ΚΤΕΛ. Αυτή η μάστιγα. Από πού να πρωτοξεκινήσω, ρε παιδιά; Αρχικά είμαι φοιτήτρια από την επαρχία (Πάτρα συγκεκριμένα), οπότε καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι το ΚΤΕΛ έχει γίνει τρόπος ζωής για εμένα τα τελευταία 3 χρόνια που είμαι στην Αθήνα. Έχω ζήσει πράματα και θάματα όλα αυτά τα χρόνια και ήρθε η στιγμή να τα μοιραστώ μαζί σας.
Με το που φτάνει κανείς στα ΚΤΕΛ για να πάρει το λεωφορείο να επιστρέψει στην πόλη του, το μόνο που θέλει είναι να έχει ένα καλό ταξίδι με ηρεμία και χωρίς πολλές κουβέντες. Μία γ@μημένη φορά να ταξιδέψω δίχως να με ενοχλήσει κανείς δεν έχει υπάρξει (κι ούτε πρόκειται). Ξέρεις καλά ότι κάθε καρυδιάς καρύδι ταξιδεύει καθημερινά με το ΚΤΕΛ και ξέρεις επίσης ότι με την γκαντεμοτύχη που έχεις, θα πέσουν πάνω σου οι χειρότερες περιπτώσεις συνταξιδιωτών.
Με χρόνια εμπειρίας στις πλάτες μου, θα σου παρουσιάσω εκείνους τους τύπους ανθρώπων που θα συναντήσεις έστω και μία φορά στο ΚΤΕΛ:
1. Ο φαντάρος
Ουκ ολίγες ήταν οι φορές που ταξίδεψα καθήμενη με ένα φανταράκι δίπλα μου. Πρόκειται για εκείνο το στρατεύσιμο παιδί που μόλις έχει πάρει άδεια για λίγες μέρες από το στρατόπεδο και φυσικά θα κάνει μία απόδραση στη γενέτειρά του για να δει τους δικούς του και να χαλαρώσει. Είναι από τις καλές περιπτώσεις συνταξιδιωτών.
Προσωπικά δε μου έχει δημιουργήσει ποτέ ιδιαίτερη ενόχληση. Είναι πολύ προσιτός για συζήτηση ώστε να περάσει η ώρα ευχάριστα και μοιράζεται απλόχερα τις εμπειρίες του από την έως τώρα θητεία του στον στρατό. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα μου φαίνονταν ενδιαφέροντα όλα όσα έχω ακούσει.
2. Η γιαγιούλα που δε βάζει γλώσσα μέσα της
Και τώρα περνάμε στα δύσκολα. Ευτυχώς ήταν μετρημένες στα δάχτυλα οι φορές που χρειάστηκε να ταξιδέψω δίπλα δίπλα με γιαγιά. Είναι εκείνη η συμπαθητική κυριούλα άνω των 60 που είναι φορτωμένη με πράγματα μέχρι το λαιμό, τα οποία προορίζει για το χωριό της προφανώς και με το που μπαίνει στο λεωφορείο δεν μπορεί να βρει με τίποτα τη θέση της. Αφού τη βρίσκει, ξεκινάει να ψέλνει. «Τι όμορφο κοριτσάκι είσαι εσύ. Φοιτήτρια είσαι; Εγώ που με βλέπεις κάποτε ήμουν τρανή κι ωραία και με ήθελαν όλοι, αλλά τώρα γέρασα. Εσύ να ‘σαι καλά παιδί μου. Υγεία πάνω από όλα.» 
Ενώ είναι πολύ όμορφα και γλυκά όσα θα σου πει, από ένα σημείο και μετά θα θες απλά να της πεις να το βουλώσει. Η τακτική που ακολουθώ σε αυτήν την περίπτωση και πιάνει πάντα, είναι να βάλω τα ακουστικά μου και να δυναμώσω τη μουσική. Κι έτσι η γιαγιά δεν μου ξαναμιλάει μέχρι να φτάσουμε!
3. Η μαμά με το μωρό που κλαίει συνέχεια
Σχεδόν πάντα θα υπάρχει μία μαμά τουλάχιστον, με τα μικράκια της μέσα στο λεωφορείο. Τις περισσότερες φορές, ειδικά όταν τα παιδιά είναι αρκετά μεγάλα, ώστε να καταλαβαίνουν ότι δεν πρέπει να κάνουν φασαρία γιατί θα ενοχληθούν οι υπόλοιποι, όλα καλά. Όταν όμως υπάρχει νεογέννητο, τα πράγματα γίνονται σκούρα.
Το μωρό προφανώς πεινάει, νυστάζει, ζεσταίνεται και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, μωρό είναι εξάλλου και μας βγάζει το λάδι με το κλάμα του. Η μαμά να προσπαθεί να το ηρεμήσει, αλλά τίποτα. Ένα ολόκληρο λεωφορείο στο πόδι. Και σ’ αυτήν την περίπτωση τα ακουστικά δεν κάνουν τίποτα. Το κλάμα του μωρού τα καλύπτει όλα.
4. Αυτός που μιλάει στο κινητό του στη διαπασών
Απίστευτα ενοχλητική φιγούρα ανθρώπου. Είναι εκείνος/η ο/η κύριος/α που αποφασίζει να βγάλει όλα τα άπλυτα γνωστών του/της και μη, στη φόρα στο ταξίδι. Το τηλέφωνο δεν σταματάει να χτυπάει λεπτό κι εμείς είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε γιατί η Ελένη έφαγε παντόφλα χθες το βράδυ από το Νίκο, που θα πάνε τα παιδιά της κυρα – Λίτσας διακοπές το καλοκαίρι και γιατί η Αννούλα έγραψε άσχημα στις Πανελλήνιες ενώ διάβαζε.
Ε, άι στο διάολο πια! Δεν ταξιδεύεις μόνος/η σου, ρε φίλε. Είμαστε κι εμείς που θέλουμε την ησυχία μας κι εσύ να είσαι πιο διακριτικός/ή, να μιλάς χαμηλόφωνα και να μη θάβεις κόσμο.
5. Ο παππούς που έχει να πλυθεί εδώ και κάτι χρόνια
Άλλο να σας το λέω κι άλλο να το βιώσετε. Είναι εκείνος ο παππούς μπίχλας, ναι μπίχλας, που έχει τσακωθεί άσχημα με το αφρόλουτρο, το αποσμητικό και την κολόνια. Δε θα μπω καν στη διαδικασία να σας περιγράψω πώς φαντάζει ακριβώς αυτή η μυρωδιά, γιατί θα ξεράσω. Η δυσοσμία είναι τόσο έντονη που υπερκαλύπτει τα πάντα και σου γ@μ@ει το μυαλό κι όλα σου τα ζωτικά όργανα.
Δεν έχω να πω κάτι άλλο. ΜΠΑΝΙΟ, κόσμε, ΜΠΑΝΙΟ. Σώζει ζωές.
6. Ο ροκάς/μεταλλάς
Αυτός ο τύπος συνταξιδιώτη συνήθως στόμα έχει και μιλιά δεν έχει. Κάθεται στη θεσούλα του ήσυχα – ήσυχα και ρεμβάζει έξω από το παράθυρο. Είναι σχεδόν σε όλη τη διαδρομή με τα ακουστικά στα αυτιά του και με τη μουσική να παίζει στο τέρμα. Και τι μουσική εεεε! Ό,τι πιο πεθαμενατζίδικο υπάρχει. Μία φορά είχα την τύχη(;) να κάτσω δίπλα σε ένα ροκά/μεταλλά και μου έφυγε το κεφάλι. Και δωσ’ του οι Led Zeppelin κι οι Metallica να μας παίρνουν τα αυτιά. Σιγά βρε αγοράκι μου, χαλάρωσε λίγο.
7. Ο συμπάσχων φοιτητής
Πολύ καλή περίπτωση συνταξιδιώτη. Η καλύτερη βασικά. Επιτέλους ένας άνθρωπος της ηλικίας σου με τον οποίο θα μιλήσετε για όλα ανεξαιρέτως. Η συζήτηση μαζί του/της είναι ευχάριστη και συνοδεύεται από πληροφορίες σχετικά με το τι σπουδάζει ο καθένας, αν του αρέσουν οι σπουδές του, τι βλέπει για το μέλλον και φυσικά τσεκάρετε μήπως έχετε κανένα κοινό φίλο.
Ακριβώς επειδή είμαι από την Πάτρα, μία κατεξοχήν φοιτητική πόλη, το 90% των φορών που ταξιδεύω από και προς Πάτρα, έχω την τύχη να συνταξιδεύω με φοιτητή/τρια. Ειδικά όταν πέφτω πάνω σε κανένα καλό γκομενάκι, είναι η καλύτερή μου. 
8. Ο creepy τύπος που δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω σου
Τελευταία και χειρότερη περίπτωση, εκείνος ο τύπος που δεν έχει σταματήσει να σε κοιτάζει από την στιγμή που μπήκατε στο λεωφορείο μέχρι και που θα φτάσετε. Βλέπει ότι τον έχεις καταλάβει και σε ενοχλεί αυτό που κάνει, αλλά αυτός εκεί τον χαβά του. Μία φορά σκέψου αναγκάστηκα να αλλάξω θέση. Σε κοιτάζει που ασχολείσαι με το κινητό σου, που διαβάζεις το βιβλίο σου, που χαζεύεις έξω από το παράθυρο και γενικότερα έχει σίγουρα κάποιο προβληματάκι στον εγκέφαλο, δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η εμμονή. Αγνόησέ τον και μη του δώσεις πάτημα για συζήτηση, γιατί μπορεί να βρεθείς σφαγμένη σε κανά χαντάκι. 
