[cover]
Ποιος να μας το ‘λεγε, ότι θα ερχόταν η στιγμή που το αμφιθέατρο από εφιάλτης μας θα γινόταν όνειρο απατηλό. Ότι τα «γαλλικά» μας κάθε πρωί που χτυπούσε το ξυπνητήρι για να πάμε πανεπιστήμιο, θα γίνονταν προσευχές μήπως και ξαναπατήσουμε ποτέ το πόδι μας εκεί. Είναι τελικά σχέση αγάπης-μίσους αυτή που έχει ο φοιτητής με τη σχολή του και ώρες ώρες μαζί δεν κάνουν, αλλά όπως απέδειξε και το lockdown, ούτε χώρια μπορούν.
Αν μας έλεγε ποτέ κανείς προ Covid ότι θα κοιτάζαμε φωτός με αμφιθέατρα και θα βούρκωναν τα ματάκια μας, θα τον βγάζαμε τρελό. Εδώ είμαστε όμως, με το εαρινό εξάμηνο να βγαίνει κι αυτό από την οθόνη του υπολογιστή και οριακά συγκρατούμε τα δάκρυά μας.
Εντάξει, το παραδεχόμαστε, υπήρξαν φορές που ευχηθήκαμε να μην είχαμε το πανεπιστήμιο στη ζωή μας, αλλά τώρα πήραμε το μάθημά μας και θέλουμε να του δείξουμε την εκτίμησή μας. Μας έχουν λείψει τα παρακάτω βλέπετε:
#1 Να πιάνουμε καλές θέσεις στα αμφιθέατρα
Σκιρτάει η καρδούλα μας για να ξανανιώσει αυτό το αίσθημα όταν φτάναμε νωρίς στην αίθουσα, τη βρίσκαμε άδεια και είχαμε όλες τις επιλογές δικές μας. Πιάναμε μια καλή θεσούλα με την παρέα, που να μας συμφέρει στις σημειώσεις αλλά κυρίως στην κουβεντούλα που θα ακολουθούσε, και νιώθαμε πιο ολοκληρωμένοι από ποτέ. Αυτά, αυτά τα μικρά είναι που ξεχώριζαν και τα αναπολούμε…
#2 Να βλέπουμε κόσμο κι όχι άψυχα εικονίδια
Να ακούμε λίγο μπούρου μπούρου από τους διαδρόμους ή τις διπλανές θέσεις. Να περνάμε την πύλη του πανεπιστημίου και να ακούμε κουβέντες, να βλέπουμε γνωστές και άγνωστες φάτσες, κάτι να αλλάζει από τη μία μέρα στην άλλη ρε παιδί μου. Σιχάθηκε η ψυχή μας να ανοίγουμε κάθε πρωί τον υπολογιστή, να κάνουμε log in και να χαζεύουμε κενά εικονίδια κι έναν καθηγητή που βγάζει μέσα σε ένα 40λεπτο όλο το μάθημα, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει τίποτα το απρόοπτο να συμβεί και να δώσει ενδιαφέρον στη διάλεξη.
#3 Να κρατάμε σημειώσεις από τον πίνακα
Κι αν έχουμε παραπονεθεί άπειρες φορές για τα ορνιθοσκαλίσματα των καθηγητών στον πίνακα, τώρα με τις online διαλέξεις έχει παραγίνει το κακό! Δε βγάζεις συλλαβή από αυτά που γράφουν ορισμένοι. Αλλά πες δεν πονάει τόσο αυτό, όσο η όλη τελετουργία που κρυβόταν από πίσω και χάθηκε μαζί με τις δια ζώσης διαλέξεις. Αυτό που γύρναγε ο καθηγητής να σημειώσει κάτι κι εσύ αυτομάτως έπιανες κινητό να τσεκάρεις τι παίζει έξω από τους τέσσερις τοίχους του αμφιθεάτρου ή έβρισκες ευκαιρία να κάνεις κάνα σχόλιο με την παρέα για το μάθημα ή ακόμα και να μιλήσετε για τα χθεσινοβραδινά (είχαν ζουμί ακόμα τότε, όχι όπως τώρα), πάντα υπό τον κίνδυνο παρατήρησης. Τότε που το ζούσαμε στ’ άκρα.
#4 Να πιστολιάζουμε τα μαθήματα για άραγμα στο κυλικείο
Το γνωστό «θέλω να με θες, για να μη σε θέλω». Αυτό που σου δίνει την ικανοποίηση ότι έριξες το άκυρό σου και πήγες κάπου καλύτερα να περάσεις το χρόνο σου. Ε ναι λοιπόν, μας λείπει να έχουμε μάθημα στο αμφιθέατρο, μόνο και μόνο για να το πιστολιάσουμε και να αράξουμε στο κυλικείο, με τον άθλιο καφέ του, αλλά την καλή παρέα του. Συγκρίνεται αυτό με το πιστόλι στο διαδικτυακό; Σας παρακαλώ.
#5 Να μαθαίνουμε ότι την επόμενη ώρα έχουμε κενό
Μην κοιτάτε τώρα που δεν έχουμε με τι να γεμίσουμε το χρόνο μας. Δεν ήταν πάντα έτσι. Πριν είχαμε το προγραμματάκι μας, είχαμε τις υποχρεώσεις μας, τα πήγαινε-έλα με τα μέσα μεταφοράς, οπότε κι έμενε ελάχιστος χρόνος στην ημέρα για να αράξουμε κάνοντας το απόλυτο τίποτα. Ε, όταν μαθαίναμε ότι ο χρόνος αυτός έπαιρνε έτσι απλά ένα μπόνους δύο ωρών επειδή απουσίαζε καθηγητής, γινόταν μια έκρηξη σεροτονίνης στον εγκέφαλό μας και μια ακόμη μεγαλύτερη ιδεών για το πώς θα ξοδέψουμε το δωράκι αυτό του σύμπαντος. Χώρια ότι δεν είχαμε καμία διάθεση για μάθημα.
#6 Να διαβάζουμε στη βιβλιοθήκη
Από τα αγαπημένα κομμάτια του πανεπιστημίου και της φοιτητικής ζωής είναι το διάβασμα στη βιβλιοθήκη. Period. Έτσι νιώθεις φοιτητής ρε παιδί μου. Ούτε αμφιθέατρα, ούτε καν οι εξεταστικές δε σου υπενθυμίζουν τόσο έντονα ότι είσαι σε αυτή τη φάση της ζωής σου. Οπότε καταλαβαίνετε ότι έχει λείψει πολύ. Και σίγουρα έχει κουράσει ακόμα περισσότερο η φασούλα με το δωμάτιό μας να είναι o χώρος για τα πάντα. Εκεί γίνεται η διάλεξη, εκεί το διάβασμα, εκεί και η εξεταστική… κάπου έλεος.
Bonus για τα πρωτοετάκια: ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΟΛΑ!
Μη νομίζετε, σας σκεφτόμαστε συχνά και σας λυπάται η ψυχoύλα μας όλους εσάς που πανηγυρίζατε το καλοκαίρι την είσοδό σας στο πανεπιστήμιο, κι ακόμα να την κάνετε σωστά. Ούτε καν το έχετε ζήσει για να πείτε ότι σας λείπει. Σκληρό να πέφτεις πάνω σε τέτοιο πρώτο έτος, αλλά πού θα πάει; Θα φτιάξουν τα πράγματα και θα βιώσετε κι εσείς την τίμια φοιτητική ζωή.
Έξτρα τιπάκι από εμάς; Καθυστερήστε 1-2 χρόνια τις σπουδές σας για να αναπληρώσετε το χαμένο χρόνο. Ποιος να σας πει τι δηλαδή;;;
