Γ@μημένε κορωνοϊέ…
Το ημερολόγιο έδειχνε 18 Νοεμβρίου του 2019, όταν έσκασε η είδηση που μ’ έφτιαξε για τα καλά. Παρότι Δευτέρα, η διάθεσή μου χτύπησε κόκκινο στιγμιαία και οι ώρες στη δουλειά πέρασαν σαν νεράκι. Ο φίλος μου ο Σπύρος, διοργανωτής του Ejekt, με είχε ενημερώσει ότι θα γινόταν μια «δυνατή ανακοίνωση», αλλά σίγουρα δεν περίμενα τη συγκεκριμένη. Οι επόμενοι μήνες απέκτησαν πραγματικό νόημα.
ΝAI, μόλις είχε ανακοινωθεί το μεγάλο come back των Red Hot Chili Peppers στη χώρα μας για το καλοκαίρι του ’20, μετά τη μοναδική τους εμφάνιση το 2012.
Το συγκρότημα με το οποίο μεγάλωσα και λάτρεψα όσο λίγα, με έκανε να κλείσω θέση την πρώτη μέρα προπώλησης μπροστά στη σκηνή και το μόνο που έμενε πλέον ήταν να κάνω υπομονή.
Όπως υπομονή έπρεπε να κάνω και για άλλα live, αλλά τελικά… πολλή πολλή παραπάνω απ’ ό,τι φανταζόμουν. Φτάνοντας στο σήμερα, η μόνη ατάκα που ξεστομίζω διαρκώς για όλες εκείνες τις συναυλίες που είχα αγοράσει εισιτήριο – ή σκόπευα να αγοράσω και ΠΑΛΙ ΚΑΛΑ δεν το ‘κανα – είναι:
Κούνια που με κούναγε!
Θα μου πεις βέβαια «και πού να το ‘ξερες;» και θα έχεις δίκιο.
Πάει καιρός, λοιπόν, από την τελευταία φορά που πήγα σε συναυλία. Όχι από αυτές τις virtual. Τις άλλες. Αυτές που κρατάς το εισιτήριο και μετά το τέλος τους. Θυμάσαι;
Μαζί πάει καιρός και από την τελευταία φορά που έκλεισα δεκάωρο ύπνου το προηγούμενο βράδυ για να είμαι φρεσκαδούρα και έτοιμος να αντέξω πολύωρη ορθοστασία προκειμένου να είμαι 1η ή 2η σειρά από τη σκηνή. Ούτε που θυμάμαι πότε βρέθηκα τελευταία σε μια αρένα με χιλιάδες κόσμου γύρω μου, με μια παγωμένη μπύρα στο χέρι, χωρίς να δίνω καμία σημασία στο κινητό μου, ποιος με παίρνει, αν με παίρνει, ή αν με ψάχνει η μάνα μου επειδή δίνω μάθημα την επόμενη.
Αυτή η τελευταία φορά, που ένιωσα να αφήνομαι στον ρυθμό της μουσικής, της κιθάρας που με μαγεύει, των ντραμς που με ταρακουνούν, του μπάσου που με γειώνει και της μελωδικής φωνής του lead singer που προσπαθώ να καλύψω με τη γαϊδουροφωνάρα μου, αλλά για καλή τύχη όλων, αποτυγχάνω οικτρά.
Αυτή τη last time μνημονεύω μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα…
Πάνε σχεδόν 11 μήνες από τότε που ξεκίνησαν οι μαζικές αναβολές/ακυρώσεις συναυλιών, θεατρικών παραστάσεων, stand up, κ.ο.κ. 11 μήνες ισοδυναμούν κάπου με 330 μέρες που δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάμε με το φίλο μας, την παρέα μας, ή το άλλο μας μισό, σε μια συναυλία ένα βραδάκι του Σαββάτου, να τα πιούμε, να τραγουδήσουμε και να περάσουμε γαμάτα.
Το διάστημα αυτό ίσως να φάνταζε πολύ λιγότερο, αλλά με τον εγκλεισμό κι όλα όσα περάσαμε, περνάμε και θα… περάσουμε, μοιάζει σαν να έχουν περάσει χρόνια ολόκληρα. Γιατί αν με ρωτάς, δυστυχώς φως στο τούνελ δε βλέπω. Για την ακρίβεια, ούτε μια χαραμάδα φως. Για τον επόμενο καιρό και το άμεσο μέλλον τουλάχιστον.
Και τι να κάνουμε; Να κλαιγόμαστε ολημερίς; Ούτε αυτό είναι λύση. Η διασκέδαση θα επανέλθει. Αυτό είναι σίγουρο. Το πότε είναι το μόνο αμφίβολο. Κι αν θες μια συμβουλή, σε περίπτωση που δε το ‘χεις κάνει ήδη, you ‘d better start saving some money ma friend.
Εγώ τουλάχιστον, έχω 3-4 συναυλίες που είναι ακόμη στη φάση της αναβολής (πρέπει να έχουν επαναπρογραμματιστεί 3-4 φορές η καθεμία) από τις οποίες, και να θέλω, δεν μπορώ να πάρω τα χρήματά μου πίσω. Από τη μία είναι θετικό, γιατί έχω κάτι να περιμένω για το 2021 (;), από την άλλη όμως δε γίνεται ρε κύριοι διοργανωτές να μη μου δίνετε τα λεφτά μου πίσω ώστε να μην μπείτε εσείς «μέσα». Αλλά δεν είναι της παρούσης…
Τέλος πάντων, το 2020 μαζεύει σιγά-σιγά τα πραγματάκια του και παίρνει – επιτέλους – τον πούλο, δίνοντας τη σκυτάλη σε ένα 2021 που ΕΚΛΙΠΑΡΩ να είναι πιο μουσικό από ποτέ! Θα είναι από το Μάρτιο κι έπειτα; Από το καλοκαίρι; Δε με νοιάζει καθόλου πλέον!
Το μόνο που θέλω είναι να επιστρέψουν οι συναυλίες μας, ρε φίλε!
Να μπορώ να κλείσω ένα 3ήμερο ταξίδι στο Βερολίνο, να κάνω τις βολτάρες μου και να πάω και μια O2 Arena να δω τους Coldplay. Ζητάω πολλά; Όχι, στη φάση που είμαστε, ό,τι και να ζητήσουμε από εδώ και στο εξής ούτε πολύ, ούτε υπερβολικό είναι. Εκτός κι αν γυρίσεις και μου πεις φέρε μια Ευρωλίγκα για το μπασκετικό Παναθηναϊκό ή 20.000€ σε μετρητά για να κάνεις ψώνια. Είπαμε, ε.
Πέρα από υπομονή και αισιοδοξία, τίποτε άλλο δεν μπορούμε να κάνουμε, μιας και τις μεγάλες αποφάσεις δεν τις παίρνω ούτε εγώ, αλλά ούτε κι εσύ. Ξέρω ότι βαρέθηκες, κουράστηκες, πιθανόν και να σιχάθηκες τη μονότονη ρουτίνα σου, και λογικό. Λίγο ακόμη απλά, ρε αδερφέ. Hang tight!
Μου λείπουν πολύ οι συναυλίες. Μου λείπουν περισσότερο από κάθε άλλο τι. Μιας και τις ποτάρες και τα μπαράκια ουδέποτε τα είχα priority ή τα γούσταρα τόσο πολύ, όλα αυτά τα lives που έχασα και συνεχίζω να χάνω λόγω της κατάστασης, χτυπάνε στο αδύνατό μου σημείο. Αλλά φτάνει με την κλάψα και την απαισιοδοξία. Πλέον μόνο περιμένω και… απαιτώ!
2021, σε παρακαλώ, για να μη σε πάρει και σε σηκώσει, μην κάνεις τα ίδια λάθη με το ’20.
ΦΕΡΕ ΜΑΣ ΠΙΣΩ ΤΙΣ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΜΑΣ Γ@ΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΣΟΥ
