Τα Χριστούγεννα είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου για ένα παιδί. Έχεις μπροστά σου 2 εβδομάδες να κάνεις το απόλυτο τίποτα, να ξυπνάς ό,τι ώρα θέλεις, να βλέπεις παιδικά, να σου παίρνουν παιχνίδια και να μπουκώνεσαι με σοκολάτες και γλυκά όλη μέρα! Τι ωραία χρόνια…
Θυμάμαι πως ένα πράγμα που μας συνάρπαζε το ίδιο με τη σκέψη να πετύχουμε τον Άι Βασίλη στο σαλόνι να καταβροχθίζει μελομακάρονα, ήταν τα κάλαντα. Περιμέναμε πώς και τι να έρθουν οι παραμονές των εορτών να ξεχυθούμε στους δρόμους, να μαζέψουμε λεφτά και να πάρουμε εκείνο το φοβερό παιχνίδι που για κάποιο λόγο η μάνα μας αρνούνταν να αγοράσει.
Παρ’ όλα αυτά όμως, η φάση είχε και τα στραβά της. Στραβά τα οποία έχουμε να διηγούμαστε τώρα μετά από χρόνια και να συνειδητοποιούμε πως τα έχουμε περάσει όλοι! Είναι αυτά τα περιστατικά που στο τέλος της ημέρας, αν δεν τα έχεις βιώσει, έχεις ζήσει στ’ αλήθεια την απόλυτη εμπειρία των κάλαντων; Δε νομίζω.
Ποια είναι αυτά; Ρίξε μια ματιά παρακάτων και βάλε τικ σε ό,τι συνάντησες κι εσύ σαν παιδί (νομίζω στα περισσότερα)!
1. Να σου δίνουν κουραμπιέ αντί για λεφτά
Μα είναι δυνατόν; Αν ήθελα κουραμπιέ θα καθόμουν στο σπίτι! Έχω βγει στο κρύο, μου έχουν φορτώσει το μικρό γκρινιάρικο ξαδερφάκι, έχω ξυπνήσει χαράματα στην πρώτη ημέρα των διακοπών από το σχολείο και αντί να μου δώσεις ένα τάλιρο με κερνάς κουραμπιέ; ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ; Μην είστε τέτχιοι.
2. Να σου ζητάνε να τους χαλάσεις τα χοντρά
Ναι, να σου κάνω το δεκάρικο σε ψιλά, αλλά δώσε μου και κάτι. Όχι επειδή είμαι μικρή/ός θα με κοροϊδέψεις. Πώς θα πάρω μετά το νιντέντο που τόσο έπρηζα την μάνα μου να μου αγοράσει και δεν το έκανε ποτέ; Ρίξε τώρα το χρήμα, δεν είμαι περιπτεράς!
3. «Να σε μυρίσει θέλει, μη φοβάσαι»
Πέφτεις σε σπίτι με σκύλο ο οποίος γαυγίζει σαν δαιμονισμένο γιατί σε μύρισε στη γωνία του δρόμου, αλλά δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι! Κλασικά, είναι ελεύθερο και πηδάει πάνω σου, ενώ εσύ βλέπεις χεσμένος από τον φόβο τα δόντια του μπροστά στα μάτια σου. Όχι κυρία μου, το σκυλάκι σου δε θέλει να με μυρίσει, να με φάει θέλει! Νηστικό το ‘χετε το ζωντανό;;;
4. Όχι, τα 10 λεπτά δεν αρκούν!
Δε λέω, εκτιμώ ότι δε χρησιμοποίησες τη γνωστή δικαιολογία «Μας τα είπανε» για να μας ξεφορτωθείς. Αλλά 10 λεπτά; 10 λεπτά; Ούτε ο θείος Μαυροτσούκαλος τέτοιες σφιχτές τσέπες! Δώσε μελομακάρονο καλύτερα, να πνίξω τον πόνο μου.
5. Άσε με να πω έστω μέχρι το δεύτερο στίχο
Ήμασταν και εμείς που νιώθαμε περήφανοι που μάθαμε κάτι παραπάνω από το ΧΡΙΣΤΟΥΤΗΘΕΙΑ ΓΕΝΝΗΣΗ και θέλαμε να το πούμε. Άσε με να το ζήσω και μη με διακόπτεις! Είναι η στιγμή που περίμενα έναν ολόκληρο χρόνο για να λάμψω με το περφόρμανς μου κι εσύ μου το καταστρέφεις. Αμαρτία χρονιάρες μέρες!
6. Εντάξει, όλο θες να το ακούσεις;
Στον αντίποδα, ήταν κι αυτοί που στέκονταν σαν αγγούρια στην πόρτα και περίμεναν να πεις όλο το τραγούδι, ΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ! Low your expectations, people. Για να μαζέψουμε κάνα χαρτζιλίκι και να το χαλάσουμε στα τζάμπο ήρθαμε. Συνήθως μάλιστα, έμπαιναν κι αυτοί στην παρέα και τραγουδούσαμε όλοι μαζί. Γλυκό και κριντζ ταυτόχρονα…
7. Μόνο καρδούλα για αυτούς που έσπαγαν την μπάνκα με χάρτινα! ❤
Βρε μπαγάσιδες! Βρε πσυχούλες! Να ξέρετε σας αγαπούσαμε λίγο παραπάνω εσάς, γιατί χάρτινο βλέπαμε μόνο από συγγενείς και γνωστούς. Νομίζω η λάμψη που έπαιρνε το βλέμμα μας με το που βλέπαμε το 10αρικάκι είναι κάτι αντίστοιχο με το payday τώρα που μεγαλώσαμε. Καλά Χριστούγεννα μόνο σε εσάς!
8. Οι κρίπουλες που σε ρωτούσαν πληροφορίες που δε θα έπρεπε να ξέρουν
Προφανώς και ένιωθα άβολα όταν με ρωτούσαν πού μένω, τίνος είμαι, τι τάξη και σε ποιο σχολείο πάω, τι θέλω να σπουδάσω και αν παίζει κάνα αγοράκι ενώ ήμουν… 7 χρονών. Κι όλες αυτές οι ερωτήσεις έπεφταν μονοκοπανιά, χωρίς αναπνοή, λες και βασιζόταν η ζωή του/της σε αυτές! Συνήθως, αυτοί οι κρίπουλες ήταν οι ίδιοι που σου έλεγαν «Μπες μέσα να μην κρυώνεις» και έκλειναν πίσω τους την πόρτα. Εσύ εντωμεταξύ ήσουν κάπως έτσι:
9. Η ευτυχία του να έχεις κοντά συγγενείς και να παίρνεις κάτι παραπάνω!
Μπορεί να είχες μαζέψει ένα τίμιο ποσό, αλλά ήταν και αυτός ο θείος Κώστας που στο τέλος σου έσκαγε το 20άρικο ή το 50άρικο (αν ήταν ο θείος ο ματσό ή ο μεθυσμένος) και η φασούλα έπαιρνε άλλη τροπή! Πού να ξέραμε ότι όλο αυτό θα το πληρώναμε μεγαλώνοντας στα οικογενειακά τραπέζια που πρέπει να υποστούμε τις απόψεις τους και τις παραξενιές του; Έχε χάρη!
10. Η φωνή της μάνας σου όταν σου έλεγε να δώσεις παραπάνω στο μικρό γιατί είναι μικρό!
Ε και; Είναι μικρό, άρα ανώριμο και άρα θα τα χαλάσει σε βλακείες! Καλύτερα να τα πάρω εγώ η μεγαλύτερη που ξέρω και πού να τα χαλάσω. Αν πχ βγάλαμε 120 ευρώ και είμαστε τρεις, τότε 40 ευρώ ο καθένας και δεν το διαπραγματεύομαι. Όχι, δε θα πάρει 50 ο μικρός, ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΘΑ ΤΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΕΣΥ ΚΡΥΦΑ. Βέβαια, συνήθως στη δική μου περίπτωση εγώ ήμουν η μικρότερη, αλλά τα αδέρφια μου δε με έπαιρναν ποτέ μαζί, άρα κρατούσα τα πάντα για μένα! Κλαψ κλαψ!
Πάντως, αν δεν ήταν τελείως αμήχανο κι ανάρμοστο να βγούμε και τώρα, γκοτζάμ γαϊδούρια, να τα πούμε, θα το κάναμε!
