Αγαπητέ μου αναγνώστη,
Για μια ακόμη φορά, ξεκινάω το παρόν άρθρο σαν να πρόκειται να διαβάσεις κάποια επιστολή.
Έχω καιρό να μοιραστώ μαζί σου ένα βαθυστόχαστο κείμενο, «λουσμένο» από λογοτεχνικές παρορμήσεις, όπως συνήθιζα παλιά. Το ξέρω. Όμως στην πραγματικότητα, δεν ξεχάστηκα, ούτε βαρέθηκα να γράψω κάτι καινούριο.
Δυστυχώς, η έμπνευση δεν έρχεται μέσα σε «πακετάκια» κάθε μήνα ανελλιπώς, ώστε να μπορώ να παίρνω όση θέλω και να δημιουργώ κάτι καινούριο. Θέλω όταν φτιάχνω κάτι, αυτό να είναι καλό. Θέλω το καλύτερο κείμενο για εσένα. Οπότε δεν μπορώ να αρκεστώ να σου δώσω κάτι πρόχειρο, το οποίο δεν θα με αντιπροσωπεύει και θα μοιάζει σε πολλά άλλα άρθρα που αν ψάξεις, θα βρεις σίγουρα εκεί έξω.
Σου είχα υποσχεθεί εξαρχής, πως οτιδήποτε σου προσφέρω, θέλω να έχει μια αλήθεια, κάτι πολύ ατόφιο, κάτι που θα καταφέρει να σε αγγίξει ή να σε προβληματίσει ή ακόμα και να σε εκνευρίσει στιγμιαία, αν αυτό μπορεί να σε βάλει σε μια διαδικασία σκέψεων για εσένα και τη ζωή σου. Δεν εκπροσωπώ τον κίτρινο τύπο και δεν θα το κάνω ποτέ. Δεν είμαι εδώ για να σου πω τα νέα της ημέρας σε μια παράγραφο, ούτε για να γράψω κάτι συνηθισμένο. Είμαι εδώ γιατί όταν μπορώ να εμπνέομαι και να γράφω, θέλω να εμπνέω και εσένα. Κι είμαι εδώ γιατί θέλω αυτό που θα γράψω, να σε αγγίξει.
Έχω λείψει καιρό, παίχτηκαν πολλά το τελευταίο διάστημα. Για ακόμα μια φορά κατάλαβα πως το να είσαι αληθινός και να χαμογελάς είναι ανεκτίμητες αξίες στη ζωή.
Σύντομα θα ξεκινήσει νέος κύκλος δημιουργίας. Οπότε ήθελα απλά να σου πω, πως το να λείψω τόσο καιρό ήταν κάτι που αθέμιτα έπρεπε να συμβεί, ώστε αυτό που θα διαβάσεις στην πορεία να είναι κάτι καλύτερο.
Θα τα ξαναπούμε στις παραγράφους που θα έρθουν…
