Από τον τίτλο κιόλας, ένα άρθρο σαν κι αυτό… «καίγεται».
Ακολουθεί το αντίστοιχο κράξιμο του στυλ «Αυτού γιατί του δίνετε το δικαίωμα να γράφει στα ίντερνετς;» ή του ακόμα πιο κλασικού «Τι μαλ@κας είναι αυτός;» και «Είναι αυτός τώρα Έλληνας;».
Παρόλα αυτά σήμερα δεν είναι το θέμα μας τι αντιμετωπίζει όποιος ανεβάζει κείμενα στο διαδίκτυο ούτε θα καθίσω να κράξω το χθεσινό συλλαλητήριο, την αστυνομία, ή οποιοδήποτε άλλον. Εξάλλου για τον διόλου αγαπητό στο πρόσωπό μου Πρωθυπουργό και κράξιμο του έχω ρίξει και χιούμορ κάναμε μαζί του αλλά ως εκεί. Σήμερα αυτό που θα κάνω λέγεται «άσκηση κριτικής» προς όλους. Μα ΟΛΟΥΣ.
Αν λοιπόν έχετε 5 λεπτάκια ελεύθερα από το χρόνο σας, αφιερώστε τα να διαβάσετε τα παρακάτω κι έπειτα ασκήστε όση κριτική θέλετε!
Να πω αρχικά ότι για το Μακεδονικό ζήτημα ουδέποτε πήρα ξεκάθαρη θέση. Ωστόσο, έπειτα από λίγη έρευνα και με βάση τα όλα όσα έχω μάθει ως τώρα στη ζωή μου, θεωρώ ότι αν περάσει από τη Βουλή το εν λόγω ψήφισμα, θα μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα, εγχώρια φιάσκα όλων των εποχών!
Ποια ζωή σου ρε καημένε,
ούτε τα 21 σου δεν έχεις κλείσει!
Το γιατί θα είναι ένα μεγάλο φιάσκο δε θα καθίσω να το αναλύσω. Το θεωρώ ανούσιο μιας κι ο καθένας έχει τη δική του προσωπική άποψη πάνω στο θέμα. Επειδή όμως «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια», το θέμα της ημέρας είναι ξεκάθαρο.
Μετά απ’ όλα όσα διαδραματίστηκαν – ΚΑΙ – χθες στο Σύνταγμα, εγώ έρχομαι και σας ερωτώ:
Είναι τελικά οι οργανωμένες κινητοποιήσεις μια «μεγάλη απάτη» για ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες;
Προτού απαντήσετε, σκεφτείτε καλά. Κι αν θεωρείτε ότι είστε σίγουροι, δώστε λίγη βάση εδώ μαζί μου. «Κινητοποίησεις» και «διαδηλώσεις» είναι ίσως οι 2 πιο common όροι στη χώρα μας, που τις περισσότερες φορές συνάδουν και με τη… μαγική λεξούλα «απεργία».
Είναι στο DNA του Έλληνα – και φυσικά όχι μόνο του Νεοέλληνα – να κατεβαίνει με τους συνανθρώπους του στο κέντρο και στα πέριξ της Αθήνας, προκειμένου να εκδηλώσει την αγανάκτησή του και κυριότερα την εναντίωσή του με τα εκάστοτε δρώμενα. Και μπράβο του. Ένας τέτοιος τρόπος διαμαρτυρίας, επιτρέψτε μου να πω ότι πέρα από υγιής είναι και ο ιδανικός. Έλα όμως που σ’ αυτήν τη χωρά ζούμε στην εποχή του Νεάτερνταλ…
Ένα μικρό throwback αρκεί…
Τα επεισόδια στο Σύνταγμα και στα πέριξ δεν είναι κάτι το πρωτοφανές. Έχουν γίνει πλέον μια συνήθεια.
Σας γυρίζω πίσω στο 2008, 6 Δεκεμβρίου όταν και ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλεξάνδρος Γρηγορόπουλος δολοφονήθηκε από έναν ειδικό φρουρό της Ελληνικής Αστυνομίας στα Εξάρχεια. Ακολούθησαν εξεγέρσεις -γιατί περί εξεγέρσεων επρόκειτω- σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας με φυσικά επίκεντρο το κέντρο της Αθήνας το οποίο πυρπολήθηκε και λεηλατήθηκε ανελέητα δίχως προηγούμενο.
Κι εύλογα θα πει κανείς:
Και τι δηλαδή να ‘κανε τότε ο λαός;
Να μη διαμαρτυρόταν;
Δεν ξέρω. Σίγουρα όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτά ήταν αγανακτισμένοι, νευριασμένοι, εξοργισμένοι. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ένα έγκλημα θα πολεμηθεί από άλλους εγκληματίες. Σωστά; Αλλά αυτή είναι μια μικρή παρένθεση καθώς αυτά τα επεισόδια έχουν μείνει στην ιστορία ως τα πιο τραγικά και βάναυσα και δε θα μπορούσα να μη τα αναφέρω. Από τότε λοιπόν έως και σήμερα, τί έχει αλλάξει; Μήπως οι τρόποι διαμαρτυρίας άλλαξαν; Μήπως όχι;
Το συλλαλητήριο της Μακεδονίας που είχε 2 parts συνολικά, στο sequel του, 1 χρόνο περίπου πριν, τα πράγματα είχαν κυλήσει σε γενικές γραμμές ομαλά με ελάχιστα μικρο-επεισόδια και με τον κόσμο να κάνει την πρώτη του μαζική διαμαρτυρία για το εν λόγω ζήτημα. Όλα αυτά για να φτάσουμε στο πολυπόθητο part 2 το οποίο και -με συγχωρείτε αλλά το περίμενα- δεν είχε αίσιο τέλος.
Πού θέλω να καταλήξω;
Όλα αυτά τα χρόνια, τόσο μεγάλες κινητοποιήσεις σαν αυτές τις 2 δεν είχαμε ξαναδεί, με εξαίρεση ίσως αυτές για τις αποφάσεις του δημοψηφίσματος 5 χρόνια πίσω, παρά βλέπαμε τις κλασικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας οι οποίες ουκ ολίγες φορές κατέληγαν σε «πρόωρο εορτασμό του Πάσχα» με όλα τα επεισόδια που γινόντουσαν. Ποιό είναι επομένως το κοινό γνώρισμα -σχεδόν- ΟΛΩΝ των μαζικών διαμαρτυριών για τα χ ή ψ θέματα;
Εικόνες σαν αυτές και ίσως και πολύ πιο τραγικές…
Αναρωτηθήκατε ποτέ ΓΙΑΤΙ;
Γιατί μια ειρηνική πορεία να καταλήγει στη ρίψη χημικών και δακρυγόνων; Στην ολοσχερή καταστροφή δεκάδων μαγαζιών-επιχειρήσεων ανθρώπων που πάλεψαν για τη δημιουργία τους και το φταίξιμό τους είναι μηδαμινό; Στην εισαγωγή δεκάδων αστυνομικών και απλών πολιτών στα νοσοκομεία; Στον βανδαλισμό ιστορικών μαρμάρων με τις επιγραφές χυδαίων και υβριστικών συνθημάτων;
Αναρωτηθήκατε ποτέ τι -πραγματικά- φταίει;
Πολλοί θα πουν ότι φταίει η αστυνομία, κι ότι κάθε φορά προκειμένου να «σπάσει» μια μαζική διαδήλωση κάνει εκτεταμένη ρίψη χημικών και δακρυγόνων στο άμαχο πλήθος. Άλλοι θα μιλήσουν για προβοκάτσια κι ότι εμφανίστηκαν ξαφνικά κάποιοι μπαχαλάκηδες οι οποίοι υποτίθεται συμμετέχουν κι αυτοί στη διαδήλωση και προβαίνουν στη συνέχεια σε οργανωμένα επεισόδια με τον ίδιο πάλι σκοπό. Να διαλύσουν το πλήθος.
Υπάρχουν όμως και οι λεγόμενοι «αυτόπτεις μάρτυρες» που όταν γείρει το φως της δημοσιότητας προς το μέρος τους θα ξεστομίσουν την αλήθεια, διαστρεβλωμένη ή μη, για να αλλείψουν φυσικά βούτυρο στο ψωμί των καναλιών. Δεν είναι καθόλου ειρωνικό, καθόλου εριστικό. Συμβαίνει συχνά και είναι απόλυτα λογικό, μιας και οι δηλώσεις των πολιτών είναι αυτές που «πουλάνε».
Όπως εύκολα λοιπόν αντιλαμβάνεστε το να αναλύσουμε τι φταίει κάθε φορά με απόλυτη σιγουριά είναι κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Το να ρίχνουμε ευθύνες σε όποιον θεωρούμε υπαίτιο δίχως συγκεκριμένο λόγο παρά μόνο επειδή αυτό πρακτικά μας βολεύει δεν είναι λύση. Όπως επίσης λύση δεν είναι και να μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα!
Και τι κάνουμε επομένως;
Προφανώς και το να φτάσουμε στο άλλο άκρο με την αποποίηση ευθυνών είναι εξίσου λάθος. Οπότε τι; Διαδηλώνουμε και ρίχνουμε και κανά 2-3 σφαλιάρες με την αστυνομία, τρώμε στη μάπα καμιά δεκαριά χημικά και διαδήλωση…τέλος;!
Οι ειρηνικές διαδηλώσεις στη χώρα μας έχουν πάψει να υφίσταται. Κι αυτό είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός που πρέπει επιτέλους να αποδεχτούμε. Ομολογώ ότι ξεκάθαρη απάντηση για το «τί κάνουμε;» δεν έχω. Και από το να σας φλομώνω με παπάτζες και λόγια του αέρα, νιώθω καλύτερα με τον ίδιο μου τον εαυτό να μην επεκταθώ περαιτέρω. Έχω ωστόσο να προσθέσω κάποια πραγματάκια.
Ή καλύτερα θα σας ρωτήσω. Φταίνε οι αστυνομικοί για τη ρίψη δακρυγόνων, χημικών και όλων των συναφών; Ότι τί δηλαδή αυτοί γουστάρουν σε κάθε υπηρεσία τους τέτοιου τύπου να αρχίζουν τα επεισόδια με τον κόσμο; Ότι ας πούμε δεν έχουν οικογένεια να περιμένει στο σπίτι το πότε θα γυρίσουν σπίτι και ακόμα πιο ειλικρινά και σταράτα το ΑΝ θα γυρίσουν σώοι και αβλαβείς; Όλοι τους αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, ακολουθούν εντολές. Εντολές από τους ανωτέρω τους, που ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ και δεν έχουν καμία ανάμειξη με όλα τα δρώμενα.
Έχω μάθει να κρατάω ουδέτερη στάση προς το θέμα αυτό και δεν πρόκειται να την αλλάξω. Και λέω ουδέτερη γιατί θα έρθει κάποιος και θα μου πει:
Ε τότε αφού δε το γουστάρουν,
γιατί το κάνουν;
Γιατί έχουν να θρέψουν μια οικογένεια, γιατί το όνειρό τους δεν ήταν να πετάνε χημικά, αλλά να προστατεύουν τον κόσμο στην καθημεριμενότητά τους. Και θέλει κότσια αυτό, και μπράβο τους. Κλείνω αυτή την παρένθεση παραθέτοντάς σας απλά ένα βίντεο που μιλάει μόνο του και κανένα σχόλιο δε χρειάζεται να γίνει από μένα περαιτέρω!
Κι όμως υπάρχει λύση!
Σε μια χώρα όπου ο εκνευρισμός της πλειοψηφίας του λαού σήμερα είναι αναμφίβολος -νομίζω δηλαδή- το να γυρίσω εγώ και να πω καμιά τυπικούρα όπως «Ειρήνη υμίν» δεν πρόκειται να φέρει κανένα αποτέλεσμα. Εξάλλου μπορεί να μην έχετε φτάσει καν σε αυτό εδώ το σημείο του άρθρου και να με έχετε μισήσει μόνο και μόνο από τον τίτλο. Αλλά αυτό το αναλύσαμε…
Η λύση ποιά είναι; Σε τέτοιες συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις, συλλαλητήρια ή όπως θέλετε ονομάστε τα, το βασικό τους νόημα είναι να είμαστε όλοι ενωμένοι. Σε ένα τέτοιο ζήτημα είμαστε ΟΛΟΙ Έλληνες συμφιλιωμένοι και μια…γροθιά. ΑΛΛΑ. Υπάρχει κι ένα «αλλά».
Μπορεί μια αντίσταση 100.000 ή ακόμη και 1 εκατομμυρίου ανθρώπων να σταθεί επάξια στις αποφάσεις μιας κυβέρνησης;
Απ’ όσα έχουμε δει έως σήμερα, ΔΥΣΤΥΧΩΣ όχι. Και 5 εκατομμύρια Έλληνες να κατέβουμε στο Σύνταγμα, απ’ ότι φαίνεται αυτούς που παίρνουν τις αποφάσεις δε τους αγγίζουμε (βλ. Δημοψήφισμα 2015 που ουδέποτε εφαρμόστηκε αυτό που ζήτησε η πλειοψηφία των Ελλήνων).
Έχουν φροντίσει μάλιστα να είναι ασφαλείς 24 ώρες το 24ωρο και τους είναι και παντελώς αδιάφορο σε ορισμένους αναίσθητους ότι κάποιοι ήρθαν μέχρι κι από την άλλη γωνία του Ατλαντικού για να βροντοφωνάξουν.
Άρα η συμφιλίωση και η ένωση όλων των Ελλήνων για να γίνουμε μια…γροθιά πρέπει να είναι πάντοτε ο κυριότερος στόχος. Κι όσο πραγματική κι αληθής κι αν είναι η άποψη ότι ακόμη κι έτσι δεν είναι πιθανό να τα καταφέρουμε, επιβάλλεται να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας ότι:
Η ελπίδα
πεθαίνει ΠΑΝΤΑ τελευταία!
Κλείνω με μία φωτογραφία του Αρκά στην οποία σκιτσάρει με τη δική του καυστική ματιά τον απόηχο που αφήνουν τα γεγονότα της 20ης ημέρας του Ιανουαρίου και με κάποιες «ξέμπαρκες» σκέψεις μου.
Υ.Γ. 1 Η Ελλάδα του σήμερα είναι αυτή που προτιμά να διαλύει την εικόνα της με τον ίδιο της το λαό και να αναβαθμίζεται η εικόνα της από τους ήρωες του παρόντος και του μέλλοντος που φυσικά και ΔΕΝ είναι πολιτικές φυσιογνωμίες. Δεν είναι ούτε Μέγα Αλέξανδροι, ούτε Καποδίστριες. Λέγονται Τσιτσιπάς, Πετρούνιας, Κορακάκη και ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ακόμη! Όλα τα μπράβο και συγχαρητήρια του κόσμου λοιπόν σε όλους αυτούς που γράφουν χρυσή σελίδα για τον ελληνικό σύγχρονο αθλητισμό!
Υ.Γ. 2 Αποδείχτηκε για ακόμη μια φορά, ότι ο νυν Πρωθυπουργός της χώρας είναι ο μεγαλύτερος ΚΩΛΟΤΟΥΜΠΑΣ όλων των εποχών! #nooffense
Υ.Γ. 3 Μακάρι να δοθεί κάποια στιγμή ένα οριστικό ΤΕΛΟΣ στη ρίψη χημικών ουσιών και δακρυγόνων στις μαζικές κινητοποιήσεις. Είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που για «παίξε γέλασε» έχουμε αυτές τις τραγικές ενέργειες και φυσικά γινόμαστε έτσι για μια ακόμη φορά διεθνώς ΠΕΡΙΓΕΛΟΣ.
Υ.Γ. 4 Αυτή την Ελλάδα θέλουμε;;; Κάθε λίγο και λιγάκι να γίνεται πεδίο μάχης το κέντρο της Αθήνας και να ξεσπά ένας ορισμένου χρόνου εμφύλιος μεταξύ μας;
Υ.Γ. 5 Η απάντησή μου στον τίτλο του άρθρου είναι πολύ απλή. Λέμε ναι στις διαδηλώσεις, στα συλλαλητήρια και γενικότερα στις μαζικές διαμαρτυρίες μόνο όσων όμως το βασικό τους γνώρισμα είναι η ενότητα, η συμφιλίωση κι η ειρήνη!
