Η Κυριακή του Πάσχα χωρίζεται σε δύο κατηγορίες ανθρώπων. Σε εκείνους που πέφτουν με τα μούτρα στο σουβλισμένο αρνί και ψιλοαδιαφορούν για τα υπόλοιπα πιάτα του τραπεζιού και σε εκείνους που τη βγάζουν μετά από έξι ημέρες νηστείας με τα τυροπιτάκια, τις πατάτες και τη σαλάτα. Στη δεύτερη κατηγορία βρίσκομαι εγώ και σε χαιρετώ.
Ξέρω πως δεν είμαι μόνη μου σε αυτό. Ξέρω επίσης ότι πριν πατήσεις να διαβάσεις αυτό το κείμενο, είπες «ε, ναι ρε φίλε». Έλα εδώ να κάνουμε παρέα, γιατί προβλέπεται ταύτιση στις παρακάτω γραμμές.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Είναι η μέρα που γίνεται το ολημερίς φαγοπότι δίχως αύριο. Παραδοσιακά πράγματα. Για εμένα είναι η μέρα που θα τη βγάλω με πατάτες, φετούλα και σαλάτα. Και δεν είμαι καν βίγκαν. Τολμώ δε, να παραδεχτώ πως από το πασχαλινό τραπέζι είμαι η μόνη σιχασιάρα. Όχι μόνο δηλαδή δεν θέλω να φάω το σουβλισμένο αρνί, αλλά ούτε να το μυρίσω. Το μόνο κοντινό σε τσι τσι αυτή τη μέρα είναι η πετσούλα που σου δίνει ο καθιερωμένος ψήστης, ο οποίος αναλαμβάνει κάθε χρόνο το δύσκολο τούτο έργο του ψησίματος. Οι υπόλοιποι έχουν εντολή να μεριάσουν. Άποψη έχουν μόνο όταν βρίσκονται όλοι πάνω απ’ το δόλιο ζώο και προσπαθούν να αποφασίσουν αν τελικά θέλει κι άλλο ψήσιμο ή όχι. Ω, μα γκοτ.
Τώρα που είπα πετσούλα, εννοείται ότι στο μυαλό μού ήρθε το «Κατερινάκι, πετσούλα»!
Εντωμεταξύ, το πραγματικό γλέντι γίνεται όταν το αρνί είναι έτοιμο για μάσα. Έχουν όλοι ανασκουμπωθεί, απομακρύνουν από μπροστά τους τα υπόλοιπα πιάτα, γιατί στην ουσία είναι περιττά, και ξεκινάει ο σκοτωμός. Λες και όποιος φάει περισσότερο κερδίζει μια παραπάνω κόκα κόλα στο τέλος. Έλα Χριστέ και Παναγιά. Τα λαδωμένα χέρια είναι το αποκορύφωμα. Με αυτά τα χέρια είναι που σου αφήνει απ’ το πουθενά ο ξεχασμένος θείος σου λίγο ψαχνό στο πιάτο. ΕΜΕΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ ΡΕ ΑΝΘΡΩΠΕ;
Και κάπως έτσι οι πατάτες, η φετούλα και η σαλάτα γίνονται το μεσημεριανό, μετά από νηστεία να τονίσω, και για μία ακόμα Κυριακή του Πάσχα παραμένω (και παραμένεις) κάπως νηστική, ή τουλάχιστον έτσι φαίνομαι, όταν οι άλλοι ειδικά πιάνουν κοιλιές, στομάχια και βογγάνε.
Φυσικά δε σηκώθηκα σήμερα το πρωί και είπα να γράψω πως απεχθάνομαι το αρνί. Πραγματική απέχθεια όμως. Αφορμή για αυτό το κείμενο στάθηκαν τα σχόλια απ’ τους απανταχού λάτρεις του κρέατος. Τι να κάνουμε παιδιά, δεν είμαι σε όλα τα «ψοφίμια» φανατική.
Όπως και να΄ χει, να σας ευχηθώ Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά!
