Όλα τα καλά τελειώνουν. Νόμος. Έτσι και η φοιτητική ζωή, έχει ημερομηνία λήξης, με το τελευταίο εξάμηνο σπουδών να σηματοδοτεί ακριβώς αυτήν την περίοδο.
Για να διαβάζεις αυτό το άρθρο, κατά πάσα πιθανότητα μόλις μπήκες (ή θα μπεις τις επόμενες ημέρες) στο τελευταίο εξάμηνο φοίτησής σου στο Πανεπιστήμιο. Τουλάχιστον αυτό ελπίζεις, αφού ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν θα περάσεις τα απαραίτητα μαθήματα στην εξεταστική του Ιουνίου ή έστω του Σεπτεμβρίου. Άλλωστε, τα «κουλά θέματα» ήταν, είναι και θα παραμείνουν μέρος του παιχνιδιού.
Που λέτε, οι επόμενοι μήνες είναι πραγματικά δύσκολοι, τουλάχιστον για την πλειοψηφία των επί πτυχίω φοιτητών. Πάνω που συνήθισες την όλη φάση (μακριά από τις συνεχόμενες κραιπάλες των πρώτων ετών), πάνω που «αγάπησες» τη σχολή και τα μαθήματά της, πάνω που «λάτρεψες» τη βιβλιοθήκη και το νυχτερινό διάβασμα, σου ανακοινώνουν πως όλα αυτά θα αποτελούν παρελθόν σε λίγους μήνες από σήμερα. Και φτου κι από την αρχή μετά…
Με βάση τα παραπάνω, θεωρώ απολύτως φυσιολογικές τις αγχώδεις σκέψεις κι ανησυχίες που κατακλύζουν το μυαλό μας τις τελευταίες ημέρες, μας παίρνουν τον ύπνο και μας κρατούν σε μια κατάσταση μόνιμου στρες.
Πιο συγκεκριμένα, ο επί πτυχίω φοιτητής έχει να αντιμετωπίσει τον ίδιο του τον εαυτό, πάνω στα εξής θέματα:
1. Πότε πέρασαν τα χρόνια;
Προφανώς και κατά τη διάρκεια της φοιτητικής ζωής, δε μας έρχονται όλα ρόδινα. Προφανώς και υπάρχουν στιγμές που δηλώνουμε κουρασμένοι κι έτοιμοι να παρατήσουμε κάθε προσπάθεια για πτυχίο και να καταπιαστούμε με κάτι εντελώς διαφορετικό στην καθημερινότητά μας. Ωστόσο, όταν το τελευταίο εξάμηνο σου χτυπά την πόρτα, η αίσθηση που κυριαρχεί στο μυαλό σου είναι «Πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια;». Κι αυτό γιατί όσα μπινελίκια κι αν κατεβάσαμε, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίσαμε, σαν τη φοιτητική ζωή δεν έχει και δεν πρόκειται να έχει ποτέ ξανά. Στανταράκι.
2. Θα παραμείνουμε φίλοι με την παρέα;
Θυμάμαι, πηγαίνοντας από το δημοτικό στο γυμνάσιο, άλλαξαν όλες μου οι παρέες σχεδόν. Κάτι αντίστοιχο, ίσως μικρότερης έντασης, συνέβη και στο πέρασμα μου από το γυμνάσιο στο λύκειο. Καλά, για τη μετάβαση από το λύκειο στο πανεπιστήμιο δε χρειάζεται να γράψω πολλά. Εκεί είναι που χάνεσαι με τους πάντες σχεδόν και ξαναχτίζεις τη ζωή σου εξ’ αρχής, πάνω σε νέες βάσεις, νέα δεδομένα, νέα ενδιαφέροντα. Και πάνω που μπαίνεις σε μια σειρά, έρχεται το πτυχίο και γκρεμίζονται εκ νέου όλα. Το καλό βέβαια, είναι πως στο πανεπιστήμιο οι φιλίες είναι αρκετά πιο ισχυρές και συνειδητοποιημένες και στις περισσότερες των περιπτώσεων χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Το άγχος πως θα μείνεις ξανά μόνος/η όμως, δεν εξαλείφεται εντελώς και σου «τρώει» μπόλικη φαιά ουσία αυτήν την περίοδο…
3. Μεταπτυχιακό ή αγορά εργασίας;
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως το βασικότερο δίλημμα των αποφοίτων. Ειδικά στην Ελλάδα του σήμερα, όπου η αγορά εργασίας έχει συρρικνωθεί στο ελάχιστο και με τις απαιτήσεις από εν δυνάμει εργοδότες να γίνονται ολοένα και μεγαλύτερες μήνα με τον μήνα, το μεταπτυχιακό μοιάζει σχεδόν απαραίτητο. Πώς θα συντηρηθείς όμως, όταν η κρίση έχει αφαιρέσει τη δυνατότητα από τους γονείς σου να σε στηρίξουν σε αυτό το εγχείρημα; Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο της ταυτόχρονης απασχόλησης, έστω μερικής, με τη διαδικασία των μεταπτυχιακών σπουδών. Θα βρεις όμως, την απαραίτητη ισορροπία ανάμεσα σε αυτά τα δύο; Κι αν το μεταπτυχιακό γίνει στο εξωτερικό, θα τα βγάλεις πέρα με όλα τα νέα challenges που ανοίγουν μπροστά σου; Βάσανο η φάση…
4. Πατρικό ή ανεξάρτητη ζωή;
Εδώ τα ενδεχόμενα είναι δύο. Από τη μία οι φοιτητές που σπουδάζουν στην ίδια πόλη με το πατρικό τους, επομένως μένουν με τους γονείς τους κι από την άλλη, εκείνοι που στα 18 τους απομακρύνθηκαν από τις φτερούγες της μαμάς και του μπαμπά και γνώρισαν την (εν μέρει) ανεξάρτητη ζωή από ιδιαίτερα νεαρή ηλικία. Οι πρώτοι μεν, θέλουν επιτέλους να απεμπλακούν από γονείς, αδέρφια και λοιπά σόγια και να δουν πώς είναι να ξυπνάς οτι ώρα γουστάρεις, να τρως οτι θέλεις, να καθαρίζεις όποτε σου κάνει κέφι και να κάνεις …σεξ από το πρωί μέχρι το βράδυ. Οι δεύτεροι δε, μετά από 4-6 χρόνια ανεξαρτησίας, ασφυκτιούν στην ιδέα και μόνο της επιστροφής. Θέλουν απαραιτήτως να συνεχίσουν να μένουν μόνοι και να βλέπουν τους δικούς τους Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρια. Ποιο είναι το πρόβλημα και με τους δύο; Μα φυσικά η έλλειψη οικονομικών πόρων…
5. Πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν…;
Κλείνοντας, το τελευταίο εξάμηνο συνοδεύεται συνήθως από ένα flashback στα προηγούμενα (φοιτητικά πάντα) χρόνια. Ένα flashback το οποίο άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, μας κάνει να αναρωτιώμαστε για πληθώρα επιλογών μας και τη διαφορετική εξέλιξη που θα είχε η ζωή μας αν …λαμβάναμε μια ή και περισσότερες διαφορετικές αποφάσεις. Για παράδειγμα, πώς θα ήταν αν συγκεντρωνόμασταν στα μαθήματα από το πρώτο κιόλας εξάμηνο, αν προσπαθούσαμε για καλύτερο βαθμό, αν δίναμε μεγαλύτερη βάση στην πρακτική μας, αν είχαμε μάθει κάποια ξένη γλώσσα, αν είχαμε στείλει περισσότερα βιογραφικά κλπ κλπ. Το «Αν» άλλωστε, πάντα βασανίζει. Απλά το τελευταίο εξάμηνο, είναι μια επιπλέον ευκαιρία…
