουν πραγματικά χαρούμενους. Και μην ξεχνάτε η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία.
ΥΓ: Η ζωή είναι μικρή για να είναι μίζερη και άδεια. Έχετε την ευκαιρία να τη γεμίσετε εσείς με ό,τι επιθυμείτε. Κάντε το λοιπόν. Ξεκινήστε από σήμερα κιόλας.
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
Μια έφηβη σαν κι εσάς
