ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Δικαίωση. Η λέξη που συνοψίζει τα συναισθήματα της ιστορικής αυτής ημέρας.

Γράφει ο Γιάννης Μπελεσιώτης Eπιτέλους αυτοί οι τύποι θα πάνε χεράκι-χεράκι με τις ιδέες τους στη φυλακή. Διότι απόψεις που ευδοκιμούν μόνο με το μίσος και το σκοτάδι, ανήκουν ακριβώς εκεί και πουθενά αλλού.

Default avatar

Γιάννης Μπελεσιώτης

7 Οκτωβρίου, 2020

Φώτο: EUROKINISSI

Σήμερα ήταν μία πάρα πολύ μεγάλη μέρα για τη χώρα μας. Νομίζω ότι λίγες στιγμές έχω νιώσει, όπως ακριβώς ένιωσα σήμερα. Είναι αυτό το αίσθημα του ότι μια ολόκληρη πόλη, ή καλύτερα, μια ολόκληρη χώρα, είναι στημένη στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις της περιμένοντας να ακούσει για το ποια θα είναι η ετυμηγορία του Εφετείου για τη νεοναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής.

Ομολογώ πως είμαι 27 χρονών και πολύ λίγες φορές έχω νιώσει να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δηλαδή  ένα γεγονός να βρίσκει ενωμένους όλους μας, χωρίς καμία είδους έκπτωση.

Η ώρα πέρασε και η απόφαση καταπέλτης: Ένοχα όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη, με τη βαριά κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Προσωπικά, δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη τέτοια μαζική τιμωρία φασιστών έπειτα από τη δίκη της Νυρεμβέργης.

Στο άκουσμα της ιστορικής αυτής είδησης, όλος ο κόσμος χαμογέλασε. Άλλοι πιο έντονα και άλλοι λιγότερο, πάντως όλοι χάρηκαν που επιτέλους αυτοί οι τύποι θα πάνε χεράκι-χεράκι με τις ιδέες τους στη φυλακή. Διότι απόψεις που ευδοκιμούν μόνο με το μίσος και το σκοτάδι, ανήκουν ακριβώς εκεί και πουθενά αλλού. Πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για λάθη. Από εδώ και πέρα μιλάμε για εγκληματίες του ποινικού δικαίου. Μόνο οι πέτρες δεν το ήξεραν, τώρα το ξέρουν και εκείνες.

Δικαίωση. Μια λέξη που μπορεί σίγουρα να συνοψίσει τα συναισθήματα της σημερινής μέρας.

Βέβαια, εγώ και εσύ δικαιωθήκαμε για μερικούς καφέδες που μπορεί να ήπιαμε με κάποιους υποστηρικτές αυτής της άρρωστης νοοτροπίας και να προσπαθήσαμε να τους αλλάξουμε μυαλά με το διάλογο, χωρίς να τα καταφέρουμε.

Όντως ο κόσμος είχε ανάγκη αυτό που συνέβη σήμερα, για να πιστέψει πάλι στην ελληνική δημοκρατία και τη δικαιοσύνη και να ξέρει πως όταν χρειαστεί, θα τις έχει στο πλάι του. Η εμπιστοσύνη αυτή είχε κλονιστεί. Σήμερα όμως, είναι μια διαφορετική, πιο αισιόδοξη ημέρα. Η απόφαση δε λύνει αυτομάτως τα προβλήματα της χώρας που ζούμε, αλλά σίγουρα πήρε τη σωστή κατεύθυνση. Μια χώρα, που στην τελική είναι εκείνη που δημιούργησε το δημοκρατικό πολίτευμα και σήμερα έστειλε στο περιθώριο αυτούς που θέλουν να το καταλύσουν.

Η λέξη δικαίωση, όμως, για δύο άτομα συγκεκριμένα είναι πιο βαριά.

Ο ένας δυστυχώς δεν είναι ανάμεσα μας. Ο Παύλος Φύσσας δολοφονήθηκε άγρια και άδικα 7 χρόνια πριν σε ένα δρόμο του Κερατσινίου υπερασπιζόμενος τους φίλους του και τις ιδέες του. Άθελά του και όχι από τα τραγούδια του δυστυχώς, έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς απέναντι στο φασισμό και τις ναζιστικές ιδέες.

Σήμερα πολλοί κατέβηκαν να διαδηλώσουν υπερασπιζόμενοι αυτά τα ιδανικά. Την ελευθερία της έκφρασης, ώστε ο Παύλος να είναι το τελευταίο θύμα και ο καθένας να μπορεί να εκφράζει τις απόψεις του, ξέροντας ότι δε θα του κοστίσουν τη ζωή. Ελεύθερα, όπως πρέπει να γίνεται στα πλαίσια μιας δημοκρατικής χώρας. Κάτι για το οποίο οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας έχυσαν το αίμα τους, όχι τόσο μακριά όσο νομίζουμε, πολεμώντας τη ναζιστική Γερμανία το 1940.

Ο Παύλος αφού έφυγε, άφησε άτομα πίσω του, διαλυμένα. Ένα από αυτά ήταν η μητέρα του η Μάγδα. Δε χρειάζεται νομίζω να σας περιγράψω πόσο πόνο μπορεί να νιώθει μία μάνα που χάνει το παιδί της. Έδωσε όλη τη ζωή και την ψυχή της για να το μεγαλώσει και ένας τραμπούκος του στέρησε τη δική του ένα βράδυ του Σεπτεμβρίου.

Το μαρτύριό της όμως, φυσικά δεν τελειώνει εκεί. Με τη δίκη της Χρυσής Αυγής έπρεπε να βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή για την τιμή και την υστεροφημία της οικογένειας και του παιδιού της. Πάντα εκεί, υπομονετική και ψύχραιμη όσο μπορούσε, υπέμενε τα πάντα, ακόμα και όταν την προκαλούσαν ή ειρωνεύονταν το χαμό του Παύλου. Εκεί δίπλα, να ακούει διάφορα και παρόλο που η φυσιογνωμία της έπαιζε συχνά-πυκνά σε όλα τα ΜΜΕ, δεν έδειξε ούτε μια στιγμή κάτι διαφορετικό από το πόσο ταπεινός άνθρωπος είναι.

Η μάνα-σύμβολο του αντιφασιστικού αγώνα, σήμερα δεν άντεξε.

Όταν άκουσε την καταδίκη των φυσικών και ηθικών αυτουργών του θανάτου του γιου της, ξέσπασε από χαρά και αναφώνησε πως ο Παύλος δικαιώθηκε. Άνθρωπος είναι και αυτή, προσπαθούσε να χωνέψει πως επί χρόνια της σκοτώνουν το παιδί ξανά και ξανά σε κάθε ακροαματική διαδικασία. Ο γιος της δε θα γυρίσει πίσω και τον καημό αυτόν θα τον κουβαλάει μέσα της μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς της, όμως μπορεί να αισθάνεται δικαιωμένη, διότι κατάφερε να συνεχίσει τις ιδέες και τα ιδανικά του αγαπημένου γιου της και να το πάει μέχρι τέλους, καθιστώντας δυνατό μία μάνα να χώσει βαθιά στη φυλακή 70 φασιστές.

Φυσικά μετά τη σημερινή απόφαση, ο φασισμός και οι φασιστικές ιδέες δε θα σταματήσουν να υπάρχουν. Θα συνεχίσουν να ελλοχεύουν στην καθημερινότητά μας και θα ψάχνουν διαρκώς την ευκαιρία να ξεπηδήσουν. Δεν πρέπει να αφήσουμε να ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Οφείλουμε να βάλουμε τον σκοταδισμό και το μίσος στο περιθώριο, φωτίζοντας τις σκοτεινές αυτές γωνίες με τη γνώση μας και την εκπαίδευση. Η μάχη μας με αυτή την ρητορική πρέπει να είναι διαρκής και ο αγώνας απέναντι σε αυτούς που ποντάρουν στη βία και τη μισαλλοδοξία παντοτινός.

Σ’ ένα τραγούδι του, ο Παύλος μαζί με τον Αγγελάκα λένε «Σιγά μην κλάψω». Σήμερα δεν τα καταφέραμε, ρε Παύλο. Πλαντάξαμε, αλλά από συγκίνηση.

OUR20s

ΓΝΩΜΟΥΛΑ

Υπολογισμοί που κάνουμε κι ας μην μας άρεσαν ποτέ τα μαθηματικά

hashtag

BEST_OF_THE_INTERNET