Κάνοντας ένα πρόχειρο ζάπινγκ στην τηλεόραση – που φυσικά γρήγορα μετάνιωσα – έπεσα πάνω στη Μάρα Μεϊμαρίδη, στην εκπομπή της Κατερίνας Καινούργιου. Την ημέρα εκείνη ήταν καλεσμένη η Λάουρα Νάργες, η οποία μεταξύ άλλων μίλησε και για τη σχέση της με τον Χρήστο Σαντικάι. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Προσωπικά, μου ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις, αλλά και πάρα πολλές απορίες. Όχι αναμνήσεις απ’ όταν ήμουν παιδί κι έβλεπα τον μικρό τότε Χρήστο να τραγουδά χριστουγεννιάτικα. Από τις άλλες, τις κακές.
Αρχικά, να ξεκινήσω λέγοντας πως το ύφος αυτής της γυναίκας (της υπερμάχου των μαντζουνιών και των φίλτρων) μου θύμισε τον πατέρα μιας παλιάς μου συμμαθήτριας. Ο συγκεκριμένος ήταν ένας άνθρωπος βαθιά ρατσιστής. Πίστευε πως η δική του καταγωγή ήταν ανώτερη μιλώντας απαξιωτικά για τους Αλβανούς, τους Ρουμάνους, τους Βούλγαρους και γενικά όποιον δεν ήταν Έλληνας. Υποστήριζε πως αυτοί ευθύνονται για όλα τα στραβά στην Ελλάδα, όπως η ανεργία και η αύξηση της εγκληματικότητας.
Όταν έμαθε ότι είμαι Αλβανίδα βέβαια, ξέχασε όλα τα «γ@μώ τους Αλβανέζους» (ούτε καν μπήκε στον κόπο να το πει σωστά) και ξεστόμισε ένα γρήγορο κι άβολο «Όχι εσύ. Εσύ είσαι δικό μας παιδί, εσύ γεννήθηκες εδώ». Μάλλον με το που γεννιέσαι εδώ εξημερώνεσαι; Δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω.
Το ύφος λοιπόν ενός ανθρώπου λέει πολλά, χωρίς ο ίδιος να έχει πει κουβέντα. Και το ύφος της κυρίας Μεϊμαρίδη είπε περισσότερα κι από τα ίδια της τα λόγια. Υπεροπτικό, απαξιωτικό, να σου πετάει στην ουσία κατάμουτρα ένα «Ποιος είσαι εσύ που σηκώνεις κεφάλι να μιλήσεις σε μένα την ανώτερη;».
Μετά ήρθε και η… «ράτσα», που επιβεβαίωσε την πρώτη εντύπωση που μου έκανε αυτή η γυναίκα.
Το να χρησιμοποιείς την λέξη «ράτσα», για να προσδιορίσεις έναν άνθρωπο, είναι αρκετά ηχηρό από μόνο του. Παρά τις προσπάθειες της παρουσιάστριας να σώσει την απόλυτη κοτσάνα της, η ίδια συνέχισε να αναρωτιέται και να ζητά να μάθει τι ράτσα ανθρώπου είναι αυτό το Σαντικάι. Όταν της απάντησε η Λάουρα με απόλυτη άνεση (όπως και θα έπρεπε) ότι κατάγεται από την Αλβανία και γι’ αυτό είναι κάπως ασυνήθιστο το όνομά του, πέταξε το φοβερό «Πες του να μου βρει κάποιο οικόπεδο εκεί στις ωραίες παραλίες», μια απόπειρα καμουφλάζ αντίστοιχη με το «Όχι εσύ. Εσύ είσαι δικό μας παιδί».
Περιττό να μιλήσω για τις εκφράσεις της σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης. Τα είπαμε πριν για το ύφος της.
Παρά τα όσα ειπώθηκαν στις εκπομπές στη συνέχεια, είναι εμφανές ότι η ίδια δε συνειδητοποίησε τι είπε και πόσο λάθος ήταν. Πέταξε ένα ξερό συγγνώμη σε όσους ΠΑΡΑΝΟΗΣΑΝ τα λεγόμενά της. Χρησιμοποίησε μάλιστα την ιδιότητά της ως ανθρωπολόγος για να εξηγήσει τα ‘human races’. Ισχυρίστηκε ότι δεν είπε κάτι λάθος και ότι υπάρχουν όντως οι ανθρώπινες ράτσες, που απλά δεν τις ξέρουμε και πρέπει να τις μάθουμε για να μορφωθούμε. Να την ενημερώσουμε βέβαια ότι ο όρος αυτός έχει αποσυρθεί χρόνια τώρα από την Unesco, διότι μάλλον θεωρήθηκε αρκετά υποτιμητικός για το ανθρώπινο είδος!
Από την άλλη, βλέπω τη συγκεκριμένη γυναίκα να ωθεί τις τηλεθεάτριες σε μαντζούνια, μαγικά φίλτρα, βότανα και διάφορα τέτοια που θα βοηθήσουν να καπαρώσουν το κελεπούρι. Μάγια, ξόρκια, προσευχές, ράτσες και μία γενικότερη αύρα από τα βάθη του Μεσαίωνα, που σου δίνει να καταλάβεις με τι άνθρωπο έχεις να κάνεις. Έναν άνθρωπο ρατσιστή, σεξιστή και υποστηρικτή όποιας άλλης απαρχαιωμένης θεωρίας υπάρχει και χωρίζει τον κόσμο σε ανώτερους και κατώτερους.
Θεωρώ όμως ότι εν έτη 2021 δε χωράνε στην τηλεόραση τέτοιες προσωπικότητες.
Είναι έως και επικίνδυνο με τα όσα συμβαίνουν, να βγαίνουν άτομα και να εκφράζουν δημόσια έναν βαθιά προβληματικό λόγο, χωρίζοντας τους ανθρώπους σε ράτσες κι ωθώντας τις γυναίκες να κάνουν τα μαγικά της και να χρησιμοποιήσουν τα βότανά της για να κρατήσουν έναν άντρα. Είδαμε πολύ πρόσφατα τι αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτή η στάση ζωής. Μαντζούνια, χαρτορίχτρες, βιτριόλια!
Μπορεί να μας φαίνονται μακρινά όλα αυτά, αλλά υπάρχουν γύρω μας και όσο τους το επιτρέπουμε, θα ευδοκιμούν.
Πολλές φορές μάλιστα υπάρχουν και μέσα μας, χωρίς να το παραδεχόμαστε. Λέμε ότι δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά μόλις ακούσουμε την προφορά κάποιου ξένου γελάμε (σου θύμισε κάτι η Καλομοίρα;). Λέμε ότι δεν είμαστε σεξιστές, αλλά αν η γυναίκα δεν ξέρει να σιδερώνει, τότε είναι άχρηστη. Λέμε ότι δε μας νοιάζει που ο άλλος είναι μαύρος, αλλά αν μας τον φέρει η αδερφή μας γαμπρό στο σπίτι θα γίνει πόλεμος. Λέμε ότι δεν είμαστε ομοφοβικοί, αρκεί να μην προκαλούν. Τελικά τι είμαστε; Θα σας πω εγώ. Ό,τι μας βολεύει.
Αυτή η σύγχυση λοιπόν που επικρατεί στην κοινωνία, έχει φέρει και απόλυτες αντιδράσεις. Από τη μία έχεις άτομα που αρνούνται την πρόοδο κι από την άλλη έχεις ανθρώπους (κυρίως νέους) που παλεύουν να φέρουν την αλλαγή. Κάπως έτσι βιώνουμε το cancel culture, που είναι μεν σκληρό, αλλά έχει και τα καλά του. Το είδαμε πρόσφατα να εφαρμόζεται και στην περίπτωση του Ξιαρχό, με όλη την τηλεόραση και το ίντερνετ να στρέφονται εναντίον του και να πηγαίνουν κόντρα στις απόψεις του.
Στην περίπτωση της κυρίας Μάρας τι έγινε όμως;
Μία γυναίκα που έχει δείξει επανειλημμένα τι εκπροσωπεί, γιατί υπάρχει ακόμα στην τηλεόραση και εκφράζεται ελεύθερα για ανθρώπινες ράτσες και μάγια; Αναλόγως με την ηλικία σού αντιστοιχούν και τα ανάλογα ελαφρυντικά; Να καταλάβουμε ότι υπάρχει χάσμα γενεών κι ότι δικαιολογούνται κάποιες απόψεις, αλλά αν αυτές κρίνονται επικίνδυνες, τότε δεν επιτρέπεται να εκφράζονται ανενόχλητα στο φακό. Είναι σαν να τους δίνουμε το οκ!
Από τη στιγμή που γίνεται λοιπόν, ας μην απορούμε γιατί ακόμα οι ξένοι σε αυτή τη χώρα αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια που δεν αξίζουν μία. Ας μην απορούμε που οι βιασμένες ή δολοφονημένες «κάπως τον προκάλεσαν κι αυτές». Ας μην απορούμε που οι γυναίκες κοιτούν ανταγωνιστικά η μία την άλλη και θεωρούν υπέρτατη αξίωση να αποτελέσουν την επιλογή ενός άντρα. Κι αν δε γίνει αυτό, έχουν το δικαίωμα να στιγματίσουν τη ζωή της «αντιπάλου».
Εγώ λοιπόν θα κάνω cancel την κυρά Μάρα, όπως έχω κάνει cancel κάθε άνθρωπο στη ζωή μου, που έχει βγάλει τα συμπεράσματά του για μένα από την καταγωγή μου κι όχι από το τι άνθρωπος είμαι. Θα την κάνω cancel όπως έκανα τον γκόμενο και τη φίλη που με απέρριψαν στο λύκειο επειδή λέγομαι Τσάναϊ αντί για Παπαδοπούλου. Θα την κάνω cancel γιατί η ρίγα δεν αξίζει παραπάνω προσοχή από την ράτσα. Είναι το ίδιο πράγμα. Είναι ρατσισμός.
Κρίμα που μιλάμε ακόμα γι’ αυτόν. Ας ελπίσουμε κάποια στιγμή να πάψει να υφίσταται σαν όρος, όπως έπαψε να υπάρχει και η ράτσα.
Κυρία Μάρα εύχομαι να το διαβάσετε και να καταλάβετε ότι στη δική μας ράτσα, δε χωράει ρατσισμός. Και ποια είναι η ράτσα μας; Αυτή του ανθρώπου.
