Όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη ανοίγει. Αυτό ήταν το μότο μου στα δεκαοχτώ, αφού είχα μόλις αποφοιτήσει από το λύκειο κι ετοιμαζόμουν να μπω στη φοιτητική ζωή. Το πόσο αφελής ήμουν σχετικά με τις ευθύνες που απαιτούσε ένα πτυχίο, δε λέγεται…
Έσκασα στις πύλες του Παντείου όλη ενέργεια και main character vibes. Συστήθηκα με ενθουσιασμό σε όλους και δε σταματούσα να μιλάω. Λες και ήμουν η πρωταγωνίστρια σε αμερικανική ταινία κολλεγίου που κάνει restart τη ζωή της. Μια νέα αρχή σε κάτι που δεν ήθελα να τελειώσει.
Η φοιτητική μου ζωή είχε σκαμπανεβάσματα, αλλά ένα έμενε σταθερό: οι καταπληκτικοί μου φίλοι. Πέρασα 4,5 χρόνια με πολλή αγάπη, βραδιές παιχνιδιών, μεταμεσονύχτιες *ουσιαστικές* συζητήσεις, αποτυχημένες μαγειρικές, ομαδικά διαβάσματα που πήγαν κουβά και πολλά πράγματα που δε θα φανταζόμουν ότι θα έκανα. Όλοι έχουμε κάτι που χαρακτηρίζει τα φοιτητικά μας χρόνια, εμένα ήταν οι φίλοι μου.
Μισό χρόνο μετά το τέλος των ανέμελων ημερών του πανεπιστημίου, ακόμα δεν είμαι in peace για το πού βρίσκομαι. Κάτι λείπει. Κάτι που έφυγε από μέσα μου την πολυαναμενόμενη – κυρίως για τη μάνα μου – μέρα της αποφοίτησης.
Η μοιραία ημέρα…
Αχ, αυτή η ημέρα της αποφοίτησης. Είναι γεμάτη με χαρά και λύπη. Γιορτάζουμε τη νίκη μας απέναντι στα τέσσερα χρόνια αυστηρής μελέτης (εδώ γελάμε) και αποχαιρετούμε τις καλύτερες στιγμές που έχουμε ζήσει έως τώρα. Όταν ήρθε η δική μου στιγμή να βάλω το γαλάζιο μου φόρεμα για να σηκώσω αυτό το πολυπόθητο μπεζ χαρτί, ένιωσα ότι δεν ήταν απλώς το τέλος της ακαδημαϊκής εποχής. Ήταν το τέλος του καθιερωμένου πρωινού καφέ με την παρέα, των συζητήσεων στα κενά, του ύπνου στα αμφιθέατρα. Με την επιστροφή στο σπίτι έρχεται και αυτή η συνειδητοποίηση.
Η επόμενη μέρα είναι 180 μοίρες διαφορετική. Ο ενθουσιασμός πέφτει ξαφνικά σε κώμα. Τα κομφετί που έχουν μείνει στο φόρεμά σου είναι η αντίθεση που θέλεις να αγνοήσεις, αλλά είναι μπροστά σου. Η ευφορία της επιτυχίας σου εξαφανίζεται και ξαφνικά αναγκάζεσαι να ξανασκεφτείς τη ζωή σου σοβαρά.
Δεν έχει σημασία αν είσαι απόφοιτ@ Οικονομικών ή Φιλολογίας, όλοι έχουμε παραλληλισμούς σε αυτόν τον αγώνα για να βρούμε ένα αξιοπρεπές επάγγελμα που να μας γεμίζει. Και εφόσον όλα σοβαρεύουν, δε γίνεται να μην αναπολήσεις τις ξέγνοιαστες στιγμές που δεν πρόλαβες να εκτιμήσεις και να απολαύσεις στο φουλ, γιατί έφυγαν νεράκι.
Επειδή λοιπόν κάποια στιγμή θα αποφοιτήσεις – αν δεν το έχεις ήδη κάνει – θέλω να σε προειδοποιήσω ότι δε θα είναι όλα ρόδινα. Σε προετοιμάζω για το συναισθηματικό χτύπημα της ξαφνικής αλλαγής. Όταν επιστρέψεις σπίτι, τα πράγματα μπορεί να μην είναι ίδια. Όταν επιστρέψεις σπίτι, δε θα είσαι εσύ ίδι@.
Let me introduce post grad depression
Η περίοδος μετά την αποφοίτηση μπορεί να είναι μία από τις πιο συγκεχυμένες στη ζωή ενός ανθρώπου. Το αίσθημα της αβεβαιότητας και της νοσταλγίας γίνεται φίλος σου και το ονομάζουμε «κατάθλιψη μετά την αποφοίτηση» – ή όπως λέγεται ο όρος στα αγγλικά, post grad depression.
Ενώ δεν έχει κατοχυρωθεί επίσημα ως ψυχική ασθένεια, είναι ένα πέρα για πέρα πραγματικό φαινόμενο. Θα δεις παντού γύρω σου (ή ίσως μέσα σου) πάσχοντες μιας αόρατης ασθένειας που μαστίζει τους πρόσφατους πτυχιούχους. Σε μια στιγμή, από εκεί που σκεφτόσουν σε ποιο πάρτυ θα πας, το μυαλό σου γεμίζει με ερωτήσεις του στυλ «Πώς θα μαζέψω λεφτά;», «Πού θα βρω δουλειά;» και «Δεν πρέπει να κάνω και μια σοβαρή σχέση επιτέλους; Μεγάλωσα». Λογικό δεν είναι μετά να έχεις νευρικά, λυπημένα και μοναχικά συναισθήματα, απώλεια κινήτρου ή έλλειψη ύπνου;
Γιατί παθαίνεις μετα – πτυχιακή κατάθλιψη;
Όλοι μιλάνε για τα φοιτητικά χρόνια, αλλά ποτέ κανείς για το μετά. Τα δύσκολα σε αφήνουν να τα ανακαλύψεις μόν@ σου. Αυτή η απότομη προσγείωση στην ενήλικη ζωή λοιπόν, στην οποία παύεις να έχεις την ασφάλεια που σου προσφέρει η ιδιότητα του φοιτητή, οι λόγοι που παθαίνει κανείς κατάθλιψη μετά το πανεπιστήμιο είναι πολλοί και δικαιολογημένοι. Να μερικοί!
Δεν έχεις εξασφαλισμένη δουλειά
Αν είσαι από τους μέτριους φοιτητές, έλα να γίνουμε φίλοι. Ποτέ δεν έδωσα το 100% για να πάρω το πτυχίο μου. Έτσι δεν είχα τρελές προσδοκίες ότι θα βγω και θα με περιμένουν προσφορές για την καλύτερη δουλειά ever. Αυτή η αβεβαιότητα μας σκοτώνει.
Οι φίλοι που κάποτε ήταν 5 λεπτά μακριά, τώρα βρίσκονται χιλιόμετρα μακριά
Ιδιαίτερα για όσους σπουδάζουν σε άλλη πόλη, this hits home. Έχουμε συνηθίσει να βρισκόμαστε καθημερινά σε επαφή με τους φίλους του πανεπιστημίου και τώρα για να τους δεις πρέπει να κλείσεις ραντεβού ή και… πτήση. Χάνεις μια οικογένεια.
Επιστροφή στο πατρικό σου
Δεν ξέρω πώς οι φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από το πατρικό τους μπορούν να επιστρέψουν εκεί και να είναι καλά. Από εκεί που είχες συνηθίσει να έχεις το χώρο σου και την ελευθερία κινήσεων, έχεις πάλι συγκάτοικους μαμά-μπαμπά και την γκρίνια τους και δεν μπορείς να κυκλοφορήσεις γυμν@ στις 2 το πρωί. Εγώ Erasmus έκανα και μου φάνηκε αδύνατη η επιστροφή, σκέψου να είσαι έτσι 4+ χρόνια.
Διάβασε κι αυτό
7 struggles που πάνε πακέτο με την επιστροφή στο πατρικό όταν τελειώνεις τις σπουδές!
Αμφιβάλεις για τις δυνατότητές σου
Αχ αυτό το self-doubt. Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο νιώθεις μετέωρος. Πλέον δεν κρίνεσαι για ένα γραπτό ή μια εργασία με άριστα το 10. Πλέον κρίνεσαι με πιο περίπλοκους όρους και αυτό σου προκαλεί άγχος και έλλειψη αυτοπεποίθησης. Στα αμφιθέατρα δεν έχεις ανταγωνιστές. Στην αγορά εργασίας όμως έχεις. Μπαίνεις σε ένα τριπάκι σύγκρισης που αναπόφευκτα σε κάνει να νιώθεις μειονεκτικά σε σχέση με τους πιθανούς υποψήφιους για την dream job σου.
Πώς να καταπολεμήσεις την κατάθλιψη μετά την αποφοίτηση
Κάποιοι τα πάνε καλά, άλλοι όχι. Και αυτό είναι εντάξει. Αλλά σε περίπτωση που χρειάζεσαι συμβουλές ή κάποιος γύρω σου βρίσκεται σε ίδια φάση, σου έχω τρία μαθήματα βασισμένα στις εμπειρίες μου για να σε βοηθήσουν να διαχειριστείς την κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι.
1. Μην προσπαθήσεις να αναπαράγεις τους δεσμούς που είχες, αντίθετα, δημιούργησε νέους και μοναδικούς
Εδώ και 4+ χρόνια είχες μια συγκεκριμένη παρέα, διαφορετική από εκείνη του λυκείου, πιο ώριμη. Όχι σε συνήθειες κλπ, αλλά συνειδητά πλέον διάλεξες τους ανθρώπους που είχες πραγματικό connection και δε σας ένωναν μόνο τα 7ώρα του σχολείου. Μετά την αποφοίτηση – και την πιθανή επιστροφή στο πατρικό σου – οι φορές που βλέπεις αυτήν την παρέα όλο και λιγοστεύουν. Τους ψάχνεις απεγνωσμένα σε νέο κόσμο που γνωρίζεις και δυστυχώς, όπως είναι λογικό, δεν τους βρίσκεις. Καμιά φορά βρίσκουμε ένα «σπίτι» σε ανθρώπους. Όμως το πραγματικό «σπίτι» είναι εκεί που είσαι εσύ καλά και άνετα. Αγάπα και κράτα αυτό που είχατε, αλλά κάνε χώρο και για όσα είναι να έρθουν.
2. Κάνε μικρά βήματα
Το ξέρω ότι η αγωνία του «τι κάνω τώρα;» σε κατακλύζει. Υπάρχει μια σύγχυση και είναι απόλυτα λογικό, καθώς όλη η καθημερινότητά σου έχει γυρίσει τούμπα. Εκεί είναι που δεν πρέπει να βιαστείς. Για να αποφύγω την καθόλου βοηθητική συμβουλή «μην αγχώνεσαι», θα σου πω «πάρε το χρόνο σου». Κάνε μικρά μικρά βηματάκια στα πάντα. Μέρα με τη μέρα θα κάνεις όλο και περισσότερα πράγματα και θα μπεις σ’ έναν ρυθμό κάνοντας την επίτευξη των στόχων σου πιο εύκολη.
3. Ασχολήσου με πράγματα που έχουν νόημα για σένα
Αλλιώς μπορεί να είχες φανταστεί τη ζωή μετά το πτυχίο, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν θέλεις να πετύχεις όντως κάτι, πρέπει να στάξεις λίγο ιδρώτα. Θα περάσεις από πολλά κύματα για να βρεις αυτό που πραγματικά αγαπάς. Το σημαντικό όμως είναι να κάνεις ένα self discovery, το οποίο θα καταφέρεις κάνοντας πράγματα που σημαίνουν κάτι για εσένα. Ικανοποιώντας το μέσα σου θα έχεις μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και κατανόηση για το τι θέλεις. Η αίσθηση του σκοπού μπορεί να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις τα αρνητικά συναισθήματα.
Όποια κι αν είναι η κατάστασή σου μετά την αποφοίτηση, είτε είναι μια κακή δουλειά, συγκατοίκηση με γονείς, διαφορετική τοποθεσία ή ακόμα και μοναξιά, να θυμάσαι ότι διαθέτεις όλα τα εργαλεία για να τα καταφέρεις, το θέμα είναι να χρησιμοποιήσεις κατάλληλα.
Κάθε εμπειρία, κάθε αποτυχία, κάθε φιλία, κάθε στιγμή σε έχει προετοιμάσει να αντιμετωπίσεις τα πράγματα που φοβάσαι. Και όταν το καταφέρεις, θυμήσου να ενθαρρύνεις τους άλλους που στέκονται εκεί που ήσουν κάποτε.
Ανυπομονώ να ακούσω την ιστορία σου, όπως και όλος ο κόσμος!
