Μήπως τελικά αποτυχία λέγεται η ζωή που προσπαθεί να μας αλλάξει απλά κατεύθυνση;
Η αλήθεια είναι πως πάντα βαριόμουν το σχολείο, παρόλο που είχα καλές επιδόσεις. Όταν πέρασα στο πανεπιστήμιο, δηλαδή, λίγο καιρό πριν, με την ανακοίνωση της σχολής που τελικά «έπιασα», η ακαδημαϊκή ανία συνεχίστηκε. «Πάτρα; Τι Πάτρα; Είναι δυνατόν;». Πεπεισμένος πως η φοιτητική ζωή αξίζει μόνο αν σπουδάσεις στη Θεσσαλονίκη, αποφάσισα να το αποδεχτώ και να ξενερώσω με την ησυχία μου μέχρι να έρθει η ώρα να μεταφέρω τις βαλίτσες στο καινούργιο μου σπίτι. Στην Πάτρα. Αν είναι δυνατόν.
Βγαίνοντας από τα αγαπημένα μας Lidl, όπου με έφερε o πατέρας μου για τις πρώτες προμήθειες αλλά και να μου φτιάξει λιγάκι τη διάθεση, άκουσα από το στόμα του την πιο σοφή κουβέντα που είχε πει ποτέ: «Νικόλα, μην τρελαίνεσαι. Είναι απολύτως αποδεκτό να μη σ’ αρέσει εδώ που ήρθες και δεν είναι έγκλημα να το παραδέχεσαι στον εαυτό σου. Στην πραγματικότητα, με αυτόν τον τρόπο, μειώνεται και η πίεση ότι πρέπει να απολαμβάνεις τα πάντα συνεχώς χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Δώσε λίγο χρόνο στον εαυτό σου και ίσως απρόσμενα ανακαλύψεις και κάτι που μπορεί και να έχει νόημα». Σπρώχνοντας το καρότσι να κουμπώσει στη θέση του και επιστρέφοντας στο αμάξι, έχω μπει επισήμως σε σκέψεις. Δε θέλω με τίποτα να ξυπνήσω αύριο σ’ αυτή την πόλη κι ούτε να πάω σ’ αυτή τη σχολή.
Την επόμενη μέρα οι γονείς με χαιρετούν και τους διαβεβαιώνω πως θα πάω να τους δω σύντομα, εκμεταλλευόμενος το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου! Όπου φύγει-φύγει. Η ζωή συνεχίζεται με τον ίδιο αρνητισμό και έχοντας φορτώσει μια ντουζίνα «ΟΧΙ» στο σακίδιό μου, η μέρα φτάνει και εγώ ετοιμάζομαι για διαφυγή. Κι όμως να, εκείνο το απρόσμενο που περιέγραψε ο μπαμπάς, ίσως τελικά να συμβαίνει. Μια νέα παρέα, ένα καρότσι ψώνια και ένα δείπνο για δύο μετατρέπουν όλα τα βροντερά «ΟΧΙ» σε εκκωφαντικά «ΝΑΙ». Στο δρόμο για το σταθμό, μια απίστευτη μπόρα με αναγκάζει να χωθώ μέσα σε ένα ταξί, όπου μόλις είχε παραλάβει πριν δέκα μέτρα ένα κορίτσι στην ηλικία μου, αλλά ο ταξιτζής με λυπήθηκε και μένα. Εκεί είναι που γνώρισα για πρώτη φορά τη Λένα. Η κίνηση στην κυκλοφορία των δρόμων όλο και χειροτερεύει με εμφανή πλέον τον κίνδυνο να μην προλάβει κανείς από τους δυο μας το δρομολόγιό του. Κι έτσι συμβαίνει τελικά. Φτάνουμε στον προορισμό μας βρεγμένοι και αμήχανοι, με ένα παράξενο χαμόγελο που αρνείται να εγκαταλείψει τα πρόσωπά μας, παρά τις συνθήκες.
Στον σταθμό ξεκινάει η πρώτη αναγνωριστική κουβέντα, περιμένοντας να περάσει η μπόρα. Μετά από μία ώρα, ο ήλιος έχει βγει, τα λεωφορεία πάνε κι έρχονται κι εμείς ακόμη εκεί. Τα χαμόγελα έχουν μετατραπεί σε γέλια και η αμηχανία σε ενθουσιασμό. Η πρόταση στη Λένα δεν αργεί να πέσει στο τραπέζι, όπως και η γαριδομακαρονάδα που με μεράκι πρόκειται να φτιάξω με τα χεράκια μου. It’ s a date! Την περιμένω το μεσημεράκι για φαγητό στο νέο μου σπίτι. Έχω μόνο μερικές ώρες μπροστά μου για να προετοιμάσω το τέλειο πρώτο ραντεβού.
Αφήνω τα πράγματα σπίτι και τρέχω στα Lidl, για να τα βρω όλα εύκολα και στις καλύτερες τιμές. Πρώτα θα φτιάξω τη φάση «πρώτο πιάτο» με πατάτες ογκρατέν με ντομάτα και τυρί μοτσαρέλα και μια συνοδευτική πράσινη σαλάτα με ντρέσινγκ από βαλσάμικο με μήλο. Στη συνέχεια, σκέφτομαι να προσπαθήσω να επιμεληθώ ένα πολλά υποσχόμενο, αυτοσχέδιο πλατώ με προσούτο Πάρμας, πράσινες ελιές αλλά και ρολάκια παξιμαδιού. Πολύ deluxe κατάσταση! Το κυρίως επιμένω πως πρέπει να είναι ιταλικό και φίνο, οπότε πέφτοντας πάνω σε νωπά, γεμιστά ζυμαρικά tortelloni, «μυρίζει» ευκολία και γεύση. Τέλειος συνδυασμός. Tortelloni it is και φυσικά λευκό κρασί. «Λαγόρθι» διαβάζω στην ετικέτα, από Αχαΐα. Ε, να την τιμήσουμε. Ας μην είμαστε άδικοι, καλά μας φέρθηκε το τελευταίο εικοσιτετράωρο.
Την ντελικάτη συνταγή (για αρχάριους) του κυρίως πιάτου ακολουθεί επιδόρπιο – αποτέλεσμα προσωπικής έμπνευσης. Γλυκό μπισκότο digestive με Παγωτό Crème Brûlée. Μ’ έφτιαξαν πάλι τα Lidl! Αναχωρώ για το σπίτι, με γεμάτες σακούλες και αχρείαστο άγχος. Κι εκεί που το δείπνο πλησιάζει, εκεί συμβαίνει και εκεί τελειώνει – σαν νεράκι. Όλα σε τέλεια συμφωνία γεύσης και επικοινωνίας. Οι ώρες περνούν, τα ποτήρια, όπως και τα πιάτα αδειάζουν, αλλά τα χαμόγελα μένουν. Κοίτα να δεις η Πάτρα. Και δεν της το ‘χα!
Μετά από το πρώτο δείπνο δεν αργούν να ακολουθήσουν τα επόμενα. Εμπνευσμένα από κουζίνες του κόσμου, «Ταξίδι γεύσεων» και αισθήσεων. Τι κυριακάτικα brunch, τι burger nights και τι πίτσες με τη Λένα, πάει η Θεσσαλονίκη, πάνε και οι τάσεις φυγής. Τελικά, το να μην αγαπάς κάτι, όπως τη σχολή ή την πόλη που πέρασες από την πρώτη στιγμή, δεν σημαίνει ότι είσαι καταδικασμένος στη δυστυχία μέχρι την ημέρα της αποφοίτησης.
Πολλές φορές, λέξεις όπως «μακάρι» αποτελούν ένα μεγάλο μέρος του λεξιλογίου των πρωτοετών φοιτητών. «Μακάρι να μπορούσα να κάνω αυτό που έκανες» ή «Μακάρι να περνούσα εκεί κι όχι εδώ». Κι όμως έρχομαι να σας πω ότι όλα είναι πιθανά. Το «μακάρι» είναι μια παραγωγική δήλωση μόνο αν αμέσως μετά ακολουθεί ένα «θα». Τα καλά νέα; Έχουμε όλον τον καιρό μπροστά μας να πούμε όσα «θα» έχουμε ανάγκη. Η φοιτητική ζωή μόλις ξεκινάει και ευτυχώς μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε με αυτή.
