Όντας Πληροφορικάριος σκέφτηκα ότι είναι πλέον η ώρα να κάνω μια κατάθεση ψυχής σε σχέση με το τι βιώνουμε καθημερινά. Επομένως, αφιερώνω τα παρακάτω σε όλους τους παθόντες (συμπεριλαμβανομένου και εμένα):
1. Η τετριμμένη ερώτηση που αποτελεί εφιάλτη για κάθε πληροφορικάριο: «Σπουδάζεις Πληροφορική, ε; Μπορείς να φτιάξεις το laptop μου;»
2. Το γεγονός ότι χωρίς τη θέληση σου, καταλήγεις να παρέχεις τεχνολογική υποστήριξη όχι μόνο στην οικογένεια σου, αλλά και σε θείους, θείες, παππούδες και γιαγιάδες που ζουν …στην Άνω Ραχούλα (και φυσικά τσάμπα)!
3. Η στιγμή που κοροϊδεύουμε κάποιον γιατί πρέπει να κάνει τη διατριβή του και το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο συνειδητοποιούμε ότι έχουμε σαν εργασία να γράψουμε ένα πρόγραμμα, το οποίο θα λύνει όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας….
4. Κάνεις τον καφέ κολλητό σου, έως ότου βρεις αυτό το έρμο το bug που υπάρχει στο project, το βράδυ πριν λήξει η προθεσμία για την παράδοση της εργασίας…
5. Το pdf που ζητάνε στο οποίο περιγράφεις τι έκανες στην εργασία σου (αυτό αποτελεί προσωπική μου αδυναμία…. #νοτ)
6. Ένα από τα θετικά είναι το γρήγορο internet του Πανεπιστημίου (έχω κατεβάσει στα εργαστήρια της Παναγιάς τα μάτια…)
7. Η εσφαλμένη αντίληψη των φίλων μας ότι βλέπουμε, μιλάμε και σκεφτόμαστε σε δυαδικό σύστημα.
8. Τα facepalm που ρίχνουμε όταν βλέπουμε μια πανεύκολη ιδέα να γίνεται επιτυχία, αλλά δεν την έχουμε σκεφτεί εμείς…
9. Το καθημερινό δίλημμα του να χρησιμοποιούμε Open Source ή ιδιόκτητο λογισμικό (δηλώνω φαν του Open Source).
10. Όμως το καλύτερο είναι οι ευκαιρίες για δουλειά που θα προκύψουν μετά την αποφοίτησή μας (και με καλά λεφτά φυσικά)!!!
