Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
πάει κι αυτή η χρονιά. Ήρθε ξανά η ώρα του απολογισμού, η ώρα που στέκομαι «γυμνός» απέναντί σου, οπότε ό,τι σου γράψω, κράτα το καλά σε αυτές τις τσαλακωμένες, γεμάτες συναισθήματα κι ανθρώπους σελίδες!
Λοιπόν για να δούμε… θέλω να σου πω, πως λυπάμαι… που δεν είπα τόσα «σ’ αγαπώ», όσα εγώ θα ήθελα κι άλλα τόσα «συγγνώμη»! Που δε δυνάμωσα παραπάνω τη μουσική, όταν όλοι μου λέγανε να τη χαμηλώσω, που δεν χόρεψα μέσα στη βροχή, όσο οι υπόλοιποι κρατούσαν μια βαρετή ομπρέλα.
Μμμ, γιατί άλλο αξίζει να λυπηθώ αλήθεια; Για εκείνη τη φορά που δε σε φίλησα γλυκά στον λαιμό, ενώ είχα την ευκαιρία ή για την ίδια την ιδέα ότι έχασα μια ευκαιρία; Αλλά… δεν πειράζει και τόσο, γιατί έχω άλλα τόσα να είμαι ευγνώμων!
Όπως τότε, που συμπλήρωσες τα «σ’ αγαπώ» που έλειπαν από εμένα με μια μεγάλη αγκαλιά και μου θύμισες την αξία του να συγχωρείς. Ή πώς να ξεχάσω τότε που ήρθες και μου δυνάμωσες τη μουσική πεισματικά και μου έπιασες το χέρι να χορέψουμε μέσα στη βροχή;
Α! φυσικά κι είμαι ευγνώμων για τότε που με φίλησες γλυκά στο λαιμό. Όλα αυτά όμως δεν ακούγονται σαν το τέλος αλλά σαν μια αρχή, εσύ τι λες; Όπως κι η νέα χρονιά κι η κάθε χρονιά.
Πάντα θα δυναμώνεις τη μουσική, ακόμα κι αν αυτή δεν προέρχεται από κάποια ηχεία, σωστά; Έτσι, όπως μόνο εσύ ξέρεις να κάνεις… Ή πάντα θα παρατάμε τις βαρετές και μουντές ομπρέλες χορεύοντας μέσα στη βροχή, σωστά;
Υποσχέσου ότι θα με φιλάς για πάντα γλυκά στον λαιμό….
σωστά;
