Τη Δευτέρα το μεσημέρι έγινε γνωστός ο θάνατος της πολιτικού και η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι σοκαριστήκαμε. Από την εισαγωγή της στο νοσοκομείο και την αποχή της από την διαδικασία για την εκλογή Προέδρου του ΚΙΝΑΛ καταλάβαμε πως η κατάσταση ήταν σοβαρή, αλλά όχι τόσο. Δεν είχε αφήσει και η ίδια κανέναν να πιστέψει πως τα πράγματα ήταν τόσο κρίσιμα. Όταν λίγες μέρες πριν το τέλος εργάζεσαι κανονικά και συνεχίζεις να μάχεσαι για ό,τι πιστεύεις, δίνεις την εντύπωση πως είσαι γεμάτος δύναμη να το κάνεις.
Η επιδείνωση της κατάστασης της υγείας μου που απαιτεί νοσηλεία και αντιμετώπιση, με υποχρεώνει να μην συμμετάσχω ως υποψήφια στην εκλογική διαδικασία για την εκλογή Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής.
— Fofi Gennimata (@FofiGennimata) October 12, 2021
Κάπως έτσι λοιπόν, η είδηση του θανάτου της ήταν τελείως απρόσμενη. Σίγουρα όμως δεν ήταν μια είδηση ήττας!
Για κάποιο λόγο, σε τέτοιες περιπτώσεις επιμένει να επικρατεί η έκφραση «έχασε τη μάχη με τον καρκίνο», όταν η αλήθεια βρίσκεται στο άλλο άκρο. Ειδικότερα όταν έχεις παλέψει πάνω από 10 χρόνια, έχεις διαψεύσει επιστήμονες κι έχεις καταφέρει να ολοκληρώσεις όνειρα, μόνο χαμένος δεν είσαι. Μπορεί η Φώφη Γεννηματά να έφυγε νωρίτερα, αλλά όχι ηττημένη.
Η ιστορία της μάχης της άλλωστε ξεκίνησε από το 1984, όταν διαγνώσθηκε με την ίδια ασθένεια η μητέρα της. Το 1994 χάνει και τους δύο γονείς της από καρκίνο, με μόλις εφτά μήνες διαφορά. Η ψυχική μάχη λοιπόν ξεκίνησε πολύ νωρίτερα και απλά συνεχίστηκε το 2008, όταν ήρθε η δική της σειρά να παλέψει με τον καρκίνο του μαστού.
Χαμένη ωστόσο θα έβγαινε εάν άφηνε μια ασθένεια που χτύπησε την οικογένειά της και την ίδια, να την αποτρέψει από το να ζήσει. Εάν οι πιθανότητες που ήταν κατά της ώστε να καταφέρει να γίνει μητέρα, επικρατούσαν. Εάν παρά την ισχυρή της θέληση να αποκτήσει οικογένεια, παραδινόταν στο φόβο της επάρατης νόσου και παραιτούνταν από την προσπάθεια.
Ο καρκίνος χτύπησε κι εμένα και την αδερφή μου. Το πάλεψα σκληρά. Η μικρή μου κόρη ήταν δύο χρονών, δεν άντεχα να μεγαλώσουν τα παιδιά μου χωρίς μάνα.
Όταν θέτεις έναν τέτοιο στόχο και με πείσμα καταφέρνεις να ζήσεις δίπλα στην οικογένειά σου για άλλα 13 χρόνια, τότε δεν μπορούν να λένε ότι έχασες τη μάχη. Είναι λίγο άδικο.
Στο ενδιάμεσο μάλιστα, εισχωρεί βαθύτερα στον πολιτικό κόσμο, ενώ το 2015 γίνεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Η ζωή της όχι απλά κυλάει κανονικά, αλλά εκπληρώνει στόχους που είχε από παιδί. Κι αυτό είναι μια νίκη. Διότι όσο απλό κι αν φαίνεται για τους γύρω, το να αποφασίζεις να ζήσεις κανονικά και να μην αφήσεις να σε καταπιεί η μιζέρια ή η αυτολύπηση, θέλει μεγάλη ψυχική δύναμη. Το να μην αφήσεις τις σωματικές σου δυνάμεις να σταθούν εμπόδιο στους καθημερινούς σου στόχους, απαιτεί τεράστιο κουράγιο και πείσμα.
https://www.instagram.com/p/CUnIAKnNj89/
Είναι καθημερινές οι νίκες που έκανε, μέχρι απλά να φύγει νωρίτερα. Όχι να ηττηθεί. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια άλλωστε:
Το θέμα είναι να μπορείς να ζήσεις, να μη ζεις συνέχεια κάτω από τη σκιά και την αγωνία και τον φόβο. Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχει νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα ποτέ έτσι.
Και είναι μεγάλο το παράδειγμα που δίνει σε όσους βιώνουν κάτι αντίστοιχο! Ο θάνατός της όμως, καθώς και η μέρα που επήλθε, είναι λίγο παραπάνω ένα μήνυμα προς τις γυναίκες, να προσέχουν τον εαυτό τους και να τον ελέγχουν.
Καλό παράδεισο λοιπόν, σε μια γυναίκα που παρότι ασχολήθηκε με την πολιτική και γνώρισε από πρώτο χέρι τον ανταγωνισμό της, άφησε τους πάντες θλιμμένους με το θάνατό της.
