Ήμουν περίπου στο δημοτικό, όταν τα νέα για τον θάνατο της 27χρονης Bρετανίδας σταρ μετά από υπερβολική δόση αλκοόλ, κατέκλυσαν τα μίντια. Δεν καταλάβαινα πολλά τότε, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ανακάλυψα ποια ήταν πράγματι η Amy Winehouse και η μουσική της.
Με επιρροές από τον χώρο της τζαζ, της σόουλ και της ρέγκε – αλλά και από προσωπικά της βιώματα – η στιχουργός και τραγουδίστρια συνέθετε μικρές ιστορίες με πιασάρικο beat, τις οποίες αφηγούνταν με μία από τις πιο εκφραστικές και μπάσες φωνές που έχουν υπάρξει ποτέ!
Στα 25 της είχε ήδη 23 βραβεία – κάπου στα 6 Grammys και 3 Brits – με πάνω από 60 υποψηφιότητες. Φήμη, λεφτά, παγκόσμια επιτυχία… ναι, αλλά τι συνέβαινε στο παρασκήνιο; Γιατί στα πιο high της καριέρας της εκείνη ήταν στα πιο low της – σωματικά και ψυχικά; Πώς ξεκίνησε ο εθισμός στο ποτό και αργότερα στις ουσίες; Όλα αυτά προσπαθεί να μας απαντήσει (όχι με ιδιαίτερη επιτυχία) το ‘Back to Black’, το νέο βιογραφικό δράμα για τη ζωή της, ξεκινώντας περίπου από το 2001-2002 και καταλήγοντας στο 2009-10.
Με τη Marisa Abela να υποδύεται την Amy (ενώ όλοι περίμεναν την Gaga ή έστω κάποι@ που να της μοιάζει παραπάνω), ακολουθούμε την πορεία της τραγουδίστριας σχεδόν όπως παρουσιάστηκε και στο documentary πριν κάποια χρόνια. Εδώ όμως, έλειπαν αρκετές πληροφορίες και γεγονότα, με τις σκηνές να μην έχουν σχεδόν καθόλου συνοχή και το timeline να πηγαίνει αριστερά-δεξιά, σαν να έπρεπε να είμαστε διαβασμένοι για να καταλάβουμε την ταινία. 😕
Ένιωσα λες και ήταν χωρισμένη σε Χ σημεία: ξεκινάμε με την καριέρα της Amy που ξαφνικά, μετά τη γνωριμία της με τον Blake Fielder-Civil, έγινε ρομαντική κομεντί με το ειδύλλιό τους να αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, μετεξελίχθηκε σε ράντομ γεγονότα, έδειξε και λίγο τη φάση της αποτοξίνωσης και κατέληξε να παραλείπει εντελώς τις τελευταίες της στιγμές.
Κάτι επίσης που με ξένισε ήταν η ωραιοποίηση της κατάστασης της Amy. Με μια απλή αναζήτηση του ονόματός της, μπορείτε να βρείτε άπειρες φωτογραφίες που απεικονίζουν τις επιπτώσεις που είχε πάνω της η εξάρτηση. Στην ταινία από την άλλη, όσο κοντεύαμε στο 2011, η Abela δε φαινόταν να αλλάζει δραματικά και υπήρχαν σκηνές που μια την έδειχναν απείρως καταβεβλημένη και μια πιο «εντάξει». Pick a side, βρε παιδιά!
Σίγουρα σε όλο αυτό έπαιξε ρόλο και η σκηνοθεσία της Sam Taylor-Johnson (η σκηνοθέτρια του Fifty Shades of Grey), η οποία απ’ ό,τι φαίνεται δεν έχει και την καλύτερη σχέση με τα biopics. Συγκεκριμένα, το 2009 έκανε το ντεμπούτο της με τη βιογραφία του Τζον Λένον (Nowhere Boy) όπου και εκεί δεν είχει ακούσει καλά λόγια. Πίσω στο σήμερα, με τον ίδιο σεναριογράφο (Matt Greenhalgh) επιχειρεί να γυρίσει μια ταινία για την Amy και είναι λίγο…flop. Μήπως να μην ξανασυνεργαστούν; Ή να μην ξανά γυρίσει μουσική βιογραφική ταινία η Σαμ; Λέω εγώ τώρα.
Από την άλλη, το TikTok έχει γεμίσει με clips της Marisa Abela από την ταινία, στα οποία η ηθοποιός, φαινόταν να πιέζεται πολύ για να βγει όσο πιο Amy γίνεται, τόσο στο φακό όσο και στα τραγούδια (αν και έχει καλή φωνή). Το αποτέλεσμα; Overplaying, υπερβολικές αντιδράσεις, βεβιασμένη βρετανική προφορά και προσποιητή χαλαρότητα. Αν τύχει να δείτε βίντεο ή συνεντεύξεις της Winehouse, θα καταλάβετε: πρώτον, πόσο χύμα ήταν σαν άνθρωπος, και δεύτερον, πόσο αβίαστα της έβγαινε το τραγούδι.
Overall, η ταινία φάνηκε βιαστική, ελάχιστα αληθοφανής και έκρυβε ή αγνοούσε οικειοθελώς αρκετά «μυστικά» – πόσο μάλλον τις αλήθειες. Όταν ο επί 2 χρόνια σύντροφός της, Μπλέικ Φίλντερ-Σίβιλ, παραδέχεται ότι τη μύησε στον κόσμο των ουσιών, η ταινία γιατί παρουσιάζει να το κάνει από μόνη της; Γιατί παραλείπεται η δεύτερη φορά που πήγε για αποτοξίνωση, στην οποία ο πατέρας της έφερε κάμερες «για να δείξει πόσο καλά είναι πλέον» και μερικές εβδομάδες αργότερα εκείνη πέθανε; Αυτές και άλλες απορίες είναι που έμειναν αναπάντητες.
Για να μη γίνομαι και εντελώς άδικος, όσα έδειξε η βιογραφία ήταν σχεδόν πανομοιότυπα με την πραγματικότητα. Από την απονομή των Grammys με την Amy να τραγουδάει το νικητήριο ‘Rehab’ σε κόκκινο φόντο, μέχρι τις συναυλίες, τα ρούχα και τα μαλλιά της, ήταν όλα to the point. Ειπώθηκε μέχρι και η χαρακτηριστική της φράση όταν κέρδισε το Grammy: ‘For London, this is for London ’cause Camden Town ain’t burning down!‘.
Γενικά, θεωρώ ότι θα μπορούσε να γίνει μια πιο προσεγμένη δουλειά σε όλους τους τομείς, καθώς ήταν μια ταινία που περίμενε πολύς κόσμος. Απλά και μόνο επειδή λατρεύω την Amy Winehouse και επειδή τα τραγούδια μεταφέρθηκαν σχεδόν άρτια από την Abela, βάζω ένα 2-2,5/5 ⭐️
