Οι πιο πολλές σου αναμνήσεις, οι στιγμές που έχουν μείνει στο μυαλό σου.
Τόσα βράδια, το καθένα μοναδικό και αξέχαστο.
Τόσα βράδια που όμως το καθένα σου έδωσε κάτι διαφορετικό.
Το βράδυ που τους μίλησες από την ψυχή σου και σε κατάλαβαν, μίλησαν και εκείνοι αληθινά, τότε κατάλαβες γιατί είναι ωραία τα βράδια με τους φίλους.
Το βράδυ πριν την απόφαση, που κάθισες να συζητήσεις, να ανακοινώσεις, να συμβουλευτείς. Ήξερες ότι κανένας δεν θα σε έκρινε, γιατί ο φίλος δεν είναι για να κρίνει.
Το βράδυ που δεν είχες τόση όρεξη, που δεν ήθελες να συζητήσεις πια. Πάλι εκεί. Μπορεί να ήσουν στη σιωπή, αλλά δεν ήσουν μόνος σου κι αυτό σου αρκούσε.
Το βράδυ που είχες τα κέφια σου και βγήκες. Συνάντησες τους φίλους όταν ήταν νύχτα, όταν τους αποχωρίστηκες όμως, ήταν πια πρωί.
Το βράδυ που ξεκίνησες για κάτι χαλαρό και χωρίς να προσπαθήσεις καν, δημιούργησες μια από τις καλύτερες αναμνήσεις μαζί τους.
Το βράδυ που ήταν η σειρά σου να καθίσεις να ακούσεις.Όταν ήσουν εκεί, επειδή ο φίλος σε χρειάστηκε. Εκείνο το βράδυ που ένιωσες ότι βοήθησες έστω και λίγο με την παρουσία σου.
Στους φίλους δίνουμε τα βράδια μας και μας δίνουν και εκείνοι τα δικά τους.
Τελικά, ίσως αυτά τα «βράδια», αν και κάτι τόσο γενικό, μπορούν να γίνουν κάτι πραγματικά συγκεκριμένο. Απ’ όλα έχεις να θυμάσαι κάτι. Κάτι που έκανες, κάτι που έμαθες, κάτι που είδες.
Όλα αυτά τα βράδια ήταν διαφορετικά μα όλα τους έχουν ένα κοινό μεταξύ τους.
Άξιζαν.
