Maturing σημαίνει να μπαίνεις στη σχολή που στόχευες και να συνειδητοποιείς ότι δεν είναι αυτό που ήθελες. Αλλά να τι συμβαίνει όταν βάζεις 16-17 χρονών παιδιά να πάρουν τόσο σημαντικές αποφάσεις.
Δυστυχώς, θα ακούσεις από ένα μεγάλο ποσοστό φοιτητών να δηλώνει ότι βαριέται τη σχολή, ότι δεν τους εμπνέει και πως δεν μπορούν να φανταστούν να κάνουν το υπόλοιπο της ζωής τους κάτι σχετικό με το αντικείμενο. Η αλήθεια είναι πως η πραγματικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων δε βοηθάει και πολύ. Το ίδιο και η εικόνα της αγοράς εργασίας. Μπαίνεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έχοντας όνειρα και στόχους, που καταλήγουν να τρώνε μια ωραιότατη σφαλιάρα.
Το reality check κάνει πολλούς – και βάζω και τον εαυτό μου μέσα – να αναθεωρούμε από νωρίς την απόφαση για τις σπουδές μας και κάτι μέσα μας να μας τρώει ώστε να τα παρατήσουμε. Ωσάν στάδια πένθους, έτσι και τα στάδια του drop-out-of-college είναι συγκεκριμένα και νομίζω πως όλοι περνάμε τα ίδια:
1 Καταλαβαίνεις ότι αρχίζει να μη σου αρέσει η σχολή
Σεζόν 1, μέρος 1ο: «Τι κάνω εδώ;»
Προσωπικά ήξερα από την αρχή που πάτησα το πόδι μου στη σχολή ότι θα ήθελα να σπουδάζω οπουδήποτε αλλού πέρα από εκεί. Με τον καιρό όμως οι δεύτερες σκέψεις γίνονται όλο και πιο έντονες, όταν στην προσπάθειά σου να πιαστείς από κάπου και να δεις τη θετική πλευρά, αποτυγχάνεις παταγωδώς. Το μόνο που σε κρατάει είναι ότι όσο εσύ θα ψάχνεσαι, οι άλλοι θα έχουν πάρει πτυχίο. Αλλά αυτό δεν το λες υγιές κίνητρο και λόγο να συνεχίσεις. Οκ, δέχομαι να μου πεις «τότε γιατί την έβαλες στο μηχανογραφικό;», αλλά εκεί έρχεται ο παράγοντας φροντιστήριο/σχολείο/οικογένεια να παίξει το ρόλο του. Σήμερα δεν υπήρχε περίπτωση να άκουγα τα φροντιστήρια και τους καθηγητές, αλλά πλέον δεν είμαι 17 χρονών χωρίς καμιά ιδέα για το τι θέλω να κάνω…
2 Σκέφτεσαι εναλλακτικές
Σεζόν 1, μέρος 2ο: «Και τώρα τι;»
Το δυσκολότερο στάδιο απ’ όλα θεωρώ πως είναι αυτό. Κάθεσαι και σκέφτεσαι συνεχώς τι θα κάνεις και πώς θα το αντιμετωπίσεις ώστε να μην πάρεις μια απόφαση που στο τέλος δε θα σε δικαιώσει και θα τη μετανιώσεις χειρότερα. Είναι δύσκολο να παίρνεις μία τέτοια απόφαση «καθυστερημένα» σε σχέση με άλλους και να ξεκινάς κάτι από την αρχή χωρίς να είσαι σίγουρ@ ότι θα σ’ αρέσει κιόλας. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω πτυχίο, αλλά όχι αυτό το πτυχίο! 😫
3 Φοβάσαι να μιλήσεις σε κάποιον
Σεζόν 2, μέρος 1ο: «Πρέπει να τα βγάλω από μέσα μου, θέλω κάπου να μιλήσω»
Όλο αυτό το overthinking έχει αρχίσει και σε πνίγει. Θες να μιλήσεις σε κάποιον δικό σου άνθρωπο, αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι ότι δε θα σε στηρίξει. Πιο συγκεκριμένα, στους γονείς σου, που ιδανικά θα ήθελες να σε βοηθήσουν και να βρείτε μαζί μία λύση στο πρόβλημα, αλλά βλέπεις την κατσάδα να έρχεται. Όχι επειδή δε σε αγαπούν, αλλά επειδή από τη δική τους οπτική είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα και δεν καταλαβαίνουν αυτήν την ξαφνική αναθεώρηση των πραγμάτων. Είναι μια φάση θεωρούν, που θα περάσει και δεν αξίζει να θυσιάσεις τις σπουδές σου για αυτή.
4 Δεύτερες σκέψεις πάνω στις δεύτερες σκέψεις
Σεζόν 2, μέρος 2ο: «Έλα μωρέ εντάξει, θα το προσπαθήσω»
Και τότε είναι που πείθεσαι να κάνεις το ψυχικό. Λες θα βάλεις πρόγραμμα, θα αρχίσεις να πηγαίνεις στα μαθήματα, θα κρατάς σημειώσεις, θα παρακολουθείς και σιγά σιγά θα περάσεις όλα όσα χρωστάς. Και όταν τα βάλεις όλα σε μια τάξη και έρθει και η επιτυχία στις εξεταστικές, τότε θα το δεις αλλιώς. Ή και όχι… Όσο κι αν προσπαθείς να ικανοποιήσεις τους άλλους, η ψυχούλα σου δεν ακολουθεί.
5 Ζωή χωρίς πτυχίο
Σεζόν 2, μέρος 3ο: «Ω τάφε μου, κρεβάτι νυφικό..»
Και τώρα, ο Θεός βοηθός *kidding*. Η ζωή δεν τελειώνει αν δεν έχεις ένα πτυχίο παραπάνω από τον Κωστάκη και τη Δήμητρα απέναντι! Μπορείς να καταφέρεις πολλά χωρίς ένα χαρτί και υπάρχουν άνθρωποι που το αποδεικνύουν καθημερινά στην πράξη. Καλύτερα να εκμεταλλευτείς το χρόνο θα σπατάλαγες σε ένα πτυχίο που δεν ήθελες ποτέ, στο να βρεις τον εαυτό σου και να κυνηγήσεις αυτό που πραγματικά του αρέσει. Μόνο εκεί θα είσαι καλ@, με ή χωρίς πτυχίο!
Η τελική απόφαση είναι δική σου και πραγματικά δε χρειάζεται να σκας για τίποτα. Είτε επιλέξεις να παραμείνεις στη σχολή, είτε να την αφήσεις πίσω σου, να ξέρεις ότι κανείς δεν μπορεί να σε κρίνει και αν ποτέ το κάνει, τότε: less people, less bullshit. ❤️
