Η αλήθεια είναι πως όταν πλησιάζει η 18η μέρα του Σεπτέμβρη, πάντα με πιάνει ένα μούδιασμα. Είναι από τα πράγματα που σε σημαδεύουν και τα νιώθεις, χωρίς να το θέλεις και κυρίως χωρίς να το επιδιώκεις. Η συγκεκριμένη μέρα είναι ανεξίτηλη στη μνήμη όλων, καθώς έρχεται για να μας θυμίσει τον άνθρωπο που δολοφονήθηκε επειδή έλεγε ανοιχτά και χωρίς φόβο την άποψη του.
Σαν σήμερα λοιπόν, μετράμε 6 χρόνια χωρίς τον Παύλο Φύσσα.
Όταν ξεκινάς τη φοιτητική σου ζωή, ουσιαστικά μπαίνεις σε μία φάση διαμόρφωσης του χαρακτήρα σου. Ο θάνατος του Killah P ήταν ένα γεγονός που σημάδεψε την ψυχοσύνθεση μου και με έκανε να δω τα πράγματα λίγο διαφορετικά γύρω μου. Είχα την τύχη να βρεθούν άτομα στη ζωή μου, τα οποία κατάφεραν να με μυήσουν, ύστερα από τεράστιες κι επίμονες προσπάθειες, στο χιπ χοπ και γενικότερα σ’ αυτήν τη φάση.
Είχα ακούσει τραγούδια του Παύλου πριν γίνει ευρέως γνωστός σε όλους, αλλά για τους λάθους λόγους και όχι για εκείνους που θα έπρεπε να τον είχαν βάλει στις συνειδήσεις του κόσμου. Ο δίσκος του «Ηλιοκαψίματα» είχε στιγματίσει με τον πιο γλυκό τρόπο τόσο τα λυκειακά όσο και τα πρώτα μου φοιτητικά χρόνια.
https://www.youtube.com/watch?v=Hrkc1CdPEOM
Ο Παύλος σε ένα από τα πολλά τραγούδια του, λέει με στόμφο «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις, όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα, με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία». Στίχοι απίστευτα προφητικοί όπως αποδείχτηκε εκείνη τη γαμημένη 18η μέρα του Σεπτέμβρη. Λες και το ήξερε. Λες και γνώριζε ότι το απογευματάκι εκείνης της ημέρας, θα συνέβαινε αυτό ακριβώς που περιγράφει στους στίχους, μετατρέποντάς τον σε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς.
Οι ειδήσεις έδωσαν το χαρακτήρα της στυγερής δολοφονίας από την αρχή, αναφέροντας πως το χτύπημα έγινε με τρόπο επαγγελματικό από ένα μέλος της Χ.Α. Ο νεαρός ράπερ κατάφερε μόλις στα 34 του να γίνει σύμβολο κατά του φασισμού και να δείξει σε όλους το πραγματικό του πρόσωπο και τι τύποι ήταν αυτοί που κατάφεραν να πάρουν ποσοστά άνω του 10% σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις.
Πίσω του ο Παύλος άφησε πολλά πράγματα δυστυχώς.
Ένα μεγάλο έργο, το οποίο ακούμε μέχρι σήμερα, αλλά και μια οικογένεια που τον υπεραγαπούσε. Αν εκείνος έγινε σύμβολο κατά του φασισμού, η μητέρα του Μάγδα Φύσσα μας έδινε μέσα από τις αναφορές που διαβάζαμε στη δίκη της Χ.Α, καθημερινά μαθήματα αξιοπρέπειας. Η μάνα που είδε το γιο της να φεύγει πρόωρα, γνωρίζοντας ότι δε θα έχει ξανά την ευκαιρία να τον αγκαλιάσει και να του πει αμέτρητες φορές πόσο τον λατρεύει, έπνιξε τον πόνο της και με όση δύναμη είχε, στάθηκε με πυγμή, αγέρωχη, περιμένοντας τη δικαίωση του γιου της, έστω την ύστατη στιγμή. Έφτασαν σε σημείο μέχρι και να την προκαλούν με τρόπους αισχρούς και χυδαίους, όμως εκείνη δε μάσησε και συνέχισε να πενθεί ιδιότυπα, ακτιβιστικά και χωρίς να καταφύγει σε μελό σκηνές.
Τον Παύλο δεν τον ήξερα προσωπικά. Μπορεί αν πίναμε καφέ να διαφωνούσαμε ή να συμφωνούσαμε σε πάρα πολλά θέματα. Ήθελα όμως να γράψω κάτι γι’ αυτόν. Για έναν άνθρωπο που τον σκότωσαν εν ψυχρώ, επειδή είχε το θάρρος και την τόλμη να λέει τις ιδέες του και αυτά που πίστευε ανοιχτά. Νομίζω είναι καθήκον όλων μας να μην ξεχνάμε ποιος ήταν και τι πρέσβευε. Σιγοτραγουδάμε τους στίχους των τραγουδιών του ως έναν ελάχιστο φόρο τιμής και κρατάμε τα λόγια του ως μια παρακαταθήκη για το μέλλον. Ταυτόχρονα, προσπαθούμε να τσακίσουμε τον φασισμό και ιδέες γύρω από αυτόν, με τον τρόπο που πραγματικά μπορούμε. Στην κάλπη.
https://www.youtube.com/watch?v=uWyg5qWp99A
