Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που με βασανίζουν (εμένα και τη μάνα μου
) και ξέρω ότι υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που με νιώθει, είναι το… πτυχίο που δεν έχω πάρει ακόμα! Στο 4ο έτος είσαι ακόμα κουλ, στο 5ο αρχίζουν να σου κόβονται τα γέλια, ενώ από το 6ο και μετά… τρέχα γύρευε. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα όταν βλέπεις γνωστούς σου να ποστάρουν φωτογραφίες και να ανεβάζουν στόρι από την ορκομωσία τους, αγκαλιά με το μπεζ χαρτί στο ένα χέρι και την περήφανη μάνα στο άλλο.
Είναι να μην σπαστείς, να μην κλάψεις, να μην απογοητευτείς και να μην απορήσεις «εγώ τι ακριβώς κάνω στη ζωή μου;;;». Ωστόσο, ύστερα από αυτόν τον καταιγισμό σκέψεων που χτυπούν το κεφάλι σου, ηρεμείς, το ξανασκέφτεσαι και καταλήγεις στα εξής παρακάτω:
#1 «Θα έρθει και η δική μου η σειρά. Χαλαρά!»
Οκ, λες, όπως ήρθε η δική τους ώρα, έτσι θα έρθει και η δική σου κάποια στιγμή. Και στην τελική, ποια η διαφορά αν αυτό θα γίνει τώρα ή σ’ ένα χρόνο; Σημασία έχει να πάρεις αυτό το πολυπόθητο χαρτί και να ξενοιάσεις επιτέλους από το uni life. Εξάλλου, όλα προσχεδιασμένα δεν είναι στη ζωή; Αν η μοίρα σου το ‘χει γραφτό να αποφοιτήσεις στα 24, ό,τι και να κάνεις εσύ, αυτό δε θα αλλάξει. 
#2 «Ε εντάξει μωρέ, είναι και σε εύκολη σχολή αυτοί…»
Αρνείσαι να πιστέψεις ότι όλοι όσοι ξέρεις είναι μυαλά ξυράφια και βγάζουν στην ώρα τους το πανεπιστήμιο, την στιγμή που εσύ παλεύεις να περάσεις 5 φορές το ίδιο μάθημα. Ξεκάθαρα η απάντηση κρύβεται στο ότι είναι πιο εύκολες οι σχολές τους, γι’ αυτό ας αφήσουν τις χαρές και τους πανηγυρισμούς για το πτυχίο, γιατί έτσι ξέρεις κι εσύ να αποφοιτάς. Μπιτς πλιζ!
#3 «Κι εγώ αν δε δούλευα, πιο γρήγορα θα τελείωνα!»
Μάντεψε ποιος τελειώνει πιο σύντομα τις σπουδές του: Αυτός που δουλεύει παράλληλα ή αυτός που κάθεται παράλληλα; Δε θέλει και πολλή σκέψη. Και άντε πες ότι ο άλλος βρίσκεται σε μια δύσκολη σχολή σαν τη δική σου. Από τη στιγμή όμως που δεν αναγκάστηκε να δουλέψει ούτε ένα εξάμηνο, σε αντίθεση με εσένα, φυσικό κι επόμενο να τελειώσει πιο γρήγορα. Γι’ αυτό άσε τους ηρωισμούς κουκλίτσα μου και πες απλώς ότι δεν είχες τίποτα άλλο να κάνεις, οπότε και έπρεπε τουλάχιστον να πάρεις το πτυχίο για να μη σε πουν εντελώς τεμπελχανά.
#4 «Καλά δε θα συγκριθώ και με τα φυτά τώρα…»
Σιγά μην κατάφεραν να κρατήσουν με τέτοια επιτυχία τις ισορροπίες στη φοιτητική ζωή τους. Να έχουν δηλαδή παρέες, σχέση, να κοιμούνται αρκετά, να πηγαίνουν στις διαλέξεις και να κατάφεραν να τελειώσουν τη σχολή στην ώρα τους. Όλο και κάτι θα στερήθηκαν, στανταράκι. Βασικά, τα παιδιά δεν στερήθηκαν απλώς κάτι, ήταν ο ορισμός του no life. Σιγά μην κάτσεις να τους ζηλέψεις κιόλας!
#5 «Όλα κι όλα, εγώ το θέλω με βαθμό.»
Χτυπάει την πόρτα του δωματίου σου η μάνα σου και σου ανακοινώνει πως μόλις την πήρε τηλέφωνο ο πατέρας της Αννούλας, της παιδικής σου φίλης, για να της πει τα χαρμόσυνα: Η κορούλα του είναι πλέον απόφοιτη πανεπιστημίου! Εσύ για αρχή καταπίνεις την πρώτη φράση που σου έρχεται στο μυαλό για να περιγράψεις την πλήρη αδιαφορία σου και στη συνέχεια πας να σώσεις το τομάρι σου. «Αυτή θα το πήρε με μέσο όρο 6 το πολύ. Εγώ στοχεύω από 8 και πάνω!» Αλλιώς, πώς θα προχωρήσεις για ένα καλό μεταπτυχιακό, σωστά;
#6 «Τα νεύρα μου, τα χάπια μου και ένα… αεροπλάνο να φύγω!»
Φτάνει η στιγμή που ούτε τον εαυτό σου δεν πείθεις με τα παραπάνω και το άγχος αρχίζει και πάλι να σου τα σκάει. Τα νεύρα το ίδιο. Μόνο που αυτή τη φορά, τα βάζεις με σένα και όχι με τους άλλους που κοίταξαν τη δουλειά τους και τελείωσαν στην ώρα τους. Αγχώνεσαι, κάνεις σχέδια για το πώς να μαζέψεις τα ασυμμάζευτα, απελπίζεσαι και εν τέλει το μόνο που θες είναι να πάρεις ένα αεροπλάνο και όπου φύγει, φύγει! Σε νιώθω, trust me.
Ηθικό δίδαγμα; Μην κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι και συγκεντρώσου στο τι κάνεις εσύ. Διαφορετικά, τρως άσκοπο χρόνο και το πτυχίο απομακρύνεται ακόμα πιο πολύ!
