Είμαι βέβαιη πως ξέρεις πολύ καλά αυτές τις άβολες στιγμές που θα σου περιγράψω παρακάτω και θα τις αναγνωρίσεις χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια, μιας κι αμφιβάλλω ότι είμαι μόνο εγώ αυτή που τις ζω (σχεδόν) καθημερινά.
Για να στο κάνω ακόμα πιο οικείο, θα σου παραθέσω τις στιγμές αυτές με χρονική σειρά! 
1.
Ξεκινάς λοιπόν το πρωί. Η στιγμή που είσαι αγουροξυπνημένος/η και προσπαθείς να φτάσεις στη σχολή, αλλά μπαίνεις στο τρένο/μετρό/λεωφορείο, το οποίο είναι ασφυκτικά γεμάτο. ΟΛΟΙ σε κοιτούν με μίσος, αφού είσαι ο λόγος που πρέπει να στριμωχτούν ακόμη περισσότερο. Νιώθεις την ατμόσφαιρα βαριά. Μέχρι την επόμενη στάση που θα προσπαθήσει να μπει κάποιος άλλος, οπότε με τη σειρά σου θα τον κοιτάξεις κι εσύ απειλητικά και θα σκέφτεσαι από μέσα σου «Καλά δεν βλέπει ότι δεν χωράει;».
2.
Αφού λοιπόν έχεις περάσει την πρώτη αυτή «ωραία» στιγμή, έρχεται η επόμενη. Λες να πάρεις κανά καφέ, να ανοίξει λίγο το μάτι σου. Πληρώνεις τον καφέ σου και ο/η ταμίας θα σου αφήσει για ρέστα όλα τα ψιλά του κόσμου πάνω στον πάγκο, ενώ εσύ να προσπαθείς να τα μαζέψεις. Είναι και πρωί. Περιμένει και ουρά πίσω σου… Awkward!
3.
H στιγμή που φτάνεις επιτέλους για μάθημα, αλλά είσαι λίγο αργοπορημένος/η, γιατί εκείνη τη μέρα φυσικά και ο καθηγητής μπήκε νωρίτερα. Ανοίγεις λοιπόν την πόρτα και όλοι θα γυρίσουν να σε κοιτάξουν, σαν να έχεις κάνει φόνο ή κάτι παρόμοιο. Ξέρεις αυτό το βλέμμα… καθόλου άβολη κατάσταση, ε;
4.
Αφού τελειώσεις λοιπόν από τη σχολή, ανυπομονείς να μπεις στο μετρό/λεωφορείο να επιστρέψεις σπίτι σου. Όχι τόσο εύκολα όμως… Πρώτα πρέπει να μπεις στο ίδιο βαγόνι με τον συμφοιτητή που είχατε μιλήσει μια φορά στην αρχή του εξαμήνου! Είναι αυτή η φάση που σκέφτεσαι να χαιρετήσεις ή δεν θα σε θυμάται, μετά σκέφτεσαι πως αν σε θυμόταν θα είχε χαιρετήσει, οπότε περιμένεις στη σιωπή κι απλά ανακουφίζεσαι όταν κατεβαίνει στην επόμενη στάση.
5.
Τελευταία και καλύτερη που… αν σου τύχει πρέπει να είσαι έξτρα γκαντέμης εκείνη τη μέρα. Να πετύχεις ελεγκτή. Μέσα στο χάος που επικρατεί στην τσάντα σου, εσύ πρέπει να ψάξεις εισιτήριο ή την κάρτα… με τον αγαπημένο ελεγκτή έτοιμο να σε φάει ζωντανό.
Ναι νομίζω, δεν ζω μόνο εγώ αυτές τις στιγμές. Πρέπει να είμαστε πολλοί. Παρότι είναι άβολες αυτές οι στιγμές, γίνονται πλέον καθημερινότητα κι αποτελούν βασικό κομμάτι της μέρας, σε σημείο που απορείς αν δεν σου τύχουν!
