Τον καλό βαθμό στο εξάμηνο πολλοί τον αγάπησαν, τις εργασίες κανείς. Κι ας είναι ο σκοπός τους να βοηθήσουν στο τέλος και να μην περιμένεις να γίνει ένα θαύμα στην εξεταστική, παραμένουν αχώνευτες.
Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι είναι πολύ χρονοβόρες.
Πρέπει να έχεις άπλετο χρόνο στη διάθεσή σου για να τους αφιερώσεις, ώστε να κάνεις μια σωστή κι ολοκληρωμένη δουλειά και να ελπίζεις σε ένα τίμιο αποτέλεσμα. Αλλά πέρα από χρόνο, πρέπει να έχεις και μια κάποια εμπειρία στην όλη διαδικασία. Η ολοκλήρωση μιας εργασίας έχει συγκεκριμένες μεθόδους, δεν πας βάσει ενστίκτου ή των προβλέψεων του ζωδίου σου.
Μια καλή τακτική (που εν μέρει πονάει), είναι να ξεκινά η ανάθεσή τους από το πρώτο έτος και όσο περνούν αυτά, τόσο περισσότερο να εξοικειώνονται οι φοιτητές με την έννοια της εργασίας, να κατανοούν καλύτερα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουν και πού πρέπει να στραφούν για τις πηγές τους, κάτι που σε άλλα τμήματα εφαρμόζεται, σε άλλα πάλι όχι.
Αν λοιπόν ανήκεις κι εσύ σε κάποιο τμήμα, που καθόλη τη διάρκεια των σπουδών σνομπάρει τις εργασίες, αλλά στο τελευταίο έτος out of nowhere, τις θεωρεί το παν για να πάρεις πτυχίο, είμαι σίγουρη ότι όσα ακολουθήσουν θα μιλήσουν στην πονεμένη ψυχούλα σου.
Εκεί που δε χρειάστηκες ποτέ να σκας για το συγκεκριμένο θέμα, βρίσκεσαι να πνίγεσαι από αυτό και να πρέπει να βγάλεις άκρη – κυρίως – μόνος/η σου. Δεν υπήρξε κάποια σταδιακή εξοικείωση με τη διαδικασία, η οποία δεν είναι απλή και σίγουρα δε μαθαίνεται μέσα σε ένα ή δύο εξάμηνα, απλά πρέπει να το κάνεις, διαφορετικά θα κληθείς να γράψεις 100% στο γραπτό της εξεταστικής, είτε αυτόματα δεν περνάς το μάθημα γιατί είναι υποχρεωτική προϋπόθεση η ολοκλήρωσή της. Βγάζει νόημα…
Πάνω που νόμιζες λοιπόν ότι στάθηκες τυχερός/ή και δε χρειάστηκε να μπεις ποτέ στον κόπο να ψάξεις στα έγκατα του διαδικτύου για να βρεις τις κατάλληλες πηγές και να λιώσεις με τις ώρες στη μεταφορά τους στο γραπτό, έρχεται το τελευταίο έτος και με ένα ύπουλο χαμογελάκι σου πασάρει όλες τις εργασίες μαζί, που θα έπρεπε να είχες κάνει τα προηγούμενα χρόνια.
Και σαν τελειόφοιτος που δεν ξέρει πού πάνε τα τέσσερα, τα struggles που αντιμετωπίζεις είναι αρκετά:
#1 Πρώτο βήμα… έχει κανείς καμιά ιδέα;
Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός δε λένε; Ε, εσύ εκεί ζορίζεσαι πιο πολύ. Συνεπώς, δε γίνεται καθόλου δουλίτσα. Προσπαθείς να ακολουθήσεις τις κατευθυντήριες γραμμές που έχουν δοθεί από τον καθηγητή, αλλά ο αχταρμάς που επικρατεί στο κεφάλι σου σε δυσκολεύει να κάνεις το οτιδήποτε. Πού μπαίνουμε για να ψάξουμε; Κι όταν το βρίσκουμε, τι κάνουμε; Ποιες πληροφορίες είναι σημαντικές να κρατήσουμε και ποιες πετάμε; Βασικά, για να μην τα πολυλογώ, μία φράση συνοψίζει την όλη φασούλα: Δεν ξέρω τι μου γίνεται!
#2 Όλα ανθηρά (not), αλλά εργασία/ες και δουλειά δε συνδυάζονται
Κάποια στιγμή γενικά, καλό θα ήταν τα πανεπιστήμια να συνειδητοποιήσουν ότι υπάρχουν και φοιτητές που εργάζονται. Ειδικά στα μεγαλύτερα έτη. Αφού το κάνουν αυτό, θα πρέπει να προσαρμόσουν κάπως το πρόγραμμα. Πέραν ότι δε γίνεται τελευταίο έτος να βλέπεις καθημερινά μαθήματα μες στο καταμεσήμερο, δεν μπορείς να τους φορτώνεις και όλα όσα έπρεπε να είχες κάνει τα προηγούμενα εξάμηνα (βλ. εργασίες). Δικαίωμα να τελειώσει τη σχολή του δεν έχει μόνο όποιος χαίρει άπλετου ελεύθερου χρόνου, αλλά κι εκείνοι που ζουν στην πραγματικότητα. Που πρέπει κάπως να συντηρούνται δηλαδή. Λέω εγώ τώρα…
#3 «Από αύριο πιάνω δουλίτσα» και το αύριο γέλασε, γιατί το αύριο ξέρει
Φτάνεις λίγες μέρες πριν τη λήξη της διορίας να πανικοβάλλεσαι και να λούζεσαι από κρύο ιδρώτα, γιατί δεν έχεις ξεκινήσει καν. We are all guilty πάνω σε αυτό, φίλε μου. Από τη μία, γιατί όπως είπαμε η ολοκλήρωση μιας εργασίας είναι πολύ χρονοβόρα διαδικασία και στο 4ο έτος ειδικά ο χρόνος δε μας τρέχει από τα μπατζάκια, και από την άλλη, γιατί δε βρίσκεις το κίνητρο που χρειάζεται. Από το πουθενά, έχεις να αντιμετωπίσεις κάτι τελείως άγνωστο για πρώτη φορά, με το οποίο πίστευες ότι δε θα συναντηθούν ποτέ οι δρόμοι σας. Μοιάζει τόσο βουνό όλο αυτό, που απλώς τα παρατάς.
#4 Ομαδικό πνεύμα, υπό το μηδέν
Χειρότερη δυνατή περίπτωση, είναι να πέσεις πάνω σε ομαδική εργασία. Εδώ καλά-καλά δεν μπορείς να κανονίσεις ώρες και μέρες με τον ίδιο σου τον εαυτό για να κάνεις, θα καταφέρεις να βγάλεις άκρη με άλλα άτομα και να ταιριάξεις το πρόγραμμα σου με το δικό τους; Γελάνε και οι πέτρες. Προτιμότερο να περάσεις το ζόρι και την ενδεχόμενη αποτυχία μόνος σου, παρά να έχεις άτομα πάνω από το κεφάλι σου να σε πιέζουν με ημερομηνίες και tasks. Άκαρδος όποιος επινόησε τις ομαδικές εργασίες.
#5 Και φτάνει η ώρα της παρουσίασης…
Μαζί με το #4 είναι από τα χειρότερα κομμάτια του κεφαλαίου που ονομάζεται εργασία. Γιατί πάει στο καλό, ρίχνεις τον κόπο σου, βάζεις έναν επίλογο, κάνεις το σταυρό σου κι ελπίζεις σε μια καλή βαθμολόγηση του καθηγητή, που θα τη διαβάσει μόνος του, στο γραφείο του. Η παρουσίαση από την άλλη, γιατί πρέπει να γίνεται; Ζούμε στην εποχή του social anxiety, παιδιά. Ειδικά από τη στιγμή που δεν το έχεις ξανακάνει και φτάνεις 8ο εξάμηνο και βάλε για να σταθείς μπροστά σε κοινό και να παρουσιάσεις το έργο σου, είναι μεγάλο λούκι, κυρίως ψυχολογικό. Να πούμε κιόλας πως όσο μεγαλώνεις, τόσο πιο πιθανά γίνονται τα εγκεφαλικά. Μη μας συμπεριφέρεστε έτσι.
