Είναι αντικειμενικά η πιο συζητημένη απονομή βραβείων στον κόσμο. Επόμενο είναι λοιπόν, να γίνεται τζερτζελές για το ποιος θα το σηκώσει ή για το πόσα ευτράπελα μπορεί να συμβούν στην τελετή! Βέβαια, αν οι ταινίες είναι αδιάφορες, κανείς δε θα κάτσει να σκάσει, αλλά υπάρχουν και πολλοί σινεφίλ που το παίρνουν πατριωτικά όσο δεν πάει!
Επειδή όμως η φύση αυτού του «βραβείου» είναι πολύ περισσότερο γυαλιστερή και θέλει να τονίσει την εμπορικότητα παρά την ποιότητα, κάποιες χρονιές γίνονται και πολύ αμφισβητήσιμες επιλογές! Είτε επειδή αγνοούνται πολύ καλύτερες ταινίες για χάρη μιας διασημότερης, είτε επειδή… βασικά, αυτό!
Παρακάτω θυμηθήκαμε κάποιες απ’ τις πιο καραμπινάτες μούφες που είχαν το θράσος να αποκαλεστούν «καλύτερες ταινίες»!
Ποιο Όσκαρ θυμάσαι να είχε χτυπήσει τα δικά σου νεύρα;
Braveheart (1995)
Στοιχηματίζω ότι η βαθμολογία του στο IMDb (8,4) προέρχεται κυρίως από καυλωμένους Σκωτσέζους ή ανιστόρητους Αμερικανούς! Είναι ίσως η πιο ντροπιαστικά φτιαγμένη ταινία στη λίστα και το βρίσκω εκπληκτικό που μέχρι σήμερα θεωρείται τόσο σπουδαίο φιλμ. Και μη μου πείτε για τη μουσική του, γιατί μόνο μ’ αυτή δε γίνεται δουλειά!
Με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Μελ Γκίμπσον στις μέρες που ακόμα μεσουρανούσε στο Χόλιγουντ, ήταν μια επική ιστορική περιπέτεια που διαστρεβλώνει τόσο πολύ τα υπαρκτά πρόσωπα και τα γεγονότα, σε σημείο που πλέον μοιάζει αστείο να τη λες «ιστορική»!
Κάνει τον πρωταγωνιστή της έναν αψεγάδιαστο, γενναίο και παντοδύναμο ήρωα, που θυσιάζεται για την πατρίδα, ενώ κρεβατώνει και τα καλύτερα κορίτσια, έτσι για να τονίσει τον ανδρισμό του. Την ίδια ώρα, οι Άγγλοι απεικονίζονται είτε ως σαδιστικά κτήνη, είτε ως γκέι καρικατούρες που σε αηδιάζουν! Αλλά ποιος νοιάζεται που ο αληθινός Braveheart δεν έβαζε μπλε μπογιά στη μούρη, δες πόσο γαμάτη φαίνεται!
Πλέον, ο Γκίμπσον έχει καταντήσει μια θλιβερή σκιά του εαυτού του, που κανείς δε σέβεται για την τεράστια καριέρα του, πέρα από αυτό εδώ το έργο. Ξεφτίλα μόνο.
Ερωτευμένος Σαίξπηρ
(Shakespeare in Love, 1998)
Όταν έγραψα για τους μεγαλύτερους παπάρες που έχουν πάρει ποτέ Όσκαρ, αυτή η περίπτωση είχε την τιμητική της! Όχι μόνο για την αναίσχυντη διαφήμιση που είχε πέσει, ούτε για τη βράβευση της Γκουίνεθ Πάλτροου, η οποία έτσι κι αλλιώς έγινε ρεζίλι μόνη της, όταν ανέβηκε να το παραλάβει.
Αλλά για την αποθέωση του Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, που με τις αποκαλύψεις των τελευταίων ετών για τα νοσηρά του εγκλήματα, ισοπέδωσε όλη αυτήν την ψευτιά που κρύβουν πίσω απ’ τις ακριβές τουαλέτες και τα ντεμέκ «ευχαριστώ» που αραδιάζουν! Κι όμως, για να θριαμβεύσει αυτό το καθίκι, αγνόησαν τη Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν, τη Λεπτή Κόκκινη Γραμμή και το Η ζωή είναι Ωραία! Τι στο πέος… oh, wait!
Μονομάχος (Gladiator, 2001)
Η απονομή του 2001, ήταν το οριστικό ξύπνημα για όσους ακόμα έτρεφαν αυταπάτες ότι τα Όσκαρ βραβεύουν την τέχνη! Στην Αμερική, το σινεμά είναι μια κολοσσιαία βιομηχανία κι αυτά τα βραβεία αποτελούν αναπόσπαστο γρανάζι της, εκτός από διαφήμιση.
Διότι ο Μονομάχος ναι μεν ήταν τρομερά ελαττωματική ταινία, με αλλοπρόσαλλη παραγωγή, μισοτελειωμένο σενάριο και μαλάκα πρωταγωνιστή, αλλά κόστισε ένα σκασμό μύρια και ήθελαν να την κάνουν επιτυχία, ετοιμάζοντας το έδαφος για παρόμοιες μελλοντικές δουλειές τύπου Lord of The Rings.
Τι ευκολότερο λοιπόν απ’ το να τη βραβεύσεις, παρότι στην ίδια κατηγορία υπήρχε το σπουδαίο Τίγρης και Δράκος, μια ταινία είκοσι πατώματα ανώτερη και επικότερη, αλλά… ήταν κινέζικη! Σόρι μπρο, δις ιζ Αμέρικα!
Επιπροσθέτως, τι κι αν ο Εντ Χάρις τα ‘δωσε όλα επί 10 χρόνια και κατέληξε μέχρι και σε νοσοκομείο απ’ την υπερπροσπάθεια να παίξει στο Πόλοκ; Δεν ήταν πολύ καύλα ο Ράσελ Κρόου όταν φώναζε “are you not entertained”;; Δώστο σ’ αυτόν, λοιπόν!
Σικάγο (Chicago, 2002)
Δεν έχω τίποτα εναντίων των μιούζικαλ. Το La La Land ήταν μια απ’ τις απολαυστικότερες ταινίες των τελευταίων ετών! Όμως αυτή έγινε με αγνή αγάπη για τη μουσική και όχι με σκοπό να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ και να πουλάει μούρη! Κάτι που δεν ισχύει για τις περισσότερες περιπτώσεις, που μένουν σε προβλέψιμα κλισέ.
Ακριβώς αυτό είναι το «Σικάγο». Ένα παραφουσκωμένο και φωνακλάδικο ρεσιτάλ γκλαμουριάς, που βλέπεται πιο αδιάφορα κι από την καριέρα του Ρίτσαρντ Γκιρ ή τις τσιρίδες της Ρενέ Ζελβέγκερ! Βλέπεται για να περάσεις ένα απόγευμα με λίγο κρασί, αλλά δεν είναι άξιο να θέτει υποψηφιότητα καλύτερης ταινίας, πόσο μάλλον να κερδίζει κιόλας κόντρα στον αριστουργηματικό Πιανίστα!! Τι καπνίζατε ρε;;!!
Slumdog Millionaire (2008)
Οι ΗΠΑ περνούν την απαρχή της οικονομικής κρίσης… που λέει ο λόγος δηλαδή, γιατί μετά τη μετέφεραν στον υπόλοιπο κόσμο για να την ξεφορτωθούν. Τα αποτελέσματα, η χώρα μας τα ένιωσε και με το παραπάνω. Αλλά hey, πρέπει να δείξουμε μεγαλοψυχία ρε, να φανούμε φιλεύσπλαχνοι, να χτυπήσουμε στο μεγάλο θέμα των ημερών!
Οπότε τι πιο όμορφο, απ’ το να δώσουμε 8 χρυσά αγαλματίδια σε μια μικρότερη ταινία που γυρίστηκε στην Ινδία με άγνωστους ηθοποιούς και έχει όλα αυτά που πουλάνε: μελούρα, love story, φτώχεια, θρίαμβο, χάπι εντ! Ποιος Μπέντζαμιν Μπάτον και ποιο Μιλκ! Δώσ’ το τώρα εκεί κι όταν φύγει η κρίση θα δώσουμε υποψηφιότητα και σε πιο ακριβές μαλακίες τύπου Black Panther! Ρε τους σατανάδες!
Η Μορφή του Νερού
(The Shape of Water, 2017)
O Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι ένας σκηνοθέτης απεριόριστης τεχνογνωσίας και ταλέντου. Το πρόβλημα είναι ότι ελάχιστα αξιοποιεί τις δυνάμεις του σε κάτι πραγματικά ουσιώδες, πέρα από εντυπωσιακές ταινίες με πασιφανή «ηθικά» διδάγματα. Το Shape of Water ήταν η μεγαλύτερη και πιο εκκωφαντική απόδειξη αυτής της τάσης.
Στην εποχή της Αμερικής του Τραμπ, πνιγμένη στη μισαλλοδοξία και τον ρατσισμό προς πάσα κατεύθυνση, ο Ντελ Τόρο γύρισε ένα ρομαντικό έπος φαντασίας, που ηρωοποιούσε κάθε, ΜΑ ΚΑΘΕ μειονότητα. Φτωχούς, ΑΜΕΑ, μαύρους, ομοφυλόφιλους και γενικά διαφορετικούς ή ξεγραμμένους απ’ την κοινωνία. Όλα αυτά, μέσα από μαγευτικές εικόνες και ακατάσχετες αισθηματικούρες, που δεν άφηναν καθόλου την ταινία ν’ αναπνεύσει.
Δεν είναι το μήνυμα που έχει αξία, όσο η πρόθεση. Και η δική του δεν ήταν να φανεί ανθρώπινο και να σε αγγίξει. Ήταν να αποθεωθεί και να πουλήσει μούρη. Παρόμοια μηνύματα είχε και το Call Me By Your Name, αλλά πιο διακριτικά. Το ίδιο και το Get Out, αλλά είναι θρίλερ, οπότε σιγά μην το πάρουμε στα σοβαρά. Και όσο για τις Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι, ποιος χέστηκε αν ήταν η καλύτερη ταινία της χρονιάς…
