Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος οι Πανελλήνιες είχαν να διηγηθούν μερικά ξεχωριστά success stories, από τα οποία αντλούμε δύναμη και έμπνευση. Όχι μόνο η επόμενη στη σειρά χρονιά που μπαίνει σε τροχιά προετοιμασίας, αλλά και όσοι υποτίθεται ότι έχουν «χάσει» το πρώτο τρένο κι αισθάνονται πως η δική τους ευκαιρία πέρασε.
Τρανταχτό παράδειγμα πως δεν ισχύει είναι ο κύριος Δημήτρης Μουδατσάκης, ο οποίος το 2018 έδινε Πανελλήνιες σε ηλικία 84 χρονών και τώρα, στα 88 του, παίρνει πτυχίο από το Πανεπιστήμιο Κρήτης!
Ή – για να κάνεις ευκολότερα relate – η περίπτωση του 22χρονου Κώστα από το Βόλο που επέστρεψε στη B’ Λυκείου και φέτος έδωσε ξανά Πανελλήνιες, όντας πιο ώριμος και συνειδητοποιημένος με τις επιλογές του.
Σε συνέντευξή του στο iefimerida.gr, ο ίδιος παραδέχτηκε πως την πρώτη χρονιά που έδωσε εξετάσεις κατάφερε να μπει στο ΤΕΦΑΑ, αλλά δεν το πήρε σοβαρά. Στη συνέχεια πήγε σε ΙΕΚ για βοηθός φαρμακοποιού ενώ ταυτόχρονα εργαζόταν τα βράδια σε μια κρεπερί στο Βόλο, καθώς επίσης ολοκλήρωσε τη στρατιωτική του θητεία. Τότε λοιπόν έκανε στροφή στον τρόπο σκέψης του και αποφάσισε να δει πιο σοβαρά το μέλλον του.
Πήρε την απόφαση να επιστρέψει στα θρανία και να θέσει έναν από τους υψηλότερους στόχους: την Ιατρική! Και τον πέτυχε, συγκεντρώνοντας 19.875 μόρια!
Για την ακρίβεια, ο Κώστας ξεκίνησε το ταξίδι του από τη Β’ Λυκείου στο ΕΠΑΛ, προκειμένου να περάσει Φαρμακευτική ή Ιατρική, μιας και όπως λέει, ο τομέας της υγείας τον ενδιέφερε πάρα πολύ. Για το σκοπό αυτό σταμάτησε να δουλεύει, ώστε να αφοσιωθεί πλήρως στο διάβασμα.
Δεν ήταν εύκολο να γυρίσω πάλι στο σχολείο, στην αρχή μου κακοφαινόταν που θα ήμουν με μικρότερα παιδιά, αλλά ήταν μια θυσία που έπρεπε να κάνω ώστε να πετύχω τον στόχο μου. Στην πορεία τελικά μου άρεσε και η ειδικότητα, οι καθηγητές μου με βοήθησαν πάρα πολύ γιατί ήταν μεταδοτικοί, και εμβάθυνα σε πολλά πράγματα γιατί ήμουν βοηθός ιατρικών εργαστηρίων, μια απίστευτη εμπειρία. Τελικά πήρα πολλά από το σχολείο μου και κατάφερα να κάνω νέες παρέες χωρίς να με πειράζει που ήταν όλα μικρότερα παιδιά σε ηλικία.
Ο 22χρονος δεν κρύβει ότι η δεύτερη αυτή προσπάθεια τον άγχωνε περισσότερο. Κάποιοι νιώθουν πιο σίγουροι για τον εαυτό τους όντας πιο ώριμοι και επαναλαμβάνοντας μια διαδικασία, κάποιοι άλλοι αισθάνονται να πιέζονται καθώς δεν έχουν πολλά περιθώρια λάθους. Ο Κώστας κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία.
Ήμουν πιο αγχωμένος γιατί έλεγα δεν υπάρχει περιθώριο λάθους οπότε διάβαζα πάρα πολύ. Υπήρχαν μέρες που διάβαζα επί 8 ώρες καθημερινά. Ξυπνούσα το πρωί, πήγαινα σχολείο, ερχόμουν στο σπίτι για φαγητό και κατευθείαν μετά άνοιγα τα βιβλία. Στη δευτέρα λυκείου δεν έκανα φροντιστήριο, το ξεκίνησα τη φετινή χρονιά που θα έδινα Πανελλήνιες. Στον ελεύθερο χρόνο μου δεν έβγαινα πάρα πολύ έξω, προτιμούσα να αποφορτίζομαι βλέποντας ταινίες και διαβάζοντας βιβλία.
Τονίζει ωστόσο πως αυτή τη φορά «ήταν απόλυτα συνειδητή η απόφαση μου να μπω στη συγκεκριμένη διαδικασία. Γιατί κακά τα ψέματα, στην ηλικία των 18 ετών, δεν ξέρεις τι θέλεις να γίνεις, τουλάχιστον η πλειοψηφία των παιδιών, και πας λίγο με το σύστημα, δηλαδή είσαι στην τρίτη λυκείου και πρέπει να δώσεις πανελλήνιες. Δεν είναι πάντα μια συνειδητή απόφαση, μπορεί να το κάνεις καθαρά και γιατί στο λένε οι γονείς σου. Εμένα ήταν συνειδητή επιλογή, διάβαζα από την αρχή μέχρι την τελευταία μέρα των εξετάσεων και μου άρεσε όλη η διαδικασία».
Με την κουβέντα να φτάνει στους γονείς του, ο Κώστας σημειώνει πως τον στήριξαν καθ’ όλη τη διαδρομή και πως το αποτέλεσμα τους χαροποίησε περισσότερο κι από τον ίδιο.
Όσο για το μάθημα εκείνο που τον φόβιζε περισσότερο, ήταν η Έκθεση!
Όπως λέει:
«Δεν είχα πολύ άγχος όταν έδινα εξετάσεις, είχα περισσότερο επιφυλάξεις γιατί δεν ήμουν σίγουρος για την έκθεση. Ήταν το μόνο μάθημα που με προβλημάτιζε, για τα άλλα γνώριζα πως θα έγραφα πολύ καλά. Όταν βγήκα από την αίθουσα, την ημέρα που γράφαμε έκθεση, ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένος. Μετά άκουγα τι έλεγαν άλλοι μαθητές και άρχισα να αμφισβητώ κάποια πράγματα με αποτέλεσμα να μην είμαι σίγουρος και να με επηρεάσει στα επόμενα μαθήματα. Για τα επόμενα τρία ήμουν πάρα πολύ σίγουρος. Με επηρέασε μήπως χάσω το στόχο μου γιατί η έκθεση είναι υποκειμενική, δεν είναι το ίδιο με τα μαθηματικά που εκεί η λύση είναι δεδομένη.
Τα αποτελέσματα τα έμαθα από τους καθηγητές του σχολείου του, όμως δεν μπόρεσε από την αρχή να καταλάβει την επιτυχία, καθώς είχε επιστρέψει από τη δουλειά νωρίς τα ξημερώματα της ίδιας ημέρας. «Η αλήθεια είναι πως δούλευα το προηγούμενο βράδυ, πριν την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, μέχρι τα ξημερώματα. Με πήραν τηλέφωνο οι καθηγητές μου από το σχολείο επειδή είχα γράψει πολύ υψηλή βαθμολόγια για να με ενημερώσουν και εγώ κοιμόμουν όρθιος. Εκείνη την στιγμή δεν κατάλαβα το πόσο καλά τα έχω πάει, μετά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Δεν περίμενα ότι έχω γράψει τόσο καλά και μόλις είδα το 19,5 στην έκθεση δεν μπορούσα να το πιστέψω».
Πλέον, το μόνο βάσανο του 22χρονου είναι να επιλέξει σε ποια σχολή θα μπει – μιας και περνάει σε όλες – σημειώνοντας πως κλίνει προς την Ιατρική του ΑΠΘ. Όσο για τις ειδικότητες, τον ενδιαφέρουν το Μικροβιολογικό, το Νευρολογικό, το Ορθοπεδικό και το Ψυχιατρικό.
Κλείνοντας, έδωσε μια συμβουλή στις επόμενες γενιές των Πανελληνίων, τονίζοντας «Καταρχήν, να ονειρευτούν τον εαυτό τους σε ένα επάγγελμα που θα τους αρέσει. Αυτό είναι ένα μεγάλο κίνητρο, ακόμα και τις φορές που η κούραση θα υπερτερεί, θα τους βοηθήσει να πάρουν δύναμη. Θέλει συγκέντρωση όλη τη χρονιά, να έχουν πρόγραμμα γιατί το πρόγραμμα δεν τους δεσμεύει, αντίθετα δημιουργεί ελεύθερο χρόνο. Από την προσωπική μου διαδρομή μπορώ να τους πω πως ότι και να ακολουθήσουν αν δεν προσπαθήσουν δεν θα πετύχουν και κάποιες στιγμές η ζωή δεν τα φέρνει όπως θέλουμε. Δεν ισχύει μόνο για τις πανελλήνιες αυτό, αλλά και στις δουλειές, για αυτό θα πρέπει να παλέψουν στη ζωή τους, τίποτα δεν έρχεται χωρίς θυσίες. Κι εγώ θυσίασα τις παρέες μου, ήμουν οικονομικά ανεξάρτητος και επέστρεψα πάλι στο σχολείο και χρειάστηκε να έχω τεράστια υπομονή για να ξαναβρεθώ εκεί που ήμουν κάποια χρόνια πριν. Όμως, όλο αυτό το ταξίδι που έκανα μου άρεσε, ακόμα και αν δεν πετύχαινα τόσο υψηλά μόρια ή δεν πετύχαινα το στόχο μου, έγινα καλύτερος άνθρωπος και γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου».
