Αυτές τις μέρες λέγονται και γράφονται πολλά. Άλλα περιττά, άλλα απαράδεκτα και άλλα τόσο εύστοχα που μας κάνουν να δακρύζουμε. Όπως τα λόγια της 20χρονης Αλεξίας Αθανασίου, που σε λίγες προτάσεις εξέφρασε τις σκέψεις όλων όσων βιώνουμε την τραγωδία των Τεμπών σαν άνθρωποι με ενσυναίσθηση.
Ώρες ώρες, μέσα στα διάφορα συνθήματα και τις συμβολικές κινήσεις, ξεχνάμε την ουσία. Αυτή είναι ότι συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους γιατί άλλη μία φορά το κράτος δε νοιάστηκε να την προστατέψει και πως στη θέση αυτών θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε εμείς… Δε μας εμποδίζει τίποτα από το να γίνουμε οι ίδιοι τα θύματα μιας τέτοιας τραγωδίας παρά μόνο η τύχη.
Όποιος το συνειδητοποιεί και κατανοεί έτσι καλύτερα την αδιανόητη θέση όσων θρηνούν ανθρώπους τους αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να μην έχει την ίδια αντίδραση με αυτή της Αλεξίας η οποία συμμετείχε στις διαδηλώσεις της Λάρισας.
Η 20χρονη φοιτήτρια του Τμήματος Βιοχημείας και Βιοτεχνολογίας του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, φανερά αναστατωμένη, αναρωτιέται αυτό που αναρωτιόμαστε όλοι μας τις τελευταίες μέρες: πώς γίνεται εν έτει 2023, η ζωή τόσων επιβατών να εξαρτάται από έναν άνθρωπο κι ένα κλείδι; Πώς στην εποχή της τεχνολογίας και των διαφόρων μέτρων ασφαλείας, η ασφάλεια εκατοντάδων ατόμων να κρέμεται από το αν θα γυρίσει ή όχι ένα κλειδί;
Η ίδια περιγράφει ακόμα μια τραγική σκηνή που έζησε έξω από το νοσοκομείο αναζητώντας ανθρώπους της, όπου μητέρα θύματος της λέει «Φύγε να σωθείς γιατί το δικό μου το παιδί δε σώθηκε».
Η απελπισία στο πρόσωπο της Αλεξίας είναι η απελπισία που θα θέλαμε να βλέπουμε στους υπεύθυνους. Σε όλους όσους έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση και μετράμε συνεχώς εθνικές τραγωδίες και εγκλήματα εις βάρος αθώων ψυχών.
Είμαι 20 χρονών και κάθε μέρα με κάνουν να μισώ τη χώρα μου!
Στο τέλος των δηλώσεών της η 20χρονη φωνάζει ότι μαζί με αυτά τα παιδιά πέθανε και το μέλλον μας και όσο περισσότερες φορές το ακούμε, τόσο περισσότερο το νιώθουμε. Είναι πεθαμένο ένα μέλλον για το οποίο δεν έχεις να ελπίζεις τίποτα…
