Ομολογώ ότι αυτήν την εβδομάδα είχα πολύ δύσκολο έργο, στην προσπάθεια μου να μιλήσω για σινεμά!
Ειλικρινά, πρέπει να είναι από τις χειρότερες εβδομάδες της σεζόν, σχετικά με το τι ταινίες έρχονται στις ελληνικές αίθουσες! Δε θέλω να είμαι άδικος, γιατί κάποιες αξίζουν αντικειμενικά, αλλά οι περισσότερες δεν έχουν κανέναν λόγο ύπαρξης! Α, ναι… λουφτά!
Οι πιο εκνευριστικές σάχλες που είδαμε, ήταν ένα αστυνομικό σε φάση «hey, κοίτα πόσο σέξι και γαμάτη εγκληματίας είμαι», ένα βιογραφικό δράμα για το οποίο δε νοιαζόταν κανείς και το Νο5 (!!) σε μια σειρά ταινιών που επίσης κανείς δε θυμάται! Πού πάει η 7η τέχνη;;;
Το χειρότερο όμως είναι ότι μετά την περσινή, πανάκριβη παγωμάρα που κατάπιαμε αμάσητη με το The Last Jedi, έρχεται άλλο ένα Star Wars για το οποίο δεν ενδιαφερόμαστε να μιλήσουμε, ούτε θα μας χάλαγε να μην το κάναμε! Πράγμα ανεπίτρεπτο, όταν μιλάμε για το μεγαλύτερο φαινόμενο της ποπ κουλτούρας! Πώς γίνεται να μας αφήνει αδιάφορους;;
Δες παρακάτω και ενημερώσου πλήρως για το τι παίζει από αυτήν τη Πέμπτη 24/5:
Solo: A Star Wars Story
Αυτή η ταινία δεν είχε και τους καλύτερους οιωνούς με το μέρος της. Αρχικά, είναι πολύ χαζό σαν ιδέα: ένα origin story που γυρνά στα νεανικά χρόνια του Χαν Σόλο; Που σημαίνει άλλος ηθοποιός να τον υποδύεται, παρά ο εμβληματικός Χάρισον Φορντ;; Ιεροσυλία!
Στην πορεία, έσκασε και το φιάσκο στη δημιουργία της. Το αρχικό σκηνοθετικό δίδυμο (που στο ενεργητικό τους είχαν κωμωδίες όπως το 21 Jump Street ή την ταινία Lego) απολύθηκε 3 εβδομάδες πριν το τέλος των γυρισμάτων και αντικαταστάθηκε κακήν κακώς από τον Ρον Χάουαρντ. Έναν έμπειρο, αλλά παλιομοδίτη και τυπικό σκηνοθέτη. Κακά μαντάτα…
Το hype προηγούμενων ταινιών δεν υπήρχε και οι φαν δεν έδειχναν ενθουσιασμένοι για αυτό το νέο «παρακλάδι» στη μυθολογία της θρυλικής σειράς. Δυστυχώς, τα προαισθήματα όλων δεν έπεσαν έξω! Το Solo είναι μια εντελώς μηχανική και προβλέψιμη περιπέτεια φαντασίας χωρίς εκπλήξεις, πέρα απ’ το σύμπαν στο οποίο διαδραματίζεται. Μέχρι εκεί.
Περισσότερο μοιάζει σαν μια ταινία ληστείας, που απλά πήραν το σενάριο και το συνέδεσαν με το Star Wars. Σαν να βλέπεις τη Συμμορία των 11 στο διάστημα ένα πράγμα!
Όλο το στόρι περιστρέφεται γύρω από τη ληστεία ενός πολύτιμου υλικού, για χάρη ενός καθάρματος του υποκόσμου… και αυτό ήταν! Όσο περισσότερο το θυμάμαι, τόσο πιο χαζό μου φαίνεται!
Πέρα απ’ αυτό, δεν υπάρχει κάποια κινηματογραφική υπόσταση για την οποία αξίζει να μιλήσεις. Η σκηνοθεσία είναι υποτυπώδης, ενώ το γεμάτο τρύπες σενάριο δε σου αφήνει κάποια ικανοποίηση, πόσο μάλλον ενδιαφέρον για τους (θρυλικούς) χαρακτήρες του.
Όσο για την αισθητική… πού πήγε;; Σοβαρά, μπορεί κανείς να μου πει ΠΟΥ ΣΚΑΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΕΙ Η ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΣΤΑ BLOCKBUSTERS;; Πώς γίνεται ταινίες που κοστίζουν τα κέρατα τους, να είναι άχρωμες και σκοτεινές, σε βαθμό που να μην καταλαβαίνεις τι βλέπεις; Τι διάολο συμβαίνει;; Γιατί πληρώνουμε εισιτήριο να δούμε θέαμα κι αυτοί οι τεμπέληδες μας το κρύβουν;;
Μόνο οι ηθοποιοί διασώζονται, αφού έμοιαζαν να περνούν καλά στους ρόλους τους, ενώ υπήρχαν και κάποιες αντικειμενικά νοσταλγικές στιγμές. Κάποια ιστορικά σημεία που ενώνονται με τις παλιότερες ταινίες, δίνουν μια μικρή συγκίνηση, ενώ ο Τσουμπάκα είναι αξιολάτρευτος όπως πάντα. Πιο πολύ όμως μοιάζει με fan fiction, παρά συνέχιση του μύθου.
Δεν πρόκειται απαραίτητα για μια κακή ταινία, αλλά όταν έχεις τέτοιο τίτλο, οφείλεις να τον τιμάς. Κι εδώ είναι απλά σαν να πήραν μια σφραγίδα Star Wars και να κόλλησαν το όνομα επάνω. Αν είσαι διακοπές και παίζεται το καλοκαίρι σε ένα θερινό σινεμά, μπορείς να το δεις και να περάσεις ένα ευχάριστο δίωρο, αλλά αλλιώς δεν αξίζει ν’ ασχοληθείς.
Επίσης βγαίνουν από σήμερα:
Ένα τέρμα κλισέ αστυνομικό νουάρ, που το παίζει σέξι και στυλάτο, μέσα από εξοργιστικά εξυπνακίστικους διαλόγους, μονοδιάστατους χαρακτήρες (που μονίμως έχουν την ατάκα έτοιμη) και μια αποθέωση της παρανομίας ως τον πιο “cool” τρόπο να βγάζεις χρήμα! Αλλά ποιος χέστηκε, παίζει η Μάργκοτ Ρόμπι και οι τρελοί φαν της θα πάνε να το δουν!
Ακόμα κι αν αυτός ο ξανθομπάμπουρας υποδυθεί μανιακή δολοφόνο, όλοι θα συμπαθούν την ταινία εξαιτίας της! Δεν ξέρω πόσο έχουν πέσει τα στάνταρ του γούστου σ’ αυτόν τον κόσμο και όλοι τη γουστάρουν τόσο πολύ. Αλλά σίγουρα ξέρω ότι όσο θεογκόμενα κι αν θεωρείται, δεν αρκεί από μόνη της για να δεις μια ταινία, ακόμα κι αν έχει χτιστεί πάνω της τόσο ξεδιάντροπα, για να την κάνει ακόμα μεγαλύτερη «σταρ». Ξερνάω. Πολύ.
Είναι ν’ απορείς με το τι πίνουν εκεί στη Γαλλία… Μετά από 11 (!!) χρόνια, θυμήθηκαν ένα έτσι κι αλλιώς ξεχασμένο franchise και το επανέφεραν χωρίς τους ίδιους χαρακτήρες! Που και να μην ήξερες τη σειρά δηλαδή, δεν υπάρχει κάτι αξιοπρεπές να δεις εδώ. Ένα μάτσο μπετόβλακες που χαζοβιολίζουν και τρέχουν σε τάχα γκλαμουράτα αμάξια, σε μια αξιολύπητη προσπάθεια να το παίξουν Μαχητές των Δρόμων σε κωμωδία. Κακομοιριά σκέτη…
-
Ταξίδι Αναψυχής (The Leisure Seeker)
Τρυφερή κι ευχάριστη ρομαντικούρα με δυο ηθοποιούς – ιερά τέρατα του σινεμά (Ντόναλντ Σάδερλαντ & Έλεν Μίρεν) – να παίζουν ηλικιωμένο ζευγάρι που ξεκινά ένα ταξίδι αναμνήσεων, αυτογνωσίας κι επανεκτίμησης για τη ζωή και τη σχέση τους. Ίσως δεν ενθουσιάζει τους νέους σαν ιδέα, αλλά αν πιστεύεις στην αληθινή και παντοτινή αγάπη, θα γουστάρεις!
Ψυχολογικό θρίλερ σκηνοθετημένο απ’ το βετεράνο μάστορα του είδους, Ρόμαν Πολάνσκι, αν και όχι απ’ τα καλύτερα του. Ιδανικό αν διαβάζεις βιβλία τέτοιου τύπου, είσαι φαν των γαλλόφωνων ταινιών, ή απλά εκτιμάς τις ωραίες γυναίκες (Εύα Γκριν και δεν είμαι καλά)!
Ελαφριά, χαριτωμένη και τίμια γαλλόφωνη κομεντί, όπου η πρωταγωνίστρια πάει στο Παρίσι για να βρει τη θεία της (η αείμνηστη Εμανουέλ Ριβά σε έναν απ’ τους τελευταίους ρόλους της), αλλά χάνεται στην πόλη, μπλέκει σε τραγελαφικές καταστάσεις και (φυσικά) ερωτεύεται!
Τυπική αγιογραφία σινε-βιογραφία για τη ζωή της Νίνα Σιμόν, που βγήκε σε video on demand το 2016 στις ΗΠΑ, πάτωσε εντελώς και ξεχάστηκε γρήγορα. Όχι από τους Έλληνες διανομείς όμως, που είπαν να τη φέρουν στους ντόπιους σινεμάδες, μετά από 2 χρόνια! Γιατί;;;!!!
