Έχει περάσει περίπου ένα εξάμηνο από τότε που ετοίμασες βαλίτσες για να μετακομίσεις σε άλλη Γη, σε άλλα μέρη. Και μπορεί ο ενθουσιασμός σου για τη νέα σου ζωή, να συνεχίζει να είναι μεγάλος, ωστόσο οφείλω να σε προειδοποιήσω για διάφορες καταστάσεις σαν κι αυτές που ακολουθούν (εντάξει, ορισμένες ίσως είναι λίγο ακραίες ) που ενδεχομένως θα βιώσεις και ίσως σε κάνουν να θελήσεις έστω και για ελάχιστα δευτερόλεπτα να επιστρέψεις πίσω, στο πατρικό σου…
1. Ρούχα μαζί που πλύθηκαν κι έχουν γίνει ροζ…
Τα έλεγε το γνωστό άσμα, αλλά εσύ δεν τα άκουσες. Μέχρι που ήρθε η αποφράδα στιγμή να βάλεις το πρώτο σου πλυντήριο και κάπως έτσι αποφάσισες πως το ροζ θα φορεθεί πολύ φέτος. Προσωπικά, μέχρι το πρώτο έτος, πίστευα πως τα ρούχα που «ροζίζουν» ξαφνικά στο πλυντήριο ήταν κάποιο είδους αστικού μύθου – κάτι σαν την ιστοριούλα με τους κροκόδειλους στους υπονόμους.
2. Εκείνη η στιγμή που την είδες Μαμαλάκης…
Και κάπως έτσι έγινες φίλος/η με σύσσωμο το Πυροσβεστικό σώμα της πόλης στην οποία σπουδάζεις. Φήμες λένε ότι πλέον βγαίνετε μαζί για μπύρες…
3. Κυρ Αστυνόμε δεν έφταιγα…
Εσείς που μένετε σε πολυκατοικία «φοιτητών» παρακαλώ προχωρήστε στις επόμενες καταστάσεις, οι υπόλοιποι συνεχίστε την ανάγνωση.
Κάποια στιγμή, λοιπόν, στο πρώτο εξάμηνο θα θελήσεις να κάνεις ένα παρτάκι στο γλυκούλι, ζεστό και χουχουλιάρικο διαμερισματάκι σου, μια μάζωξη βρε, 5-6 άτομα θα είμαστε #not… κι ενώ η πλειονότητα της παρέας σου θα κείτεται στο πάτωμα λιώμα στο μεθύσι κι η μουσική θα παίζει στο φουλ, θα ακούσεις το κουδούνι. Κάπου εκεί ανοίγεις την πόρτα και βλέπεις έναν συμπαθέστατο κυριούλη, ντυμένο στα μπλε, που ωστόσο σε κοιτάει με αυστηρό ύφος. Προσπάθησε να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και κλείσε τη μουσική. Της φυλακής τα σίδερα δεν είναι για εσένα.
4. Έκλεισα άραγε το μάτι της κουζίνας;
Έρχεται κάποια στιγμή η ώρα που θα σύρεις το κουρασμένο κι από τα πολλά ξενύχτια ταλαιπωρημένο κορμί σου μέχρι τη σχολή. Αφού λοιπόν φτάνεις, βρίσκεις θέση στο αμφιθέατρο, βγάζεις τις σημειώσεις σου κι εκεί σου έρχεται φλασιά… «έχω κλείσει το μάτι της κουζίνας;». Και κάπως έτσι επανερχόμαστε λίγο πολύ στο νούμερο 2…
5. Η ζωή εδώ τελειώνει…
Ας υποθέσουμε πως σπουδάζεις σε μία όμορφη πόλη της Βορείου Ελλάδος, στην οποία χιονίζει αρκετά συχνά. Αν μέχρι τότε έμενες σε πόλη στην οποία το χιόνι είναι κάτι σαν αστικός μύθος, θα ενθουσιαστείς και θα αποφασίσεις να το παίξεις Elsa από το Frozen (Let it gooooo). Και κάπως έτσι καταλήγεις τέζα στο κρεβάτι με πυρετό.
Εντάξει, σκέφτεσαι «όλα καλά, θα μου φτιάξει η μαμά μου κοτόσουπα και με την κατάλληλη φροντίδα σύντομα θα αναρρώσω». Μου αρέσει η αισιοδοξία σου και δεν θα ήθελα να σε στεναχωρήσω λέγοντας σου πως η μαμά σου βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά. Θέλω να παραμείνεις ψύχραιμος και να μην αρχίσεις να αποχαιρετάς φίλους και γνωστούς κλαίγοντας. Κανείς δεν απεβίωσε από ένα απλό κρυωματάκι, βρεε…
