ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Ένα γράμμα στον… εαυτό μου στο μέλλον, λίγο πριν δώσω Πανελλήνιες!

Σε λίγες ημέρες, τέσσερα μαθήματα θα καθορίσουν τη ζωή μου. Τα ίδια μαθήματα που καθόρισαν και τη δική σου.

Default avatar

Guest Author

3 Ιουνίου, 2019

Αγαπημένε μου εαυτέ (όπου κι αν αράζεις αυτή τη στιγμή, κάπου εκεί στο μέλλον),

Σου γράφω πάλι από ανάγκη… Όχι δεν έχω σκοπό να σου τραγουδήσω Σιδηρόπουλο. Όπως καταλαβαίνεις, για να πήρα αυτή την απόφαση είχα (ή είχες καλύτερα) την ανάγκη να τα πω σε κάποιον. Δύσκολη περίοδος για όλους. Η στιγμή που μας προετοιμάζουν μια ζωή ολόκληρη, πλέον δεν είναι μια αόριστη μελλοντική κουβέντα, αλλά γεγονός και μάλιστα πιο κοντινό από ποτέ. Σε λίγες ημέρες, τέσσερα μαθήματα θα καθορίσουν τη ζωή μου. Τα ίδια μαθήματα που καθόρισαν και τη δική σου.

Πολλοί μου λένε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και οι Πανελλήνιες δεν είναι τόσο σημαντικές όσο τις έχουμε κάνει στο μυαλό μας, όμως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν μπορώ να το δω από διαφορετική οπτική. Αισθάνομαι ότι πνίγομαι, αλλά από την άλλη δεν έχω την άνεση να εκφραστώ σε κάποιον. Οι συμμαθητές και φίλοι μου βιώνουν επίσης τον Γολγοθά των Πανελλήνιων και δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να με ακούσουν πραγματικά. Είναι εύκολο να καταλάβεις εαυτέ μου, εκεί στο μέλλον που βρίσκεσαι, πως έχω ανάγκη να σου μιλήσω. Αυτή τη στιγμή ίσως είσαι ο μοναδικός που μπορείς να με ακούσεις, χωρίς να με κρίνεις. Γιατί εσύ ξέρεις, καλύτερα από τον καθένα…

Τις τελευταίες μέρες είμαι πάρα πολύ αγχωμένος, σε σημείο που τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Κι εγώ δεν ήμουν έτσι… Πάντα με ζήλευαν για το πόσο ψύχραιμος και χαλαρός ήμουν στις δύσκολες καταστάσεις. Ψυχή της παρέας και πάντα πρώτος στο να κάνω πλάκα και να χαλαρώνω τους άλλους. Κι όμως, εδώ και μέρες βρισκόμαστε με την παρέα κι ούτε όρεξη για τα κρύα αστεία μου δεν έχω. Πιστεύω πως και τα παιδιά το έχουν παρατηρήσει, αλλά δε λένε κάτι. Άντε σε καμιά βόλτα που κάνουμε για να ξεσκάσουμε λίγο από το διάβασμα, να προσπαθήσουν να με βοηθήσουν που δε μιλάω πια με την Τζένη. Σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή, θα με πείραζε που μου είπε να χωρίσουμε ελάχιστο διάστημα πριν τις εξετάσεις, τώρα όμως, είναι το μικρότερό μου πρόβλημα.

Πολλές φορές, αναρωτιέμαι αν αξίζει όλη αυτή η διαδικασία και το τόσο αγχωτικό διάστημα που καλούμαστε να περάσουμε. Ελπίζω βασικά να αξίζει, γιατί αν μου πεις οτι εκεί στο μέλλον δεν έχουμε εκπληρώσει όλα μας τα όνειρα, θα απογοητευτώ όσο δεν έχω απογοητευτεί ποτέ.

Είναι αμέτρητες οι φορές που σκέφτομαι να τα παρατήσω όλα και να τελειώσει αίφνης όλη αυτή η πίεση, όμως την τελευταία στιγμή το ξανασκέφτομαι και βάζω τα δυνατά μου. Βλέπω τους γονείς μας να γυρίζουν κατάκοποι από τη δουλειά τα βράδια και σκέφτομαι πόσα πράγματα έχουν στερηθεί για να μπορώ να βρίσκομαι σε αυτό εδώ το σημείο. Μπορεί τα προσωπικά μου κίνητρα να έχουν ξεθωριάσει κάπως, αλλά και πάλι θέλω να δικαιώσω όλους εκείνους που τόσο πολύ έχουν πιστέψει σε μένα. Ίσως λίγο παραπάνω, να θέλω να κάνω τη μαμά να χαμογελάσει, γιατί ξέρω πως τα τελευταία τρία χρόνια έχει περάσει δύσκολα. Γι’ αυτό άλλωστε, όταν νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν, σκέφτομαι πόσο πάλεψε αυτή και παίρνω τη δύναμη που χρειάζομαι. Ξέρω πόσο θα τη χαροποιήσει αν στο τέλος τα καταφέρω και πόση «ζωή» θα της δώσει η επιτυχία μας!

Να είδες; Σου γράφω κι έρχονται να με «αγκαλιάσουν» ένα σωρό θετικές σκέψεις. Γιατί ξέρω οτι αυτό το γράμμα το διαβάζεις δακρυσμένος από συγκίνηση, αλλά πάνω απ’ όλα ευτυχισμένος. Και για να είσαι εσύ ευτυχισμένος, κάτι έκανα σωστά κι εγώ, έτσι δεν είναι; Δεν είμαι σίγουρος πως η σκέψη μου ισχύει απόλυτα, αλλά αυτό που αισθάνομαι είναι πως το εισιτήριο για τα όνειρά …μας, ήταν η είσοδος στο Πανεπιστήμιο.

Δε σου κρύβω, πως όταν προσπαθώ να σε φανταστώ, το μυαλό μου πηγαίνει στα απλά πράγματα. Σε μια φοιτητική ζωή γεμάτη φίλους και χαμόγελα, σε ομαδικές εργασίες, σ’ εκείνο το «μάθημα παλούκι» που τελικά κατάφερες να περάσεις την τελευταία στιγμή, σε ταξίδια κι εμπειρίες, σ’ έναν έρωτα έντονο και παθιασμένο… Όχι, τα χρήματα και η «κοινωνική επιτυχία» δε χωράνε στο μυαλό μου σήμερα. Το ξέρω, μπορεί εκεί στο μέλλον η κατάσταση να είναι κάπως διαφορετική, αλλά το μόνο που θα ήθελα να λέω τώρα και με καμάρι αν ήμουν… εσύ, είναι πως σπούδασα, είδα κι έμαθα πράγματα, γνώρισα κι αγάπησα κόσμο!

Αλλά να σου πω κάτι ρε συ, αυτά που σου γράφω είναι εικασίες κι όσο κι αν προσπαθήσω σε λίγες μέρες, μπορεί να παραμείνουν για πάντα στη σφαίρα της φαντασίας. Δεν ξέρω που θα με βγάλει ο δρόμος μετά τα αποτελέσματα και το μηχανογραφικό, όμως η πιθανότητα και μόνο της ανεξαρτητοποίησης μου, με εξιτάρει όσο τίποτα. Είτε άμεσα είτε όχι, ξέρω ότι θα έρθει η στιγμή που θα μπορέσω να βγω εκεί έξω και να μετρήσω μόνος τις δυνάμεις μου. Όπως ακριβώς, κάνεις κι εσύ τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές.

Όσον αφορά τα υπόλοιπα, το φιλοσόφησα όσο σου έγραφα και πήρα τη μεγάλη απόφαση: χαλαρά! Θα προσπαθήσω για το καλύτερο και θα τζογάρω στα όνειρα μου, γνωρίζοντας ωστόσο πως υπάρχει και η πιθανότητα να μην τα καταφέρω. Ξέρω τι αξίζω και πόσο έχω προσπαθήσει, οπότε τίποτα δεν είναι σε θέση να μου αλλάξει γνώμη για το πόσο περήφανος νιώθω για μένα και πάνω απ’ όλα για σένα.

Αυτά για την ώρα. Για να είμαι ειλικρινής, δε θα μου ερχόταν ποτέ η ιδέα να σου γράψω αυτό το γράμμα, αν δεν έμπαινα στην πλατφόρμα των Φροντιστηρίων Πουκαμισάς. Κι όμως, ήταν η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει αυτές τις μέρες και η μοναδική κίνηση που με χαλάρωσε τόσο. Πλέον, νιώθω πιο δυνατός από ποτέ κι έτοιμος να ξεπεράσω κάθε εμπόδιο που θα παρουσιαστεί. Εναλλακτικές άλλωστε, υπάρχουν πολλές. Και η επιτυχία, δεδομένη!

Εις το επανιδείν εκεί στο μέλλον, αγαπημένε μου εαυτέ…


Αν σε λίγες μέρες δίνεις κι εσύ Πανελλήνιες, μπες στο https://egostomellon.gr/και στείλε ένα μήνυμα στον εαυτό στο μέλλον. Και μη νομίζεις πως θα χαθεί, γιατί μπορείς να ορίσεις την ημερομηνία που θέλεις να το λάβεις. Αυτό το μήνυμα είναι ο στόχος σου. Πίστεψέ το και κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα!

OUR20s

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET