Εκεί που κλαίγαμε μόνο για το γεγονός πως για το οποιοδήποτε πέρα δώθε στη Μ. Βρετανία θα χρειαζόμαστε διαβατήριο, μόλις μας δόθηκε άλλος ένας λόγος να θρηνούμε για το Brexit και είναι ακόμα πιο σπαρακτικός. Γιατί τέλος στο Erasmus plus σημαίνει ταυτόχρονα τέλος στα όνειρα και τα σχέδια που κάναμε καιρό!
Θα έλεγε κανείς, βέβαια, πως δε γίνεται να πιαστήκαμε εξαπίνης, μιας και κουβέντες περί κατάργησης του Erasmus plus σαν επακόλουθο της εξόδου της Μ. Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γίνονταν καιρό, αλλά η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία. Και δυστυχώς, πέθανε.
Βλέπετε, το πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών εισήχθη στη Βουλή των Κοινοτήτων την περασμένη Τετάρτη (9/01), από τη βουλευτή Layla Moran, προκειμένου να διαπραγματευτεί τη συμμετοχή των βρετανικών Πανεπιστημίων στο Erasmus+, ακόμα και μετά το Brexit. Το αποτέλεσμα ήταν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα να ψηφιστεί αρνητικά, με 344 ψήφους έναντι 254 υπέρ.
Σύμφωνα με τη βουλευτή των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, «το Erasmus έχει αλλάξει τον τρόπο που σκεφτόμαστε την εκπαίδευση. Έκανε τις σπουδές στο εξωτερικό πιο μοντέρνες και οικονομικά εφικτές».
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο, βέβαια, το γεγονός πως από το 1987, όπου και ιδρύθηκε, περισσότεροι από 200.000 Βρετανοί φοιτητές έχουν σπουδάσει ή εργαστεί στην υπόλοιπη Ευρώπη, στο πλαίσιο του προγράμματος. Από την άλλη, τη χρονιά 2016-2017, περίπου 32.000 φοιτητές από άλλες χώρες της Ευρώπης πήγαν στο Ηνωμένο Βασίλειο σε σύγκριση με μόλις 17.000 Βρετανούς φοιτητές που παρακολούθησαν άλλα ευρωπαϊκά προγράμματα.
Ίσως και όλα να έχουν μικρή σημασία, μιας και η κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον εξακολουθεί να δηλώνει πως έχει δεσμευτεί για την παραμονή της Βρετανίας στο Erasmus Plus.
Μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος, πολλοί ήταν εκείνοι που υπερασπίστηκαν το Erasmus+ στο ίντερνετ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα και αυτό της Τάνια Μπούελτμαν, καθηγήτρια Ιστορίας της Μετανάστευσης και της Διασποράς, η οποία έγραψε στο twitter:
«Το Erasmus με διαμόρφωσε. Παρείχε σε εμένα, μια φοιτήτρια της εργατικής τάξης, δίχως πόρους, την ευκαιρία να ζήσω έναν χρόνο στο εξωτερικό, να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Εκεί άρχισα να ενδιαφέρομαι για την Ιστορία της Σκωτίας και τη μετανάστευση. Χωρίς το Erasmus δεν θα έκανα αυτό που κάνω σήμερα. Σπαράζει η καρδιά μου».
