Έχεις κάτσει ποτέ να αναλογιστείς πώς είναι το dating στις μέρες μας; Θα μου πεις ότι το ζεις καθημερινά και θα έχεις δίκιο, αλλά έχεις κάνει ποτέ ένα step back να δεις τι πραγματικά συμβαίνει;
Ας θεωρήσουμε ότι είσαι single σε φάση αναζήτησης συντρόφου. Με τα σημερινά δεδομένα, θα έλεγε κανείς ότι έχεις πολλές επιλογές. Από τη μία τα αμέτρητα dating apps, από την άλλη τα dms που πάνε κι έρχονται κι όταν πας για ποτό νιώθεις λες και όλοι γύρω σου έχουν βγει για τον ίδιο λόγο: να βρουν γκόμεν@.
Είναι όμως αυτό που ψάχνεις κατά βάθος;
Ναι ναι, ρομαντική ψυχή εδώ! Όχι όμως από τις αθεράπευτα που κριντζάρεις. Από εκείνες που ξέρουν σε ποιον αιώνα ζουν, αλλά δε θέλουν κιόλας να ξεφτιλίζουν τον έρωτα όπως συνηθίζεται πλέον.
Γιατί δε μου αρέσει το φλερτ στην εποχή μας;
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Το να στείλω μήνυμα δεν είναι φλερτ. Είναι ρίχνω άδεια να πιάσω γεμάτα. Όλα πλέον είναι τόσο απρόσωπα και επιφανειακά. Τα πάντα γίνονται για μία ανούσια απόλαυση της στιγμής κι αν κάτσει κάτι πιο σοβαρό, ακόμα καλύτερα. Δεν υπάρχει καμία διεκδίκηση, κανένα μέτρο επιλογής. Να δεις μία παρέα και να ξεχωρίσεις αυτ@ που θέλεις για συγκεκριμένους λόγους. Να κάτσεις να απαριθμήσεις αυτούς τους λόγους έναν έναν στο κεφάλι σου και να καταλάβεις εσύ @ ίδι@ γιατί σε ελκύει αυτό το άτομο. Να έχεις κριτήρια για τις επιλογές σου. Με άλλα λόγια, το να την πέφτεις σε ό,τι κινείται δεν είναι φλερτ.
Αυτόν τον ρομαντισμό λοιπόν, κάπου τον χάσαμε και υπάρχουν μερικοί βασικοί υπαίτιοι γι’ αυτό κατά τη γνώμη μου:
Dating apps, αυτή η μάστιγα
Αδυνατώ να καταλάβω τη λογική τους ώρες-ώρες. Οκ, διευκολύνουν τη ζωή μας όταν δεν προλαβαίνουμε ούτε τουαλέτα να πάμε, κάνουν πιο άμεσες τις επαφές και κατευθείαν μπαίνουμε στο ψητό. Αυτό όμως που χάνεται μέσα από αυτές τις εφαρμογές είναι η αμεσότητα, η ουσιαστική διεκδίκηση, το άγχος του πρώτου ραντεβού που δε γνωρίζεσαι καθόλου με τ@ άλλ@, αλλά ανυπομονείς να ξετυλίξεις το μυστήριο και να μάθεις τον άνθρωπο που έχεις απέναντί σου. Χάνεται αυτός ο σεβασμός προς το άλλο άτομο, που δεν το έχεις προσεγγίσει απλά για να το πηδήξεις. Χάνεται όλο το point δηλαδή!
I mean βρες μου έναν καλύτερο τρόπο να αντικειμενικοποιήσεις τους ανθρώπους από αυτό! Στην ουσία, πρόκειται για μία λίστα με άτομα που είτε πετάς αριστερά αν δεν σου κάνουν εμφανισιακά είτε δεξιά αν σου γυαλίσουν το μάτι. Αν σου κάτσει ματς, τέλεια, κανονίστηκε το σεξάκι του Σαββάτου. Μη με πεις ξινή, προφανώς και υπάρχουν εξαιρέσεις και περιπτώσεις που έχει βγει κάτι πολύ ωραίο από όλο αυτό, αλλά πρόκειται ακριβώς για εξαιρέσεις. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.
Κανείς δε θέλει να είναι ένας τυχαίος που επέλεξες μέσα από το «βούρκο» όσο χάζευες στο κινητό σου βαριεστημέν@.
Ίνστα
Copy paste στην ατάκα, αντιδράσεις στα stories και αηδίες ξενέρωτες και νερόβραστες. Δε με νοιάζει να μου την πέσεις από Insta, το ξέρω ότι έχεις στείλει τα ίδια και στην κολλητή μου πριν 3 μέρες. Κι εσύ βρε κορίτσι μου, νομίζεις ότι κάνεις παιχνίδι αφήνοντας αδιάβαστα τα μηνύματα για 2-3 μέρες; Άσε που οι μισοί και οι μισές που στέλνετε dms, έχετε σχέσεις που δεν τις κρύβετε κιόλας. Όχι, απλά όχι. Το Instagram είναι καλό αφού έχει γίνει η γνωριμία, όχι για τη γνωριμία!
Ελεύθερες σχέσεις
Δεν ξέρω τι ζόρια έχουμε τραβήξει σαν γενιά και παίζει τέτοιο θέμα με τις δεσμεύσεις. Για κάποιο λόγο τη φράση «δεν είμαι έτοιμ@ για σχέση» την έχω ακούσει πάνω από 10 φορές μέσα σε λίγους μήνες! Και ποιος είναι έτοιμος; Πώς μπορείς να ξέρεις αν θες να κάνεις σχέση με κάποιον πριν καν τον γνωρίσεις; Και γιατί να δέχεσαι συνέχεια μία ελεύθερη σχέση;
Αρχικά, οι μισοί το κάνουν επειδή θέλουν να έχουν τις επιλογές τους ανοιχτές και οι υπόλοιποι μισοί απλά φοβούνται μη χάσουν αυτούς που δεν είναι έτοιμοι να κάνουν σχέση. Τέλειο, μία άψογη προσποίηση! Δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς φοβάται κανείς από τη δέσμευση. Δεν μπαίνεις φυλακή, ούτε σε έχουν έξω με περιοριστικούς όρους. Πες καλύτερα «Δε θέλω σχέση μαζί σου» και άσε τα υπαρξιακά γι’ αυτούς που όντως τα έχουν!
Τι θέλουμε πραγματικά;
Αυτό που πιστεύω ότι λείπει από τη γενιά μας είναι το θάρρος, το ρίσκο και ο αυθορμητισμός (πάντα συνοδευόμενα από σεβασμό, γιατί έχουμε δει τέρατα). Δε νομίζω ότι υπάρχει κάποιος εκεί έξω που δε γουστάρει λίγο ρομαντισμό στη ζωή του, απλά πλέον είναι ξενέρωτο να το παραδέχεσαι. Είσαι παλιομοδίτικος αν θες κάτι παραπάνω από κ@υλάντα στο τσατ και περιστασιακό σεξ. Και δεν εννοώ ρομαντισμό τύπου «μου ανοίγει την πόρτα ή με ταΐζει στο στόμα». Εννοώ αυτό που ο άλλος σε κάνει να νιώθεις μοναδικός, ότι δεν υπάρχει κανείς άλλος πάνω στη γη που να ήθελε να περάσει τον χρόνο του μαζί.
Το να αναλωνόμαστε σε πρόσκαιρες απολαύσεις δε μας προσφέρει απολύτως τίποτα. Όχι όταν γίνεται για πολύ τουλάχιστον, γιατί εμπειρίες όλοι θέλουμε να αποκτάμε και μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον εαυτό μας. Το μόνο που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η κατάσταση είναι μία μόνιμη ανασφάλεια ότι θα χάσουμε τον άλλον με την ίδια ευκολία που τον κερδίσαμε.
Το ζητούμενο είναι το πρόσωπο που έχεις δίπλα σου να μη σε κάνει να φοβάσαι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να το χάσεις. Να είναι πάντα δίπλα σου στις όμορφες και τις άσχημες στιγμές και όχι να εξαφανίζεται όταν σφίγγουν τα γάλατα! Να σε θέλει, να στο δείχνει (κουράσανε τα παιχνιδάκια) και να φέρει τον κόσμο ανάποδα για να σε δει, για να είναι μαζί σου. Να χαζογελάτε με βλακείες και να αισθάνεσαι 100% ο εαυτός σου όταν είστε μαζί.
Απ’ ό,τι καταλαβαίνεις, το να αναζητάς τα παραπάνω στις μέρες μας είναι σαν να ψάχνεις ψύλλο στ’ άχυρα.
Αλλά το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν. Κατά βάθος, όλοι θέλουν να ζήσουν κάτι τέτοιο. Άλλοι το παραδέχονται και άλλοι όχι. Προσποιούνται κάτι διαφορετικό, γιατί ξαφνικά πειστήκαμε ότι έτσι προστάζουν οι καιροί. Ενώ άλλοι δεν μπορούν να αντισταθούν στις στιγμιαίες απολαύσεις για χάρη κάτι δυνατού και ουσιαστικού.
Επειδή λοιπόν δε βλέπω αυτό το μοτίβο να αλλάζει γρήγορα, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πολύ πιθανόν αυτός ο ρομαντισμός να με κάνει να καταλήξω μόνη μου. Μόνη μου γιατί δε θέλω να συμβιβαστώ με κάτι λιγότερο από αυτό που ζητάω και από αυτό που δε θα προσβάλει τον αυτοσεβασμό μου. Και το προτιμώ χίλιες φορές περισσότερο από το να γίνω η εύκολη επιλογή κάποιου ή να συμβιβαστώ με το bare minimum.
