Αν μη τι άλλο, ζούμε σε μια Ελλάδα που φτάνεις σε σημείο να ντρέπεσαι που δεν είσαι ρατσιστής. Η ξενοφοβία πάει και έρχεται και όσο ανοιχτόμυαλοι – ίσως – προσπαθούμε να το παίξουμε, η απέχθεια του λαού μας προς τους ξένους όλο και μεγαλώνει.
Μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας και έρχεσαι σε πλήρη επαφή με τη διαφορετικότητα. Διαφορετικό χρώμα, φυλή, άνθρωποι από διαφορετική ήπειρο και με διαφορετική καταγωγή. Τους κοιτάς στα μάτια κι η όψη του σώματός τους αντανακλά στην καρδιά σου ένα αίσθημα φόβου και αγωνίας. Αναρωτήθηκες όμως ποτέ, τι συμβαίνει στην ψυχή και το μυαλό των ανθρώπων αυτών;
Κλείσε ένα λεπτό τα μάτια σου και φαντάσου μια χώρα, χιλιόμετρα μακριά από τη δική σου. Μια χώρα με πολύ κρύο και σκοτεινούς δρόμους. Κι ύστερα, δες εκεί τον εαυτό σου. Χωρίς οικογένεια και φίλους, να τριγυρνάς σαν χαμένος σε άγνωστους δρόμους, να προσπαθείς να συνεννοηθείς σε μια γλώσσα πανάρχαια, που σε τίποτα δεν θυμίζει τη δική σου.
Νιώσε τώρα ένα κύμα συναισθημάτων να σε πλημμυρίζει. Νιώσε τον φόβο για την ημέρα που θα έρθει και την απελπισία όσων περνάνε. Νιώσε τη μοναξιά μακριά από τους δικούς σου ανθρώπους. Τα βλέμματα λύπησης και μίσους από τους περαστικούς και όποιον πλησιάζεις. Δες να σου γυρίζουν την πλάτη και να σου κλείνουν τις πόρτες. Δες μικρά παιδιά να τα τραβάνε βιαστικά από κοντά σου.
Και τώρα φαντάσου, αφού έχεις παραιτηθεί από κάθε ελπίδα, να κάθεσαι στο πεζοδρόμιο. Σκύβεις το κεφάλι… δεν δέχεσαι καν να κοιτάξεις τους ανθρώπους που σε πρόδωσαν. Δεν παρακαλείς πια.
Και ένα βράδυ, ένα από αυτά που προσπαθείς να ξεχάσεις το αίσθημα της πείνας και της παγωνιάς που σε τρελαίνει ολοένα και περισσότερο, τα μάτια σου αντικρίζουν ένα πλήθος. Όχι δεν ήρθαν για βοήθεια. Βλέπεις την οργή στα μάτια τους. Σε πλησιάζουν. Κι ασυνείδητα υποχωρείς. Προσπαθείς να σηκωθείς για να ξεφύγεις κι από τον τρόμο σου χάνεις τα βήματα σου και σκοντάφτεις. Αρχίζουν να σε χτυπάνε κι η όποια προσπάθεια να γλυτώσεις είναι ξεκάθαρα πια, μάταιη.
Η μοίρα όμως σου χαμογελάει… ίσως η μοναδική που το έκανε τον τελευταίο καιρό. Ήταν το τυχερό σου βράδυ, φίλε μου και καταφέρνεις να σηκωθείς. Και αρχίζεις να τρέχεις, χωρίς να ξέρεις που πας… απλά συνεχίζεις να τρέχεις, να τρέχεις πιο γρήγορα, όπου σε βγάλει ο δρόμος. Εσύ δεν ξέρεις τίποτα. Μόνο τρέχεις…
Τώρα άνοιξε τα μάτια σου. Άνοιξε τα και ξύπνα απ’ αυτόν τον άσχημο εφιάλτη. Και όχι δεν μιλάω για την εικόνα που έκανες στο μυαλό σου. Μιλάω για την εικόνα που αντικρίζεις σε κάθε γωνιά της πόλης σου και της γειτονιάς σου. Για την εικόνα που έχεις κι εσύ ο ίδιος, μερίδιο ευθύνης. Άνοιξε τα μάτια σου στην καθημερινότητα που σε περιβάλλει και σε τρώει.
Πάρε μια βαθιά ανάσα και έτσι όπως εισπνέεις, μάζεψε όλο το μίσος και τον φόβο που έχεις μέσα σου και εκπνέοντας διώξε τα όσο πιο μακριά μπορείς. Χτίσε γέφυρες και όχι τοίχους. Μίλα για ανθρωπιά και κάνε το πράξη.
Χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας υποφέρουν, ήδη το γνωρίζεις. Την επόμενη φορά που τύχει να δεις κάποιον στον σταθμό του μετρό, μη διστάσεις. Μη διστάσεις να κάνεις τον κόσμο λίγο καλύτερο από αυτό που είναι και μη διστάσεις να προσφέρεις σε έναν ΑΝΘΡΩΠΟ την ευτυχία που έχει τόσο πολύ ανάγκη.
Για μια στιγμή ξέχνα τη μιζέρια που μας τρώει. Πόσο πιο όμορφος μπορεί να γίνει ο κόσμος;
