Η ταινία της εβδομάδας είναι πρωτοφανέστατη επιλογή και ό,τι κι να πεις γι’ αυτήν, μικρή σημασία θα έχει. Διότι αποτελεί και επίσημα το πιο εμπορικό horror movie που έγινε ποτέ, ξεπερνώντας ακόμα και τον θρυλικό Εξορκιστή! Με το χρήμα να ρέει τόσο άφθονο, το φιλμ έχει ήδη πετύχει τον σκοπό του και κάθε άποψη είναι μόνο για την κουβέντα μετά την αίθουσα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ταινία έχει ασυλία και από την οποιαδήποτε κριτική. Το ατελείωτο makreting που την έσπρωξε εδώ και τόσους μήνες, έκανε πολύ καλά τη δουλειά του (αν θέλουν να πουλήσουν οι Αμερικάνοι, βρίσκουν κάθε τρόπο) και ο κόσμος γέμισε τις αίθουσες.
Αξίζει μια ταινία τόση εύνοια; Σίγουρα δεν μπορούμε να απαντήσουμε σε κάτι τόσο γενικό, αλλά μπορούμε να σου δώσουμε μια ειλικρινή, αντικειμενική άποψη, που μπορεί και να μη διαβάσεις αλλού…
Το Αυτό (It)
Σε μια αμερικανική επαρχία κατά τη δεκαετία του ’80, μια παρέα looser πιτσιρικάδων ενώνεται, για να αντιμετωπίσει μια σατανική οντότητα που τρέφεται με παιδιά…
Η συγκεκριμένη ιστορία του Στίβεν Κινγκ κατέχει ιδιαίτερη θέση στην ποπ κουλτούρα. Διότι ο διάσημος συγγραφέας εξαπέλυσε μια ανελέητη επίθεση στις νεανικές μας ψυχές, επενδύοντας σε κάτι που όλοι μας έχουμε περάσει: τους παιδικούς μας φόβους. Το «Αυτό» μπορεί να έχει μια σταθερή μορφή (κλόουν), αλλά πάντα προσαρμόζεται, βρίσκει την πιο ενδόμυχη φοβία, ενόχληση ή ενοχή που κρύβεις και «ζωγραφίζει» επάνω της.
Γι’ αυτό και είναι μια τόσο αγέραστη ιστορία: πάντα θα σε «τσιμπάει», μιας και κάποια πράγματα μένουν και αρνούνται να φύγουν από μέσα σου. Πέρα από την ευρηματική του ιδέα όμως, το “It” μιλάει και για το bullying. Οι πρωταγωνιστές είναι παιδιά του τελευταίου θρανίου. Αξιολύπητοι, δειλοί, απομονωμένοι από τον περίγυρο τους και μόνιμα θηράματα των νταήδων. Γι’ αυτό και είναι απίστευτα τονωτικό να τους βλέπεις να ενώνονται και να πολεμάνε τους δυνάστες τους, όποια μορφή κι αν έχουν αυτοί!
Την ταινία είναι σχεδόν αδύνατο να μην την ακούσεις (ακόμα και στο μετρό θα δεις αφίσες), αλλά το hype που έχει προκαλέσει με τις διαφημίσεις, τις επανεκδόσεις του βιβλίου ή τις ιντερνετικές φάρσες, δε σημαίνει ότι πρόκειται και για κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή αν το δεις! Καθόλου όμως!
Καταρχήν, θα σου πω ότι ΔΕΝ είναι τρομακτική! Τουλάχιστον όχι σε σημείο που θα τη νιώθεις στο πετσί σου αφού βγεις από την αίθουσα. Ο φόβος περισσότερο έγκειται στις τραυματικές εμπειρίες των πρωταγωνιστών. Ένας είναι στρουμπουλός, άλλος έχει τρελή μάνα, το κορίτσι μένει με ένα… (πα)τέρας κ.ο.κ. Ίσως η πιο τρομακτική στιγμή για μένα, είναι όταν βλέπεις τον αρχι-νταή να υποφέρει από το γονέα του και να συνειδητοποιείς ότι όλα όσα καταστρέφουν αυτόν τον κόσμο, μεταδίδονται από γενιά σε γενιά.
Πέρα από αυτό όμως, η ταινία είναι άψυχη. Δε σε κάνει να νοιαστείς και πολύ για τα παιδιά και ειλικρινά δεν έδινα δεκάρα για κανέναν τους. Πιθανότατα επειδή το βιβλίο (που είναι ολόκληρη γκουμούτσα) έπαιρνε το χρόνο του και σ’ έκανε να τους καταλάβεις διεξοδικά, ενώ η ταινία προφανώς δεν έχει χρόνο για κάτι τέτοιο. Μπορεί να κρατά 2 ώρες, αλλά και πάλι τη νιώθεις μπουκωμένη, γιατί προσπαθεί να χωρέσει πολλά μέσα της.
Πολύ περισσότερο θυμίζει παιδική περιπέτεια, παρά μια καθαρόαιμη ταινία τρόμου. Φαντάσου κάτι σε στυλ Kings of Summer ή Stand By Me, με φαντάσματα και αίμα! Μπορεί να μοιάζει γαμάτο σαν concept, αλλά η εκτέλεση δεν ήταν και η ιδανικότερη. Δε λέω ότι έχει κάποιο πασιφανές σφάλμα, αλλά στο μεγαλύτερο της μέρος αισθάνεσαι να πηγαίνει στον αυτόματο πιλότο, μέχρι να οδηγήσει σε ένα δυνατό τελευταίο μισάωρο, όπου τα παιδιά ενώνονται για ν’ αντιμετωπίσουν την απειλή.
Εκεί νιώθεις ότι όσα τυπικά έχουν προηγηθεί, οδηγούν επιτέλους σε κάτι ουσιαστικό. Πιστεύω ότι γι’ αυτό και έχει λατρευτεί τόσο πολύ η ταινία: επειδή σ’ αφήνει με μια τονωτική αίσθηση και βγαίνεις από το σινεμά με χαμόγελο! Πέρα απ’ αυτό όμως, δε μου έμεινε τίποτε άλλο. Και πίστεψε με, λατρεύω το βιβλίο, αλλά εδώ, κάπου δεν έκατσε η μαγιά. Άσε που είχε κάποιες ανεξήγητες αλλαγές στο στόρι…
Το μεγάλο ερώτημα βέβαια, ήταν αν ο Πένιγουαϊζ (ένας ρόλος που τόσο υποδειγματικά ερμήνευσε ο Τιμ Κάρι) είχε το σεβασμό που του αξίζει. Χμ… και ναι και όχι! Ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ ήταν καταπληκτικός στο πώς έπαιξε τον δαιμονικό κλόουν, κρατώντας ταυτόχρονα την παιχνιδιάρικη διάθεση του, μαζί με την υπόγεια, σατανική του περσόνα! Δυστυχώς, δεν του δίνουν να κάνει και πολλά, πέρα από το να κάθεται και να χαμογελά ή να ορμάει προς την κάμερα σε ένα γελοίο fast forward που ουδέποτε γίνεται τρομακτικό. Γενικά, πιο πολύ τον είχαν για το θεαθήναι.
Θέλω ν’αναφερθώ σε κάτι που με ενόχλησε πολύ: υπάρχει μια στιγμή στην αρχή του βιβλίου (και της ταινίας) που είναι τραυματική για όσους την είδαμε παιδιά. Στην παλιά ταινία το χειρίστηκαν διακριτικά, αλλά σ’ αυτήν, το παράχεσαν! Στο βάρεσαν στη μάπα σαν κάφροι που (και καλά) δεν κωλώνουν πουθενά, υποτίθεται για να τονίσουν την απειλή, αλλά το βρήκα κακόγουστο, αχρείαστο και σκέτη υποκρισία. Κι αυτό που με τσαντίζει περισσότερο, είναι ότι ΚΑΝΕΙΣ δεν το παραδέχεται! Εμ βέβαια, τώρα που όλοι τη λένε «εργάρα», να κοντραριστείς με την κοινή γνώμη που μας πλασάρουν εδώ και μήνες…;;
Υπήρχαν φάσεις που ο Πένιγουαϊζ θα μπορούσε να τους σκοτώσει άνετα, αλλά δεν το έκανε.
Ένα απ’ τα πολλά σημεία που δεν βγάζουν κανένα νόημα…
Δε θα χάσεις την ώρα σου αν τη δεις, ούτε πρόκειται για πατάτα. Από την στιγμή όμως που μια ταινία κάνει την επιτυχία της συγκεκριμένης, οφείλεις να είσαι πιο ειλικρινής και πιο αυστηρός. Προσωπικά δε μίσησα την ταινία, απλά τη βρήκα αδιάφορη. Και λυπάμαι, γιατί με τα λεφτά που έκανε, δε θα δούμε μόνο Νο2, αλλά και μια νέα τάξη πραγμάτων, όπου πολλές παρόμοιες ταινίες θα πετάγονται σαν μανιτάρια…
Πρόκειται για μια σχετικά διασκεδαστική νεανική περιπέτεια, με το φερετζέ της hardcore ταινίας τρόμου. Αν έχεις καιρό να δεις θρίλερ, θα πάρεις μια καλή δόση και πιθανώς θα σ’ αφήσει ικανοποιημένο, αλλά οι πιο μυημένοι θα αναρωτιούνται προς τι ο τόσος ντόρος…
Και όσες ταινίες ακόμα βγαίνουν από σήμερα, για όσους δε γουστάρουν τους κλόουν:
- 120 Χτύποι Το Λεπτό (120 Battements Par Minute)
Πολυσυζητημένο και βραβευμένο γαλλικό δράμα, για την αληθινή ιστορία μιας ομάδας οροθετικών, που έδωσαν αγώνα για να ακουστούν τα δικαιώματα τους. Μπορεί να σε ευαισθητοποιήσει αν είσαι πιο ανοιχτόμυαλος και δεν έχεις θέμα με τους γκέι (ειδικά για ερωτικές σκηνές μεταξύ τους), αλλά η μεγάλη της διάρκεια και το βαρύ θέμα, δεν την κάνουν εύκολη επιλογή.
- American Assassin: Η Εκδίκηση (American Assassin)
Βαρετή και ανεγκέφαλη ταινία δράσης, γυρισμένη μόνο για να παιχτεί κάνα βράδυ στο Star.
- Παράδεισος (Ray / Paradise)
Δράμα από τη Ρωσία για τον Β’ Παγκόσμιο, ιδανικό για καταπολέμηση της αϋπνίας!
