Ξυπνάς το πρωί ύστερα από ανήσυχο ύπνο και συνειδητοποιείς ότι τα δυο πιτόγυρα απ’ όλα που έφαγες για βραδινό, δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά… Η μέρα σου δεν έχει ξεκινήσει με τον καλύτερο τρόπο, ενώ το κακό έρχεται να δέσει με τη χαλασμένη καφετιέρα, που έτσι κι αλλιώς θα σέρβιρε σάπιο καφέ. Ξαφνικά όμως, θυμάσαι πως είχες κανονίσει με την παρέα πρωινό καφεδάκι και συνειδητοποιείς πως δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα τελικά. Βάζεις λοιπόν τα ξεσκισμένα αθλητικά σου και κατηφορίζεις την Αποστόλου Παύλου προς το σημείο που έγινε το κανόνισμα.
Φτάνοντας τους αντικρίζεις μαζεμένους γύρω από ένα τραπεζάκι να τα λένε. Μόλις σε βλέπουν, σηκώνεται κάποιος να σου κάνει σήμα, ενώ η υπόλοιπη παρέα σε υποδέχεται με τις γνωστές βρισιές και φωνές της. Εσύ πλησιάζεις, παραγγέλνεις το καφεδάκι σου και είσαι έτοιμος να χωθείς στη συζήτηση. Ωστόσο, η αλήθεια είναι πως το μυαλό σου μπορεί πολύ άνετα να πάει στο θέμα που έχουν πιάσει. Ή τέλος πάντων, έχεις μια ιδέα για το τι μπορεί να κουβεντιάζουν, σαν αντροπαρέα που σέβεται τον εαυτό της.
Ύστερα από τόσα χρόνια συναναστροφής μαζί τους, έχεις συνειδητοποιήσει ότι τα θέματα συζήτησης επαναλαμβάνονται και ειδικότερα υπάρχουν κάποιες κλασσικές ατάκες, που ακούγονται πολύ συχνά στα ενδότερα μιας αντροπαρέας. Ποιες είναι όμως αυτές;
«Θα είχα κάνει μεγάλη καριέρα στην μπάλα, αν δεν είχα τραυματιστεί!»
Ατάκα που θα ακουστεί τουλάχιστον 4-5 φορές. Συνήθως, την πετάει ο φίλος εκείνος που τιμά την αθλητική φόρμα σεταρισμένη πάνω-κάτω σε οποιαδήποτε περίσταση, γιατί έτσι είναι ο σωστός ο αθλητής. Μικρός ήταν μεγάλο ταλέντο όπως λέει, αλλά βαριόταν πάρα πολύ να ασχοληθεί με οτιδήποτε. Εναλλακτικά, δηλώνει ότι δεν είχε καλό μάνατζερ και κατά πάσα πιθανότητα σπουδάζει ΤΕΦΑΑ.
«Τι κ@υλ@ που είναι η σερβιτόρα!»
Σε όποιο μαγαζί κι αν τύχει να βρεθείτε για καφέ ή φαγητό, θα βρεθεί μία κοπέλα που να δουλεύει εκεί, η οποία θα γυαλίσει στάνταρ στο μάτι κάποιου από την παρέα, που η ατάκα αυτή είναι αναπόφευκτο να μην ειπωθεί. Δεν ξέρω τι φταίει. Μπορεί να είναι η χάρη και ο τρόπος που κρατούν το δίσκο ή από την άλλη το υπέροχο χαμόγελό σε συνδυασμό με το ζουμερ… οκ, ξεφύγαμε. Παρόλο βέβαια που πάντα υπάρχει ενδιαφέρον από τη μεριά κάποιου, ποτέ δεν έχει γίνει κάτι παραπάνω. Ίσως το παιχνίδι να χάνεται στο ανέκδοτο με την απολυμένη σερβιτόρα, η οποία πλέον λέγεται σερβι-τότε. Χο χο.
«Μάγκες πρέπει να ανοίξουμε ένα μπαρ!»
Για παλαιότερα έτη, όπου μπαρ βάλε σουβλατζίδικο. Κάθε αντροπαρέα έχει εκείνον τον εντερπρενέρ-φίλο, ο οποίος κατεβάζει κάτι φοβερές ιδέες για να χεστούμε στο τάληρο. Άλλο βέβαια που όλες πάνε άπατες. Δεν έχει να λέει αυτό. Εντωμεταξύ, πάντα καλοντυμένος αυτός, γιατί το ίματζ είναι το παν. Όσο για το πότε σκάει αυτή η ατάκα, συνήθως ακολουθεί κάποιο χωρισμό, κόψιμο σε εξεταστική ή απόλυση από τη δουλειά.
«Θα έκανες σεξ με άντρα για 1.000.000;»
Αν υπήρχε ΤσουΛου για αντρικές ατάκες, αυτή σίγουρα θα ήταν η Λίβερπουλ. Σταθερή αξία και σκάει εκεί που δεν την περιμένεις. Μετά την 20η φορά, θα ακούγεται κατά κύριο λόγο ύστερα από μεθύσι, όμως δεν είναι και αναγκαίο. Ο τύπος που την λέει πιστεύει σε θεωρίες συνωμοσίας και του αρέσει να τις συζητάει ανοιχτά, ειδικότερα μετά από την κατανάλωση μαλαματίνας, με προαιρετικό συνδυασμό κόκα-κόλας. Συνήθως οι απαντήσεις ΕΙΝΑΙ ΘΕΤΙΚΕΣ. Ναι, καλά ακούσατε. Όλα πωλούνται και αγοράζονται στη σωστή τιμή. Παρόλα αυτά, υπάρχει και εκείνο το άτομο σε κάθε παρέα, που δε θα το έκανε ούτε με όλα τα λεφτά του κόσμου, όπως δηλώνει. Είναι πολύ άντρας, για κάτι τέτοιο.
«Μου λείπει…»
Ακούγεται πολύ συχνά, ίσως και περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε. Αυτός που εκδηλώνει τα συναισθήματά του, δεν είναι απαραίτητα ένας συγκεκριμένος από την παρέα, αναλόγως με το ποιος έχει (ή μάλλον είχε) σχέση. Έχεις περάσει και εσύ από αυτό το φεγγάρι, ειδικότερα όταν το Αφροδιτάκι πριν πολύ καιρό, πήρε την ευαίσθητη καρδούλα σου και την έκανε χίλια κομμάτια. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή οι φίλοι σου σταματάνε ό,τι κάνουν αν ακούσουν αυτήν τη φράση από τα χείλη σου και ψάχνουν τρόπους να σου ανεβάσουν τη διάθεση. Μέχρι η φάση να χρονίσει. Εκεί κάπου σταματάνε και αρχίζουν να σε κράζουν μέχρι να σβήσει ο ήλιος, γιατί… γι ‘ αυτό είναι οι φίλοι!
«Να στείλω στην τάδε;»
Θα ειπωθεί με τη συχνότητα που τρως σουβλάκια μέσα στην εβδομάδα, δηλαδή συνέχεια. Ο εκφραστής της, είναι συνήθως και ένα εμφανίσιμο μέλος της παρέας και ως δια μαγείας όσες κοπέλες σου δείχνει κυμαίνονται στα δικά σου γούστα. Εκεί πάντα αναλογίζεσαι πού τις βρίσκει και είσαι στο τσακ να τον ρωτήσεις, γιατί είσαι πεπεισμένος πως μέσα σ’ αυτές τις κοντούλες, μελαχρινές, με ωραίο χαμόγελο και πεταχτή λαρακώ κρύβεται ο έρωτας της ζωής σου.
«Τι του βρήκε του μ@λ@κα;!»
Αδέρφια μου, εδώ θέλω να είστε ντρέτοι μεταξύ σας. Αυτήν τη φράση την έχουμε πει όλοι τουλάχιστον μία φορά, μην πω και δύο. Εντάξει, κλασσικά θα ειπωθεί σε Κυριακάτικη βόλτα, που τα ζευγαράκια ξεπορτίζουν και περπατάνε χέρι-χέρι κρατώντας καφεδάκι χεράτο. Αν τύχει η κοπέλα να είναι ξεκάθαρα πιο εμφανίσιμη από το αγόρι, η παρέα οπλίζει και πετάει την ατάκα. Βέβαια, αυτό καλύπτει την πραγματική κρυφή επιθυμία όλων κι ας μην το παραδέχονται: Να γίνουν επιτέλους ο μ@λ@κας της ατάκας!
Ίσως μετά απ’ όσα διαβάσατε να καταλάβατε πως δεν αντέχω την παρέα μου. Όχι, δεν είναι έτσι. Ίσα ίσα όταν δεν παίρνει το αυτί μου κάτι από τα παραπάνω, ανησυχώ. Στην τελική, τους φίλους σου τους αγαπάς και με τα ελαττώματά τους.
