Πόσο δύσκολο είναι να μιλήσει κανείς για τη μοναξιά; Δεν συνήθιζα να την αγαπώ… Πάντα είχα μακροχρόνιες σχέσεις κι όταν δεν είχα, είτε μιλούσα είτε έβγαινα με κάποιον. Όμως τον τελευταίο χρόνο, κάτι άλλαξε μέσα μου και συνειδητοποίησα πράγματα που μέχρι τώρα αγνοούσα.
Συνειδητοποίησα ότι ποτέ δε θα είμαι πραγματικά ευτυχισμένη αν δε μάθω πώς είναι να αντιμετωπίζω την στεναχώρια, την αποτυχία, τις αλλαγές, την επιτυχία – όλα αυτά όμως μόνη μου.
Πάντα είχα κάποιον σύντροφο στο πλευρό μου να με στηρίζει, να μου κρατάει το χέρι τις δύσκολες στιγμές και να μου λέει «προχώρα». Να με σηκώνει όταν πέφτω. Να με αγαπάει, όταν δεν μπορούσα να αγαπήσω η ίδια τον εαυτό μου.
Ήρθε η στιγμή όμως, που έπρεπε να μάθω να με αγαπώ.
Στην αρχή ήταν επίπονο. Συνεχώς επιζητούσα προσοχή. Είχα ανάγκη την προσοχή. Προσέγγισα τους πρώην συντρόφους μου, γιατί ήθελα να νιώσω επιθυμητή. Έστελνα ανούσια μεθυσμένα μηνύματα, πλησίαζα ανθρώπους που δεν έπρεπε. Ναυαγούσα μέσα στην ίδια μου τη ζωή για να είμαι ειλικρινής.
Έπρεπε να μάθω από την αρχή πώς να ζω, πώς να είμαι μόνη μου και να συμφιλιωθώ με αυτό. Ναι μου ήταν δύσκολο να κοιμάμαι σ’ ένα κρεβάτι χωρίς κανένα δίπλα μου και να αγαπώ την καρδιά μου χωρίς να την φτάνει κάποιος άλλος.
Το να επουλώσω τις πληγές μου δεν ήταν κάτι εύκολο. Άλλες στιγμές ήμουν χαρούμενη, άλλες βυθιζόμουν στην απόλυτη θλίψη. Όμως κατάλαβα ότι η θλίψη της μιας μέρας δεν ισοδυναμεί με την αποτυχία μιας ζωής. Και πως αν είμαι μόνη μια εβδομάδα ολόκληρη, δε σημαίνει πως θα είμαι και για πάντα. Αυτό το έμαθα καλά. Συνειδητοποίησα πως η μοναξιά είναι κάτι παροδικό και πως έχω τη δύναμη να ξεπεράσω τις δυσκολίες.
Έμαθα πως το να κλαίω στο μαξιλάρι μου, δε σημαίνει και το τέλος του κόσμου. Τα συναισθήματα δεν είναι εχθρός μου. Ακόμη κι εκείνα τα αρνητικά συναισθήματα όπως ο πόνος κι η απογοήτευση. Είναι εντάξει να νιώθει κανείς ευάλωτος και θλιμμένος. Όλα στη ζωή είναι. Κι αυτή η μοναξιά δεν είναι κάτι μόνιμο.
Κατάλαβα επίσης ότι δεν μπορώ να κάνω τα πάντα μόνη μου. Χρειάζομαι ανθρώπους γύρω μου και γι’ αυτό έχω την οικογένεια και τους φίλους μου. Το κενό που νιώθω επειδή δεν έχω σχέση κάποια στιγμή θα καλυφθεί. Έμαθα πώς να κάθομαι σε μια καφετέρια ολομόναχη και να απολαμβάνω τον καφέ μου χωρίς να νιώθω αμηχανία. Μαγειρεύω μόνη μου και απολαμβάνω τις δημιουργίες μου.
Έμαθα πώς να χαμογελάω ξανά, να παίρνω τη ζωή λιγότερο στα σοβαρά, να διασκεδάζω χωρίς ενοχές.
Έμαθα να χορεύω πάνω στα τραπέζια και στις ταράτσες. Να βγαίνω ραντεβού και να μην απογοτεύομαι σε περίπτωση που δεν πάνε καλά. Η ζωή είναι όμορφη, αλλά συνάμα και σκληρή. Πάντα θα πρέπει να ανεβαίνω βουνά και να προσπερνάω εμπόδια, ανεξάρτητα από το αν έχω δίπλα μου κάποιον να με αγαπάει ή όχι. Η ζωή μου δε θα πρέπει να περιστρέφεται γύρω από κάποιον άλλο, άλλα γύρω από εμένα.
Συνειδητοποίησα ότι το να αγαπώ τον εαυτό μου είναι πολύ πιο σημαντικό από το να αγαπάω οποιονδήποτε άλλο. Έμαθα να είμαι υπομονετική. Υπομονετική με τη ζωή και την αγάπη. Και να έχω την εμπιστοσύνη πως όταν είμαι συναισθηματικά έτοιμη πια, ο αληθινός έρωτας θα εμφανιστεί άξαφνα μπροστά μου…
