Αυτές οι μέρες θα έπρεπε να είναι αφιερωμένες σε προετοιμασίες για διακοπές, αλλά κατέληξαν πάλι σε κλάματα, οργή και πόνο. Από ένα σημείο και μετά θα αρχίσουμε να θεωρούμαστε αφελείς που δε βλέπαμε την καταστροφή να έρχεται. Αποτελεί πλέον καθιερωμένο ραντεβού του καλοκαιριού, που απλώς επιλέγουμε να προσπεράσουμε, μέχρι να μην μπορούμε.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Οι φωτιές φέτος ξεκίνησαν από νωρίς, αλλά τα τελευταία 24ωρα βλέπουμε τη χώρα να καίγεται παντού, σε τέτοιο βαθμό που τα μέτωπα δεν ελέγχονται πια. Ξέρετε όμως κάτι; Κάποιοι είπαν ότι δεν έχουμε θρηνήσει θύματα και μπράβο μας!
Η ανακουφιστική αυτή φράση ακούστηκε πολλές φορές μέχρι πριν λίγη ώρα βέβαια, που έγινε γνωστός ο θάνατος του εθελοντή πυροσβέστη. Τόσες μέρες που καίγεται το σύμπαν (ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι), το μεγαλύτερό μας φλεξ ήταν ακριβώς αυτό.
Δεν είχαν ζωές τα καμένα κουφάρια που βλέπουν όσοι εθελοντές βρίσκονται στα σημεία απ’ όπου πέρασε η φωτιά κι άφησε τη μαυρίλα της. Δεν κάηκαν ζωντανές αυτές οι ψυχές μες στο φόβο και τον πόνο. Δεν είναι λοιπόν θύματα για να λογοδοτήσουν κάποιοι για αυτά, ή έστω να δείξουν ότι στεναχωριούνται με τον τρόπο που έφυγαν.
Είναι πραγματικά προκλητικό να γίνονται τέτοιες δηλώσεις σε τέτοιες στιγμές. Δεν υπήρξε και δε θα υπάρξει ποτέ πυρκαγιά χωρίς θύματα. Μπορεί να υπάρξει χωρίς ανθρώπινες χαμένες ζωές, αλλά ζωές πάντα θα φεύγουν με το χειρότερο τρόπο. Κι αν δε σφίγγεται η καρδιά σου και μόνο στη σκέψη ότι η πανίδα τόσων περιοχών βασανίζεται έτσι, κάτι πάει λάθος.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αλλά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους που αφήνουν οι ίδιοι τα ζώα τους πίσω, δεμένα σε αυλές ή κλεισμένα σε σπίτια, τότε ποντάρεις ότι θα τους αγγίξει η δήλωσή σου περί αποφυγής θυμάτων. Σε κάποιους μοιάζει λογικό να πακετάρουν τα μπλουζάκια τους και τα αρωματικά κεριά τους ξέρω ‘γω και να αφήνουν πίσω ένα ζωντανό ον, που πανικόβλητο ψάχνει τρόπο να σωθεί.
Κόντρα στη μείωση της σημασίας των υπόλοιπων ζωών πέρα από την ανθρώπινη όμως, στέκονται πολλοί εθελοντές, που μέσα στο σπαραγμό μας για ό,τι συμβαίνει, μας κάνουν και να συγκινούμαστε. Έχει κάτι το ελπιδοφόρο η συνεργασία τόσων ανθρώπων για να βρεθούν στο μέτωπο και να προσφέρουν. Να αφήσουν τη βολή του σπιτιού τους και να νιώσουν στο πετσί τους εξωπραγματικές θερμοκρασίες, να βαριανασάνουν λόγω της κάκιστης ατμόσφαιρας, και όλα αυτά, για τα θύματα που «δεν υπήρξαν» ή απλά αρνούνται κάποιοι να προσθέσουν στον απολογισμό.
Δεν υπάρχει κανένας χώρος για χαρές και ανακουφίσεις σε μια τέτοια τραγωδία. Έχουμε θύματα. Δυστυχώς, πλέον έχουμε κι έναν χαμένο άνθρωπο, που πάλεψε εθελοντικά με τις φλόγες θυσιάζοντας την ίδια του τη ζωή. Φυσικά, ελπίζουμε να μην υπάρξει καμία άλλη τέτοια είδηση για το υπόλοιπο της μάχης με τις φωτιές που απομένει. Θύματα όμως θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Ζώα, δέντρα, σπίτια και το μέλλον, που διαγράφεται πιο απαισιόδοξο από ποτέ. Και όσο δεν τα αντιμετωπίζουμε ως έχουν, τόσο δε μπορούμε να ελπίζουμε για κάτι καλύτερο.
